Damn, dat heb ik flink gemist / vergeten. Klinkt wel als de moeite waard.

Gezien vanwege Hemelvaart:

1) Borrego. Een lowbudget film over drugssmokkel in de woestijn nabij San Diego. Een botaniste doet onderzoek in de woestijn en ziet nabij een vliegtuigje neerstorten. Ze kart erheen om hulp te verlenen maar wordt natuurlijk gekidnapt. Een standaardverhaaltje zonder verbijsterend slecht acteerwerk, dus best te doen.

2) The Leisure Seeker. Een aandoenlijk verhaal over een op leeftijd zijnd koppel waarvan de man (Donald Sutherland) aan geheugenverlies leidt, zij het bij vlagen, en de vrouw terminaal longkanker heeft. Ze beginnen nog een laatste reis samen. Het is bij vlagen een romantische komedie. Deze film heeft mijn wokegetal verhoogd.

3) Sisu. Het speelt zich af in de tweede wereldoorlog. Korpi, de hoofdpersoon ziet eruit alsof hij zonder moeite bij Amon Amarth kan gaan solliciteren. Hij is een goudzoeker en ze hebben hem pissig gemaakt. Het verhaal ontvouwt zich als een soort ondermaatse Tarantino film waarin bovenmenselijke kapriolen ala John Wick 3 de norm zijn.

4) Bridget Jones' Diary. Altijd ver weg gebleven van romantische komedies had ik deze film nog niet gezien. Een jongedame van begin 30 zoekt een lover. Hugh Grant doet mee. Feelgood en romantische komedie alom. Deze film heeft mijn wokegetal verhoogd.

5) Havoc. Met Tom Hardy. Een moeilijk te volgen actiefilm met overal plotseling opdoemende vijanden. Een film die flink geholpen is door CGI maar door het budget laat dat wat te wensen over. De Japanse mafia is niet blij met Tom Hardy en het resultaat is hakwerk alom. Een tamelijk slecht te volgen film vol met automatische wapens met onbeperkte kogels.

6) The Big Short. Een leuke film over de huizencrisis en beurscrisis en al zo meer welke 2008 en de eropvolgende jaren tekende. We volgen verschillende individuen en clubjes die het allemaal aan zagen komen en dus gingen speculeren op het krimpen van de hypotheken, iets wat tot dat moment nog nooit eerder was gebeurd. Een leuke film die ook nog wat duiding probeert te geven aan hoe die crash van 2008 nou precies is ontstaan.

Donderdag naar The Phoenician Scheme geweest. Ben best wel Anderson-fan; en dan ook nog <3 Scarlett <3...
Het is een typische Anderson-film, maar zeker niet zijn beste. Vond Asteroid City en The French Dispatch beide leuker/beter. Gewoon een leuke, vermakelijke film. De personages zijn wel een beetje bordkartonnen karikaturen. Het voelt wellicht toch een beetje als een herhalingsoefening zonder al teveel gevoel en diepgang. Desalniettemin ga ik’m zeker nog wel een keer herkijken. Zoals gezegd is het een typische Anderson, en dat is gewoon leuk.

Ik wilde hem afgelopen week gaan zien, maar kwam toch niet uit. Asteroid City vond ik al een lange zit en die die daarvoor ook maar voor 2/3 geslaagd. Door de rare stijl van acteren, en misschien ook gewoon door het plot, blijft alles zo oppervlakkig en onecht aanvoelen. En dan blijven alleen de mooie decors nog over, wat met de zoveelste film in zijn oeuvre net niet genoeg is voor mij.

quote:

---

Op 2 juni 2025 8:48 schreef Sater het volgende:
Ik wilde hem afgelopen week gaan zien, maar kwam toch niet uit. Asteroid City vond ik al een lange zit en die die daarvoor ook maar voor 2/3 geslaagd. Door de rare stijl van acteren, en misschien ook gewoon door het plot, blijft alles zo oppervlakkig en onecht aanvoelen. En dan blijven alleen de mooie decors nog over, wat met de zoveelste film in zijn oeuvre net niet genoeg is voor mij.

