quote:

---

Op 16 april 2010 11:23 schreef ElitE het volgende:
Nouja beerputten opentrekken is niet altijd goed. Het is er niet altijd de juiste tijd voor en het is niet altijd op te lossen door het op tafel te gooien. Sowieso wordt het eerst erger, maar kun je er uiteindelijk niets mee heb je het voor niets opengetrokken. Nu moet je soms mensen dwingen om iets op tafel te gooien om er beter van te worden maar andersom kan natuurlijk ook.

---

Zeker!

Dat is ook een kwestie van zelf kunnen inschatten natuurlijk en juist dat is soms wel heel erg moeilijk.

Ik geloof echter wel dat in principe praten over datgene waar je meezit helpt om er mee om te gaan. Het hoeft geen oplossing te zijn maar iets een plaats kunnen geven is natuurlijk heel veel waard.

Maar soms zitten er wel haken en ogen aan natuurlijk.

‘Depressiegenen’ ontmaskerd

Bijna alle genen die volgens eerder onderzoek de kans op depressie zouden verhogen, doen dat toch niet, concluderen Nederlandse onderzoekers.

Een team van voornamelijk Groningse onderzoekers is grondig te werk gegaan om het verband tussen genen en depressies te onderzoeken. Ze hebben DNA gescreend van niet minder dan 1738 mensen die ooit een depressie hadden gehad, en 1802 anderen. “In de wetenschappelijke literatuur hebben we eerst gezocht naar alle genetische varianten die vaker bij depressiepatiënten zouden voorkomen”, vertelt hoogleraar psychiatrie Willem Nollen. “Dat leverde meer op dan ik had verwacht: 78 artikelen, over 57 verschillende genen. Meestal was dat onderzoek gedaan bij veel kleinere groepen mensen. Wij hebben gekeken of de genoemde risicogenen inderdaad vaker voorkwamen in onze patiëntengroep. En dat was bijna nooit zo. We vonden een significant effect bij maar vier van die 57 genen.” De rest was dus vals alarm. De uitslag is gepubliceerd in het vakblad Molecular Psychiatry.

Zelfs de vier genen die ook deze keer naar voren kwamen als risico voor depressie, kunnen nog best vrijgesproken worden, verwacht Nollen. “Als je veel onderzoekt, zal er bij toeval wel eens een resultaat uitkomen dat significant lijkt maar het niet is. Dat kan ons hier ook overkomen zijn.” Het zoeken naar enkele ‘depressiegenen’ is tegenwoordig een beetje uit, voegt hij toe. De nadruk ligt tegenwoordig op clusters van genen waarvan bekend is dat ze samen iets in de hersenen doen.

Was hier toch laatst een discussie over erfelijkheid en depressie, sluit er wel mooi bij aan.

quote:

---

Op 22 april 2010 21:46 schreef ElitE het volgende:
‘Depressiegenen’ ontmaskerd

Bijna alle genen die volgens eerder onderzoek de kans op depressie zouden verhogen, doen dat toch niet, concluderen Nederlandse onderzoekers.

Een team van voornamelijk Groningse onderzoekers is grondig te werk gegaan om het verband tussen genen en depressies te onderzoeken. Ze hebben DNA gescreend van niet minder dan 1738 mensen die ooit een depressie hadden gehad, en 1802 anderen. “In de wetenschappelijke literatuur hebben we eerst gezocht naar alle genetische varianten die vaker bij depressiepatiënten zouden voorkomen”, vertelt hoogleraar psychiatrie Willem Nollen. “Dat leverde meer op dan ik had verwacht: 78 artikelen, over 57 verschillende genen. Meestal was dat onderzoek gedaan bij veel kleinere groepen mensen. Wij hebben gekeken of de genoemde risicogenen inderdaad vaker voorkwamen in onze patiëntengroep. En dat was bijna nooit zo. We vonden een significant effect bij maar vier van die 57 genen.” De rest was dus vals alarm. De uitslag is gepubliceerd in het vakblad Molecular Psychiatry.

Zelfs de vier genen die ook deze keer naar voren kwamen als risico voor depressie, kunnen nog best vrijgesproken worden, verwacht Nollen. “Als je veel onderzoekt, zal er bij toeval wel eens een resultaat uitkomen dat significant lijkt maar het niet is. Dat kan ons hier ook overkomen zijn.” Het zoeken naar enkele ‘depressiegenen’ is tegenwoordig een beetje uit, voegt hij toe. De nadruk ligt tegenwoordig op clusters van genen waarvan bekend is dat ze samen iets in de hersenen doen.

