Hellraiser. Deel 2 en 3 zijn ook goed. 2 is nog een stukje zieker dan 1, 3 is wat meer camp, maar wel erg vermakelijk. Heb trouwens ook altijd een zwak voor 4 gehad, die interessant genoeg in de ruimte speelt. Opvallend dat meer horrorsequels dat deden, bijvoorbeeld Jason X en één van de Leprechaun-delen.

quote:

---

Op 21 mei 2018 22:09 schreef Buiksmurf het volgende:
Welke film is dat? Bij mij toont ie het plaatje niet.

---

Hellraiser

Is drie met dat Armored Saint nummer?

Yep, inderdaad. 3 vind ik toch maar slappe kak.

Soit, ook middelmatigheid troef in deze prent. Op zich een interessant gegeven, die noodzakelijke stilte, maar waarom dan toch af en toe van die stroperige muziek er bij? Waarom zo weinig aandacht en inspiratie besteden aan de monsters van dienst? En waarom, oh waarom, besluit je om een kind op de wereld te zetten, als je maar beter geen geluid kunt maken? Ok, voor het dramatische effect, ja. De hype niet waard. Wel een paar keer ferm verschoten, maar da's niet moeilijk, als je, na de stilte, elk geluid harder dan nodig laat klinken. Goedkoop effectenbejag.

quote:

---

Op 21 mei 2018 22:14 schreef Sater het volgende:
Hellraiser. Deel 2 en 3 zijn ook goed. 2 is nog een stukje zieker dan 1, 3 is wat meer camp, maar wel erg vermakelijk. Heb trouwens ook altijd een zwak voor 4 gehad, die interessant genoeg in de ruimte speelt. Opvallend dat meer horrorsequels dat deden, bijvoorbeeld Jason X en één van de Leprechaun-delen.

---

Overlaatst Barker's 'Nightbreed' nog eens gezien, vind ik ook wel een toffe, vooral vanwege de keur aan redelijk originele monsters die de revue passeert. Je ziet zo Barker's schilderijen tot leven komen.

quote:

---

Op 21 mei 2018 22:28 schreef Buiksmurf het volgende:
Is drie met dat Armored Saint nummer?

---

Jep, in de clubscène. En op de aftiteling deze knaller:





[Dit bericht is gewijzigd door Sater op 22-05-2018 12:19]

quote:

---

Op 21 mei 2018 22:14 schreef Sater het volgende:
Hellraiser. Deel 2 en 3 zijn ook goed. 2 is nog een stukje zieker dan 1, 3 is wat meer camp, maar wel erg vermakelijk. Heb trouwens ook altijd een zwak voor 4 gehad, die interessant genoeg in de ruimte speelt. Opvallend dat meer horrorsequels dat deden, bijvoorbeeld Jason X en één van de Leprechaun-delen.

---

Deel drie vond ik misschien wel de zwakste van de hele zwik. Ik was destijds zeer positief verrast door die ene die zich in ergens in Oost-Europa afspeelt. Met een fotografe ofzo. Weet even niet meer welke dat was, want het is te lang geleden. Die was geloof ik oorspronkelijk bedoeld zonder Hellraiserelementen.

Gisteren Repulsion. Was fijn onderhuids.

quote:

---

Op 21 mei 2018 22:14 schreef Sater het volgende:
Hellraiser. Deel 2 en 3 zijn ook goed. 2 is nog een stukje zieker dan 1, 3 is wat meer camp, maar wel erg vermakelijk. Heb trouwens ook altijd een zwak voor 4 gehad, die interessant genoeg in de ruimte speelt. Opvallend dat meer horrorsequels dat deden, bijvoorbeeld Jason X en één van de Leprechaun-delen.

---

Hellraiser 1 en 2 zijn subliem. Deel 3 en 4 ook nog best cava. Vanaf deel 5 wordt het abominabel slecht.

quote:

---

Op 22 mei 2018 23:28 schreef Dirge for november het volgende:
Deel drie vond ik misschien wel de zwakste van de hele zwik. Ik was destijds zeer positief verrast door die ene die zich in ergens in Oost-Europa afspeelt. Met een fotografe ofzo. Weet even niet meer welke dat was, want het is te lang geleden. Die was geloof ik oorspronkelijk bedoeld zonder Hellraiserelementen.

---

Alle films na deel 4 waren bedoeld als op zichzelf staande films zonder enige Hellraiserconnectie. Totdat de producers meenden dat de films met een er bij de haren bij gesleepte connectie succesvoller zouden zijn. Het maakte de films eigenlijk alleen maar beroerder.

