Sterkte, Ethereal!

Sterkte Ethereal! Ik zou die antidepressiva even in dr kast laten liggen, en aan je huisarts vertellen dat je een psychoLOOG zou willen bezoeken.

Thanks allen...

Ik kom er wel weer bovenop, moet voor mezelf een paar lastige dilemma’s oplossen en daar heb ik even hulp bij nodig...

De medicijnen blijven in het keukenkastje. Dat weet ik al zeker. 1 november naar de praktijkhulpverlener en dan eens zien welke kant het opgaat... Toch mooi om te zien hoe anders er over die AD gedacht wordt. Zoveel mensen, zoveel meningen... Blijft ook lastig, zo’n keuze, maar ik behoor op dit moment tot het “dat kan altijd nog-kamp”.

Kut, volgens mij heb ik een terugval, of een probleempje erbij.

Nu al enige maanden dat ik echt moeite heb met emoties. Als in, als ik een verdrietig verhaal lees of zie, of iets op straat zie kan dat dus dagen of langer door mn hoofd spoken, en wordt ik daar ook echt verdrietig van.

Of bv. net, sollicitant op gesprek gehad, allemaal goed, is aangenomen. Maar dan denk ik aan hoe het gesprek tussen hem en zn moeder gaat, dat ie eindelijk weer werk heeft, en hoe blij ze (gok ik) daar mee zijn. Ik krijg helemaal zo'n beeld in mn hoofd hoe vervelend het is geweest toen ie geen werk had enzo. Ik zit hier nog steeds half te huilen/intens verdrietig te zijn, en dat heb ik steeds vaker.

Iemand hier daar ook ervaring mee?

Zoek het eigenlijk niet om ermee naar een dokter te gaan, die wil er toch alleen maar meer pillen in duwen, en naar een psycholoog/psychiater heb ik niet zon beste ervaringen, en vind ik persoonlijk ook niet echt ideaal.

Afleiding zoeken?

Ben zelf tot een aantal conclusie gekomen na 13 jaar:

-Begeleid wonen = kut.
-De meeste hulpverleners werken enkel voor hun eigen portemonnee.
-Het woord 'professional' houdt enkel in dat het de rekeningen betaald, niet dat je ergens goed in bent.
-De pharmaceutische industrie is ronduit kwaadaardig.

quote:

---

Op 26 november 2017 5:15 schreef Tommeh het volgende:
Afleiding zoeken?

Ben zelf tot een aantal conclusie gekomen na 13 jaar:

-Begeleid wonen = kut.
-De meeste hulpverleners werken enkel voor hun eigen portemonnee.
-Het woord 'professional' houdt enkel in dat het de rekeningen betaald, niet dat je ergens goed in bent.
-De pharmaceutische industrie is ronduit kwaadaardig.

---

Ik heb genoeg afleiding, dat zou het probleem niet moeten zijn.

De conclusies die je trekt klinken bekend. Allemaal heel leuk wat zo'n hulp verlener zegt, maar uiteindelijk moet ik het toch zelf doen, dus dan doe ik bijna alles wwel gewoon zelf.

Mijn vrouw is psychologe, maar dat is in dit geval zeker niet altijd een plus punt, krijg je weer de discussie tussen boekenwijsheid en praktijk, hehe

Het is belangrijk te realiseren dat psychologie, psychiatrie en de pharmacologie te vergelijken is met net even na de stand van geneeskunde in de middeleeuwen. Zeg maar net even na het aderlaten. Een dokter was toen iemand die maar een klein beetje kon genezen, wat meer symptoombestrijding kon doen maar de voornaamste taak was troosten.

Dingen die nu gebeuren worden zwaar verafschuwd over 50-100 jaar en mensen die het nu meemaken doen dat nu al

quote:

---

Op 27 november 2017 14:05 schreef Deceptikoen het volgende:
Trollen of niet, ik vind het iig cool om te horen dat je er iets aan gedaan hebt en dat het beter met je gaat. Ook dat mag weleens gezegd worden, want dat is alles behalve een makkelijk traject.

---

Verhuizen was dus nogal key als ik zo terug kijk. Dik 10 jaar wonen in een woning waar de meest die-hard cactussen nog doodgaan door gebrek aan zonlicht. En dan hopen van de depressie af te komen.