Was hier toch laatst een discussie over erfelijkheid en depressie, sluit er wel mooi bij aan.

---

Gelukkig maar. Depressies en geestesziekten komen nogal frequent voor aan beide kanten in mijn familie. Ik heb het geluk (ben er ook voor getest) dat ik de dans ontsprongen ben. [/klopt af]

haha heb je je laten testen voor depressiegenen?

quote:

---

Op 22 april 2010 23:21 schreef ElitE het volgende:
haha heb je je laten testen voor depressiegenen?

---

Nou nee dat niet. Maar ik heb wel wat tests gedaan bij de huisarts enzo of ik aanleg had voor depressies of psychiatrische aandoeningen. Ik was heel bang het aan mijn kinderen door te geven. Als ik dan zelf geen aanleg had, wist ik dat mijn kinderen een "normale/gemiddelde" kans hadden op dit soort aandoeningen. Ik was/ben nog steeds wel bang voor erfelijkheid van dit soort aandoeningen. En wil mijn kinderen niet aandoen wat ik zelf heb meegemaakt.

K ken dr nog 1 hier. De dans helaas niet ontsprongen.

Maar mooi dus dat het niet erfelijk lijkt te zijn.

[Dit bericht is gewijzigd door Mottighaerd op 22-04-2010 23:28]

quote:

---

Op 22 april 2010 23:25 schreef bastianus het volgende:
Nou nee dat niet. Maar ik heb wel wat tests gedaan bij de huisarts enzo of ik aanleg had voor depressies of psychiatrische aandoeningen. Ik was heel bang het aan mijn kinderen door te geven. Als ik dan zelf geen aanleg had, wist ik dat mijn kinderen een "normale/gemiddelde" kans hadden op dit soort aandoeningen. Ik was/ben nog steeds wel bang voor erfelijkheid van dit soort aandoeningen. En wil mijn kinderen
niet aandoen wat ik zelf heb meegemaakt.

---

Dan heb je je er dus wel op laten testen.

Maar je hebt nog steeds de grote gave om je kinderen die aandoeningen te geven als je je niet goed gedraagt

Ik geloof wel dat er een genetische component erin speelt maarja die acht ik vrij subtiel, daarnaast is het bij depressie juist belangrijk om je niet op die aangeboren dingen te letten, jezelf bij dingen neerleggen is juist wat depressies in stand houden.

Dat je je kinderen het niet aan wilt doen begrijp ik wel, dat is ook wel mijn grootste rem op het willen van kinderen.

quote:

---

Op 22 april 2010 23:28 schreef Mottighaerd het volgende:

Maar mooi dus dat het niet erfelijk lijkt te zijn.

---

Of niet, nu kun je je genen niet meer zo makkelijk de schuld geven.

(het artikel sluit erfelijkheid ook niet uit want gencomplexen zijn natuurlijk ook net erfelijk als losse genen alleen is het moeilijker om als geheel bouwpakket te erven)

quote:

---

Op 22 april 2010 23:31 schreef ElitE het volgende:
Dan heb je je er dus wel op laten testen.

Maar je hebt nog steeds de grote gave om je kinderen die aandoeningen te geven als je je niet goed gedraagt

---

't Is ook een beetje een kip-eiverhaal natuurlijk. Een onstabiele jeugd maakt de kans op een depressie groter. En KOPP-kinderen (kinderen van ouders met psychiatrische problematiek) groeien vaak onstabiel op. Nurture en nature lopen zodoende natuurlijk erg door elkaar heen.
Mijn dokter vertelde het wel mooi. Als iemand na zoveel risico-factoren, tegenslagen etc. zich nog zo weet te handhaven, dan heeft hij zeker geen aanleg voor depressie.
Die gave om kinderen aandoeningen te geven is trouwens wel één van mijn grootste angsten, qua gevoel dan. Kinderen kunnen je namelijk het bloed onder de nagels vandaan halen, en dan wil ik op slechte momenten nog weleens te boos worden. Zoiets vind ik doodeng, ik zie dan meteen een heel scenario voor me van wat er dan allemaal mis kan gaan bij het opgroeien en de geestelijke ontwikkeling van mijn kinderen.
Gelukkig weet ik verstandelijk wel dat het allemaal zo'n vaart niet loopt. Kinderen kunnen namelijk heel veel hebben, daar ben ik dan weer het voorbeeld van. Om een kind echt te verpesten moet je wel heel stelselmatig onveilig, gemeen en onvoorspelbaar zijn.