Net deel 2 gekeken, viel me toch wat tegen. Stuk lastiger door de beroerde effecten heen te kijken, verhaal is een stuk warriger en imho minder sfeervol dan het eerste deel. Van de week deel 3 nog eens kijken en dan is het ook wel weer mooi geweest.

Halverwege The Lazarus Effect, ik zal alle filmofielen wel tegen de schenen schoppen maar ik vind m tot nu toe best goed. Voorspelbaar, cliché maar goed uitgevoerd

Of je kijkt een film eerst af...

Ik ben altijd wel te vinden voor Franstalige (in dit geval Waalse) komedies, en acteur François Damien heeft zo'n kop waar je sowieso goed gezind van wordt. Het speciale aan deze prent is dat het grootste deel blijkbaar met verborgen camera werd gefilmd, of toch zonder dat de figuranten wisten dat ze aan het figureren waren in een film (nadien hebben ze uiteraard hun toestemming gevraagd), wat de reacties erg naturel maakt.
Maar, qua niveau, is deze prent toch vooral het equivalent van de zatte marginale nonkel die tot vervelens toe dezelfde vulgaire moppen of verhalen verteld. Ik heb ook de nodige keer hardop moeten lachen, maar feitelijk is dit niet meer dan een vuile mop. Iets meer diepgang om er iets tragi-komisch van te maken had het verhaal zeker geen kwaad gedaan.

Gisteren Deadpool II gezien



heerlijk weer.

Heerlijk.

Interessant gegeven, een soort van wishmaster die post vat in een café en, in ruil voor een welbepaalde tegenprestatie, je wens laat uitkomen. Alles speelt zich af op één plek (vandaar dus, The Place) wat het nogal statisch maakt, maar tof hoe dat de verhaallijnen uiteindelijk allemaal door elkaar beginnen te lopen. Er wordt ook gepoogd om er een psychologische diepgang aan te geven, wat deels lukt (hoe wanhopig kan een mens zijn om iets te willen). En het einde vond ik ook wel tof. Dus, geen spectaculaire blockbuster, maar als je fan bent van sappig Italiaanse praatfilms met een licht surrealistische toets, ga dan maar gewoon kijken.

Deadpool II

instant classic, again

De verrassing van 2018, tot zover mijn horrorfilm van het jaar. Van de maker van het zieke Martyrs, en meer moet je eigenlijk ook niet weten. Geen trailers kijken, geen reviews lezen, gewoon opzetten en kijken.

Naargeestig, spannend, onverwacht, wat mij betreft een absoluut pareltje.

klinkt goed!

Tag.

Sinds ik in Australië geweest ben, zal ik altijd geïntrigeerd blijven door dit enorme land. Deze prent geeft een grote hoofdrol aan het impressionante Australische landschap, met een tragisch verhaal dat nooit verzand in pathetiek of ander goedkoop sentiment. En Sam Neil is altijd een goede extra troef.

gisteren eindelijk Irreversible gezien.

gebeurt niet vaak maar ik dacht een paar keer van niet verder te kijken, en dan niet omwille van slecht acteertalent.

extreem rauw, you got it

Er zijn een paar hele toffe Ozzie films. Ik herinner me opeens These Final Hours, toffe film

quote:

---

Op 22 mei 2018 11:29 schreef PandroidJack het volgende:
Yep, inderdaad. 3 vind ik toch maar slappe kak.

Soit, ook middelmatigheid troef in deze prent. Op zich een interessant gegeven, die noodzakelijke stilte, maar waarom dan toch af en toe van die stroperige muziek er bij? Waarom zo weinig aandacht en inspiratie besteden aan de monsters van dienst? En waarom, oh waarom, besluit je om een kind op de wereld te zetten, als je maar beter geen geluid kunt maken? Ok, voor het dramatische effect, ja. De hype niet waard. Wel een paar keer ferm verschoten, maar da's niet moeilijk, als je, na de stilte, elk geluid harder dan nodig laat klinken. Goedkoop effectenbejag.

---

Ik ben het erg oneens met je kritieken, ik snap heel goed dat je je in deze omstandigheden juist wel een kindje wil, het voortbestaan van een soort staat op het spel. En dan heb je ook nog dat persoonlijke drama wat ze perse willen vergeten met deze oplossing, dus wat mij betreft een uitstekend uitgedacht in deze film om het juist niet goedkoop te laten lijken. Mijn enige punt van kritiek is misschien de

-SPOILER-

manier waarop de monsters blijkbaar verslagen kunnen worden, dat lijkt me namelijk iets wat je als allereerst probeert en niet pas als de mensheid op het randje van overleven staat.

Over Australische films gesproken: Hounds of Love is een ijzersterke thriller en karakterschets met een hoop zenuwslopende scènes. Het gaat over een echtpaar dat jonge meisjes ontvoert. Aanrader!