Maar wel enorm bedankt naar de beschermde woonvorm die me uiteindelijk niet wist te bescherming tegen zichzelf.
Slachtofferrol, patient voelen... allemaal omdat de zorginstelling/ het beschermd wonen voelde als een voortzetting van [open] kliniek 3 hier in Weert.

Nu in een normale keet, tussen normale mensen, waar normaal gedrag verwacht wordt en ik me dus ook normaal ga voelen und gedragen.

Doei SPV-er die simpelweg onderaan de streep niet nuttig voor me kan zijn. Jobcoach idem dito. Psychiater was enkel om ingesteld te worden op medicatie omdat de huisarts dat niet aandurft. Eenmaal fatsoenlijk ingesteld op die pillen... doei psychiater. De huisarts kan die meuk ook uitschrijven.

Aan de Refusal als stok achter de deur mbt van de alcohol afblijven. Het leek even alsof ik daarvoor een omslachtig verslavingszorgtraject voor in moest, omdat wederom de huisarts zich niet bekwaam voelde die medicatie uit te schrijven. Maar als de hulpvraag simpel is [Refusal gaan slikken], dan zit ik niet te wachten op een duur behandelplan uitgevoerd door een nog duurder behandelteam. En de zorg maar duurder worden...
Alcohol moest weg want ik was een behoorlijk eikel onder invloed, mede omdat de medicatie niet correct werkt als je lijf vol met bier zit.

Al mijn hele leven een uitgesproken ochtendmens en na jaren aankutten op het gebied van vrijwilligerswerk en arbeidsgerichte dagbesteding erachter gekomen dat ik niet met mensen kan samenwerken. Conclusie: krantenwijk. Niet dat een jobcoach daar, met alle verstand van zaken, bij uitkomt...

Maar al met al zit ik prima in mijn vel. Momenteel een tikje sneller aangebrand ivm recentelijk gestopt te zijn met roken.

idd

Hoe voelt dat nu zo zonder "vangnet"? Elk mens heeft zo zijn ups en downs in zijn leven. En jij schommelt nog iets meer dan gemiddeld vermoed ik zo. Heb je je al enigszins gewapend tegen een mindere periode?

En het is elders al eerder gezegd, en ook mijn eigen ervaring; uiteindelijk moet je het toch zelf voor mekaar zien te krijgen. Professionele hulp die goed uitpakt is een bonus, maar moet niet voelen als een basis of laatste strohalm.

quote:

---

Op 27 november 2017 14:34 schreef faalhaas het volgende:
idd

Hoe voelt dat nu zo zonder "vangnet"? Elk mens heeft zo zijn ups en downs in zijn leven. En jij schommelt nog iets meer dan gemiddeld vermoed ik zo. Heb je je al enigszins gewapend tegen een mindere periode?

---

De medicatie is een vangnet. Zolang ik van de alcohol afblijf werken de pillen gewoon naar behoren. Refusal als vangnet voor de pauperbierzuchtmomenten.

quote:

---

En het is elders al eerder gezegd, en ook mijn eigen ervaring; uiteindelijk moet je het toch zelf voor mekaar zien te krijgen. Professionele hulp die goed uitpakt is een bonus, maar moet niet voelen als een basis of laatste strohalm.

---

Ik kwam als 18 jarig kutjoch binnen daar, wist ik veel joh. Toen ik daar net was dacht ik oprecht dat ze me konden en wilden helpen. Dat eerste kunnen ze nog steeds, maar aan dat 2e twijfel ik behoorlijk.
Natuurlijk ga ik godverdomme een persoonlijkheidsstoornis ontwikkelen als ik van 18-20 binnen gesloten muren zit. DUH.

Daar is ma weer voor bedankt, die moest me zonodig uit huis schoppen terwijl ik opgenomen was. Een depressief 18 jarig joch wil maar 1 ding: terug naar huis. Als dat onder je voeten weggeveegd wordt heb je niet veel meer om voor te leven. Dus dan wordt een toestand binnen gesloten muren doodleuk erger ipv minder.

Ik ben op een paar sleutelmomenten in mijn leven de verkeerde richting op geduwd door mensen die beter hadden moeten weten. Daardoor duurde alles onnodig veel langer en werd leed onnodig verergerd.