Ik denk dat het niet zozeer in de genen zit maar inderdaad hoe je je ouder hebt meegemaakt in je jeugd. Ik heb van mijn 6 tot 12 een zwaar depressieve vader gehad, en dat heel heel veel impact op mij gelaten.

@ bassie! : idd

Een beetje lichte uitschieters heeft iedereen, en is niets mis mee. niemand is volledig rechtvaardig op elk moment, dus het heeft ook weinig zin ze dat te leren hehe.

@ vode: inderdaad

Aangezien er zoveel geleerd moet worden in je leven en dat voor een gigantisch gedeelte uit imitatie bestaat is het niet zo verwonderlijk dat je je wat minder op genen moet richten.

[Dit bericht is gewijzigd door ElitE op 22-04-2010 23:48]

quote:

---

Op 22 april 2010 23:28 schreef Mottighaerd het volgende:
K ken dr nog 1 hier. De dans helaas niet ontsprongen.

---

Als dat bij mij het geval was had ik niet aan kinderen durven beginnen denk ik. Lijkt me als vrouw wel lastiger, zo'n beslissing. Maar goed, ik ken zat mensen met aanleg voor depressie o.i.d. die een kwalitatief uitermate prettig leven hebben. Het houdt dus niet op ermee.

quote:

---

Op 22 april 2010 23:42 schreef bastianus het volgende: Om een kind echt te verpesten moet je wel heel stelselmatig onveilig, gemeen en onvoorspelbaar zijn.

---

Dat gaat sneller dan je denkt, onbewust zelfs.. Mijn vriend is vandaag met zijn halfbroer en vader naar de psycholoog geweest voor een ADHD test waaruit gebleken is dat alle problemen/issues/gedragsshit waar hij nu tegen aan loopt allemaal terug te leiden zijn naar een gebrekkige opvoeding ipv adhd.

Dat kwam hard aan bij schoonvader, die nooit bewust iets fout heeft gedaan.

[Dit bericht is gewijzigd door VodeVilicious op 23-04-2010 0:04]

quote:

---

Op 22 april 2010 23:56 schreef bastianus het volgende:
Als dat bij mij het geval was had ik niet aan kinderen durven beginnen denk ik. Lijkt me als vrouw wel lastiger, zo'n beslissing. Maar goed, ik ken zat mensen met aanleg voor depressie o.i.d. die een kwalitatief uitermate prettig leven hebben. Het houdt dus niet op ermee.

---

Natuurlijk niet, je moet je niet zomaar neerleggen bij welke genen je hebt. Op veel(zoniet alle) genen zit een aan en uit knop. als je genen hebt wil het nog niet zeggen dat het gen tot expressie komt. Veel omstandigheden en gedrag kunnen de aan en uit knop beinvloeden van die genen. Nu is het ook zo dat ouders en zelfs grootmoeders ook invloed op die knop hebben. Al is daar niet veel over bekend, het is een vrij nieuw onderzoeksgebied(epigenetica).

Als mooi voorbeeld hoe genen invloed kunnen hebben is David Bowie. Oogkleur wordt gezien als een behoorlijk erfelijke eigenschap, maar toch heeft hij 2 verschillende kleuren ogen. Uiteindelijk is de nature nurture discussie onzin. Het is altijd beide tegelijk en niet los van elkaar te zien.

quote:

---

Op 23 april 2010 0:04 schreef VodeVilicious het volgende:
Dat gaat sneller dan je denkt, onbewust zelfs.. Mijn vriend is vandaag met zijn halfbroer en vader naar de psycholoog geweest voor een ADHD test waaruit gebleken is dat alle problemen/issues/gedragsshit waar hij nu tegen aan loopt allemaal terug te leiden zijn naar een gebrekkige opvoeding ipv adhd.

Dat kwam hard aan bij schoonvader, die nooit bewust iets fout heeft gedaan.

---

Geef de ouders maar weer de schuld. Opvoeding is overrated denk ik. Maar goed, da's mijn mening.
Maar ik word wel een beetje ziek van die mensen die de schuld van al hun problemen bij anderen leggen, meestal bij hun ouders. Kom op zeg, geef jezelf een trap onder de kont. Idem voor mensen die zich dit door een psych laten aanpraten.

quote:

---

Op 22 april 2010 23:45 schreef VodeVilicious het volgende:
Ik denk dat het niet zozeer in de genen zit maar inderdaad hoe je je ouder hebt meegemaakt in je jeugd. Ik heb van mijn 6 tot 12 een zwaar depressieve vader gehad, en dat heel heel veel impact op mij gelaten.