---

Asteroid City is natuurlijk wel een raamvertelling over een toneelstuk. Daar hoort het allemaal nep, overdetop en houterig over te komen.

Gisteren 2010: The Year We Make Contact gezien. Eerlijk gezegd wist ik totaal niets over de film voordat ik erin dook en ik heb vooral veel gelachen. Jammergenoeg was de film tegelijkertijd ook saai. De film probeert 'goeie film' uit te stralen, maar met name de dialoog lijkt wel geschreven door/voor kinderen. En er is veel dialoog. Het is bijna allemaal expositie ook. Daarna meteen maar End of Days van dezelfde regisseur er achteraan geknald en eigenlijk lijken die twee films best veel op elkaar in de zin dat ze nergens op slaan. Indrukwekkend. Wel een avondje prima vermaak zo.

Deze op Netflix gezien. Qua sfeer en humor in het genre van 'Safety not guaranteed'; droge humor met een (in dit geval) Woody Allen-kantje. Niet een échte topper, wel een aangenaam tussendoortje.

Paar dagen geleden eindelijk The Prestige van Christopher en Jonathan Nolan gekeken. Weet niet waarom destijds niet al sneller, misschien omdat ik al genoeg had aan de andere vage Hugh Jackman-film The Fountain?

Maar goed, gave film het was! Technisch sowieso, goede acteurs (accent van Scarlett was wat moeilijk, maar daar zit mogelijk wat betekenis is), vaag, verrassend, complex plot. Erg meta-gedreven ook; we hebben het over illusionisten, maar de film maakt ook een illusie tegenover ons als kijker en tussen haar karakters.

Veel lagen om af te pellen, ben nog bezig. Wat twists vind ik gezocht, vooralsnog, maar valt op zich wel te rijmen met de meta-laag.

Goede film. Punt uit. Interstellar ga ik nog steeds niet kijken.

quote:

---

Op 4 juni 2025 6:37 schreef PandroidJack het volgende:
Deze op Netflix gezien. Qua sfeer en humor in het genre van 'Safety not guaranteed'; droge humor met een (in dit geval) Woody Allen-kantje. Niet een échte topper, wel een aangenaam tussendoortje.

---

Niet dat het een probleem is, maar geen sci-fi à la Safety not guaranteed zo te zien?

Dat niet, wel dezelfde sfeer en absurde humor die erg droog gebracht wordt.

quote:

---

Op 4 juni 2025 12:22 schreef PandroidJack het volgende:
Dat niet, wel dezelfde sfeer en absurde humor die erg droog gebracht wordt.

---

Nog eens een goede Nederlandse film gezien ( ). Deze 'Pink Moon', over een weduwenaar die er besluit een (waardig) einde aan te maken en de strijd van zijn dochter om met dat feit om te gaan. Ingetogen, niet te zwaar op de hand en subtiel.

Will Smith heeft een neger neergeslagen....

Coole gast die Will Smith, en altijd al één van mijn favoriete acteurs. Hij speelt vlot, en weet de oneliners goed te brengen. "Welcome to Earth" was fantastisch in Independence Day, wat geloof ik zijn debuut op het grote doek was. Wat komische en serieus bedoelde films volgden.

Nu pas zag ik "Pursuit of Happyness" uit 2006. Het is een goede en leuk gespeelde film, featuring Will Smith en zijn zoontje Jayden.
Setting is als volgt: WS is een verkoper van ziekenhuisapparatuur, daar is ie een beetje ingerold, en het leven is een constante strijd waar het gaat om het kunnen betalen van alle rekeningen.
Je ziet WS dieper en dieper in de afgrond zakken, zijn relatie gaat eraan, hij wordt zijn huis uitgezet enzovoorts. Hij blijft keihard knokken en wordt uiteindelijk stockbrooker.

Vervolgens wordt het een standaardamerikaans verhaal over de moeilijke weg tot succes.

Al een tijdje niet van dit soort standaardamerikaanse verhaaltjes gezien te hebben, was het een entertainende film, met goed acteerwerk zoals we dat van WS zijn gewend.