Meerdere mensen zeggen dat ik een boek moet schrijven. Helemaal geen zin in. Ik ga stoned op de bank liggen en vertellen, dan mag iemand anders noteren. We splitten alles 99,99% - 0,01%. Ik heb geleden, de schrijver niet.

Ik heb zelf ook het idee dat ze nogal scheutig zijn met het aanbieden van psychische hulp in het "professionele" circuit, terwijl dat me best onzin lijkt. Zelf is me aangeboden om begeleid te worden door een SPV'er bij het organiseren van taken thuis en op het werk. Maar ik krijg op het werk ook al coaching bij mijn ADHD, en in de thuissituatie kan ik prima met de vrouw overal uitkomen.
Mijn ervaring is dat je overal loopt te drammen en te zeuren en je kop tegen de muur stoot zolang je geen "stempeltje" hebt, maar als je ineens wel een indicatie hebt nadat je veel te diep vastgelopen bent en in de "professionele" zorg past, probeert iedereen je ineens allerlei diensten aan te bieden. Want dan mogen ze immers officieel geld aan je verdienen en valt er budget los te peuteren.

quote:

---

Op 27 november 2017 14:17 schreef Tommeh het volgende:
Verhuizen was dus nogal key als ik zo terug kijk. Dik 10 jaar wonen in een woning waar de meest die-hard cactussen nog doodgaan door gebrek aan zonlicht. En dan hopen van de depressie af te komen.

Maar wel enorm bedankt naar de beschermde woonvorm die me uiteindelijk niet wist te bescherming tegen zichzelf.
Slachtofferrol, patient voelen... allemaal omdat de zorginstelling/ het beschermd wonen voelde als een voortzetting van [open] kliniek 3 hier in Weert.

Nu in een normale keet, tussen normale mensen, waar normaal gedrag verwacht wordt en ik me dus ook normaal ga voelen und gedragen.

Doei SPV-er die simpelweg onderaan de streep niet nuttig voor me kan zijn. Jobcoach idem dito. Psychiater was enkel om ingesteld te worden op medicatie omdat de huisarts dat niet aandurft. Eenmaal fatsoenlijk ingesteld op die pillen... doei psychiater. De huisarts kan die meuk ook uitschrijven.

Aan de Refusal als stok achter de deur mbt van de alcohol afblijven. Het leek even alsof ik daarvoor een omslachtig verslavingszorgtraject voor in moest, omdat wederom de huisarts zich niet bekwaam voelde die medicatie uit te schrijven. Maar als de hulpvraag simpel is [Refusal gaan slikken], dan zit ik niet te wachten op een duur behandelplan uitgevoerd door een nog duurder behandelteam. En de zorg maar duurder worden...
Alcohol moest weg want ik was een behoorlijk eikel onder invloed, mede omdat de medicatie niet correct werkt als je lijf vol met bier zit.

Al mijn hele leven een uitgesproken ochtendmens en na jaren aankutten op het gebied van vrijwilligerswerk en arbeidsgerichte dagbesteding erachter gekomen dat ik niet met mensen kan samenwerken. Conclusie: krantenwijk. Niet dat een jobcoach daar, met alle verstand van zaken, bij uitkomt...

Maar al met al zit ik prima in mijn vel. Momenteel een tikje sneller aangebrand ivm recentelijk gestopt te zijn met roken.

---

Dit verhaal herken ik heel erg. Een paar jaar geleden wouden ze me 100% afkeuren, moest ik mn rijbewijzen inleveren, en kon ik of heel de dag thuis zitten, of heel de dag zakjes gaan zitten plakken op een soort sociale werkplaats. Ik denk toch dat ik meer kan, ook al lig ik vaak met mezelf overhoop.

Gewoon thuis wonen, samen met mijn vrouw in een normale omgeving dwingt mij ook om overal normaal mee om te gaan. Medicijnen worden bij mij ook gewoon elke 3 maanden automatisch velengd, daar kijkt al 5 jaar niet eens een huisarts meer naar (is volgens mij ook niet helemaal de bedoeling, hehe)

Verhuizen hielp hier ook, ook al is het maar 300 meter verderop, nieuwe start maken, en dingen meteen anders aanpakken, helpt veel.

Alcohol drink ik hooguit 2 of 3 keer per jaar, ik heb er niks mee.

Was je ook gestopt met blowen?

Ik heb tegen mijn SPV-er gezegd of ze bekend was met de term "Melkert baan". Ze is Vlaams.

Dat was ze, en ze kon me verzekeren dat zij zéker geen Melkert baan had.

Ze zit overal bij, maar verder?

Onder aan de streep helpt de jobcoach me aan daginvulling.
Onder aan de streep helpt de psychiater me aan medicatie.
Onder aan de streep verwerk ik met de psycholoog trauma's.
De SPV-er levert me he-le-maal niets op.

De arts en psychiater nemen ietsje meer taken op zich en het beroep SPV-er kan geschrapt worden.

quote:

---

Op 27 november 2017 14:52 schreef Tommeh het volgende:
Ik heb tegen mijn SPV-er gezegd of ze bekend was met de term "Melkert baan". Ze is Vlaams.

Dat was ze, en ze kon me verzekeren dat zij zéker geen Melkert baan had.

Ze zit overal bij, maar verder?

Onder aan de streep helpt de jobcoach me aan daginvulling.
Onder aan de streep helpt de psychiater me aan medicatie.
Onder aan de streep verwerk ik met de psycholoog trauma's.
De SPV-er levert me he-le-maal niets op.

De arts en psychiater nemen ietsje meer taken op zich en het beroep SPV-er kan geschrapt worden.

---

Dat was ook mijn idee. Afdeling werkverschaffing.

quote:

---

Op 27 november 2017 14:50 schreef Deceptikoen het volgende:
Dit verhaal herken ik heel erg. Een paar jaar geleden wouden ze me 100% afkeuren, moest ik mn rijbewijzen inleveren, en kon ik of heel de dag thuis zitten, of heel de dag zakjes gaan zitten plakken op een soort sociale werkplaats. Ik denk toch dat ik meer kan, ook al lig ik vaak met mezelf overhoop.

Gewoon thuis wonen, samen met mijn vrouw in een normale omgeving dwingt mij ook om overal normaal mee om te gaan. Medicijnen worden bij mij ook gewoon elke 3 maanden automatisch velengd, daar kijkt al 5 jaar niet eens een huisarts meer naar (is volgens mij ook niet helemaal de bedoeling, hehe)

Verhuizen hielp hier ook, ook al is het maar 300 meter verderop, nieuwe start maken, en dingen meteen anders aanpakken, helpt veel.

Alcohol drink ik hooguit 2 of 3 keer per jaar, ik heb er niks mee.

Was je ook gestopt met blowen?

---

Ik ben op mijn 18e in een 45 minuten durend gesprek voor 100% en onbepaalde tijd afgekeurd door het UWV. Dat komt best binnen op die leeftijd.

Blowen doe ik nog, maar meer met mate. Ben bang dat als ik daar nu mee stop, en meer behoefte krijg aan benzo's. En dat wil ik niet.

Maar ben wel een stresskip, zenuwpees en "i care too much". Dus af en toe als een aardappel op de bank hangen is toch wel welkom. Voorlopig. Het kan zijn dat in de toekomst de wiet eens kritisch onder de loep gelegd gaat worden, alleen nu ff niet.

quote:

---

Op 27 november 2017 14:45 schreef Tommeh het volgende:
We splitten alles 99,99% - 0,01%. Ik heb geleden, de schrijver niet.

---

50/50 and we got a deal. Het aanhoren van al die ellende is ook lijden

quote:

---

Op 27 november 2017 14:55 schreef Tommeh het volgende:
Ik ben op mijn 18e in een 45 minuten durend gesprek voor 100% en onbepaalde tijd afgekeurd door het UWV. Dat komt best binnen op die leeftijd.

Blowen doe ik nog, maar meer met mate. Ben bang dat als ik daar nu mee stop, en meer behoefte krijg aan benzo's. En dat wil ik niet.

Maar ben wel een stresskip, zenuwpees en "i care too much". Dus af en toe als een aardappel op de bank hangen is toch wel welkom. Voorlopig. Het kan zijn dat in de toekomst de wiet eens kritisch onder de loep gelegd gaat worden, alleen nu ff niet.

---

Ja, dat was het bij mij ook, in 30 minuten stempel erop (die werkelijk nergens op trok) en klaar. Ik was toen 30.

Toen ben ik maar gegaan en heb alles maar stopgezet daar.

Blowen is hier nog wel regelmatig, om de stress onder controle te houden enzo. Heb het er wel eens met een arts over gehad, die vond dat niet gezond, daar waren ook pilletjes voor. Toen ik m vroeg of dat niet nog ongezonder was keek ie me aan of ie water zag branden.

Ik vind het iig goed zo. Ik heb (voor mijn gevoel) de issues die ik af moest handelen afgewerkt, de dingen die ik wou veranderen of verbeteren gedaan, en ben erg gelukkig met mn leven nu.

Goed zat.

Beschermd wonen is een lachertje. Ik werk zelf op een plek waar ze beschermd wonen aanbieden, en eigenlijk is dat financiering voor 24/7 telefonisch iemand beschikbaar laten zijn, en een rondje langs de huizen om te kijken of iedereen leeft en een koffie/thee moment aanbieden.

Hier doet iedereen een bak aan vrijwilligerswerk en woont een deel (waaronder ikzelf) samen met de mensen die de begeleiding ontvangen. Dus niks cliënten, gewoon buren. En vanuit die rol concrete begeleiding bieden bij de dingen die in het dagelijks leven niet gaan. Werkt veel fijner. Ons zorg is dat we niet te comfortabel worden, zodat er ook wat doorstroom plaats vindt. Wat ik tot nog toe heb gezien bij de andere beschermde plekken, is soms echt om van te huilen zo krom. Hoe verwachten ze ooit dat iemand daar de stevigheid vindt om meer zelfredzaam te worden?

Over het UWV: ze zijn tegenwoordig strenger met helemaal afkeuren. Ze kijken nu of er ooit sprake is van arbeidsvermogen, zo ja; wordt je niet 100 procent afgekeurd. Arbeidsvermogen is ook tweemaal per week twee uur zakjes dicht nieten. Dus ze schrijven je niet zo snel meer zo snel af.

[Dit bericht is gewijzigd door Silence op 28-11-2017 0:34]

quote:

---

Op 28 november 2017 0:32 schreef Silence het volgende:
Beschermd wonen is een lachertje. Ik werk zelf op een plek waar ze beschermd wonen aanbieden, en eigenlijk is dat financiering voor 24/7 telefonisch iemand beschikbaar laten zijn, en een rondje langs de huizen om te kijken of iedereen leeft en een koffie/thee moment aanbieden.

Hier doet iedereen een bak aan vrijwilligerswerk en woont een deel (waaronder ikzelf) samen met de mensen die de begeleiding ontvangen. Dus niks cliënten, gewoon buren. En vanuit die rol concrete begeleiding bieden bij de dingen die in het dagelijks leven niet gaan. Werkt veel fijner. Ons zorg is dat we niet te comfortabel worden, zodat er ook wat doorstroom plaats vindt. Wat ik tot nog toe heb gezien bij de andere beschermde plekken, is soms echt om van te huilen zo krom. Hoe verwachten ze ooit dat iemand daar de stevigheid vindt om meer zelfredzaam te worden?

Over het UWV: ze zijn tegenwoordig strenger met helemaal afkeuren. Ze kijken nu of er ooit sprake is van arbeidsvermogen, zo ja; wordt je niet 100 procent afgekeurd. Arbeidsvermogen is ook tweemaal per week twee uur zakjes dicht nieten. Dus ze schrijven je niet zo snel meer zo snel af.

---

Maar als ik het dus goed lees moeten wij gewoon gaan samenwonen en dan komt alles goed met me?

Mijn zelfredzaamheid is tijdens de jaren begeleid wonen niet vergroot. Ik heb het zelf in stand weten te houden, maar ik had medebewoners die niet alleen naar de huisarts konden [100 meter van ons huis af].

Hoe gaat het, Tom?

Welk syndroom zou Ramautarsing hebben?

En jij? Laatste tijd nog kabouters zien rondhuppelen in linkse utopieën?

Gewoon ADHD. Wieters niks.

Kabouters zien is trouwens geen erkende stoornis. Links zijn alleen in bepaalde kringen, maar daar had ik toch al niks mee.