---

Maar da's raar. Want mijn ouders hebben allebei geen depressie gehad (al is moeders wel eens wat zwaar op de hand soms) maar behoorlijk veel andere familie leden wel, en die heb ik in mijn jeugd niet echt actief meegemaakt.
Hoe zit dat dan?

quote:

---

Op 23 april 2010 0:12 schreef Mottighaerd het volgende:
Maar da's raar. Want mijn ouders hebben allebei geen depressie gehad (al is moeders wel eens wat zwaar op de hand soms) maar behoorlijk veel andere familie leden wel, en die heb ik in mijn jeugd niet echt actief meegemaakt.
Hoe zit dat dan?

---

Combinatie van factoren denk ik, zoals Elite ook al aangaf.

quote:

---

Op 23 april 2010 0:08 schreef bastianus het volgende:
Geef de ouders maar weer de schuld. Opvoeding is overrated denk ik. Maar goed, da's mijn mening.
Maar ik word wel een beetje ziek van die mensen die de schuld van al hun problemen bij anderen leggen, meestal bij hun ouders. Kom op zeg, geef jezelf een trap onder de kont. Idem voor mensen die zich dit door een psych laten aanpraten.

---

Je moet ze allemaal niet over 1 kam scheren, je hebt zeker wel gelijk. Maar ik heb van dichtbij kunnen meemaken hoe de relatie onderling is, en ik kan echt bijna met zekerheid zeggen dat dat gewoon een feit is en geen aangepraat riedeltje van de psycholoog. Zo blind luisteren we ook niet naar wat ze zeggen.

quote:

---

Op 23 april 2010 0:12 schreef Mottighaerd het volgende:
Maar da's raar. Want mijn ouders hebben allebei geen depressie gehad (al is moeders wel eens wat zwaar op de hand soms) maar behoorlijk veel andere familie leden wel, en die heb ik in mijn jeugd niet echt actief meegemaakt.
Hoe zit dat dan?

---

Ik denk dat jij dat het beste weet. Bij mij is er een duidelijk aanwijsbare reden waardoor ik het vermoeden heb dat het in nurture zit. Maar mensen zijn zo verschillend..

quote:

---

Op 23 april 2010 0:08 schreef bastianus het volgende:
Geef de ouders maar weer de schuld. Opvoeding is overrated denk ik. Maar goed, da's mijn mening.
Maar ik word wel een beetje ziek van die mensen die de schuld van al hun problemen bij anderen leggen, meestal bij hun ouders. Kom op zeg, geef jezelf een trap onder de kont. Idem voor mensen die zich dit door een psych laten aanpraten.

---

Hehe probeer je er nu maar niet uit te praten papa bassie!

opvoeding is toch een groot gedeelte van die invloed het is wel belangrijk om te zien dat je in afnemende mate behoorlijke invloed op je kinders hebt. zodra ze op school zitten neemt je invloed wel sterk af natuurlijk maar je bent nog steeds een grote speler.

Dat je je als kind erbij neerlegt is natuurlijk wel fout, de oorzaak is wel vaak dingen van je ouders, maar het meeste van de oplossing ligt dan weer in jezelf.

quote:

---

Op 22 april 2010 23:56 schreef bastianus het volgende:
Als dat bij mij het geval was had ik niet aan kinderen durven beginnen denk ik. Lijkt me als vrouw wel lastiger, zo'n beslissing. Maar goed, ik ken zat mensen met aanleg voor depressie o.i.d. die een kwalitatief uitermate prettig leven hebben. Het houdt dus niet op ermee.

---

Hehe, gelukkig is mijn leven momenteel weer erg aangenaam. En een kinderwens heb ik nooit gehad, dus dat scheelt. En aangezien het ook erg sterk in de familie van meneer Mottighaerd zit...

quote:

---

Op 23 april 2010 0:15 schreef VodeVilicious het volgende:
Je moet ze allemaal niet over 1 kam scheren, je hebt zeker wel gelijk. Maar ik heb van dichtbij kunnen meemaken hoe de relatie onderling is, en ik kan echt bijna met zekerheid zeggen dat dat gewoon een feit is en geen aangepraat riedeltje van de psycholoog. Zo blind luisteren we ook niet naar wat ze zeggen.

---

Dat is goed. Maar realiseer je wel (tip van een ouwe opa) dat je zelf verder moet (vriendlief ook) en dat je niet verwijtend moet zijn naar de mogelijke veroorzaker, da's negatieve energie. Je kunt beter manieren zoeken om te copen met je gedragsmoeilijkheden, en het naar positief gedrag om te zetten. En niet teveel helpen en er bovenop zitten jij, de enige die je vriend beter kan maken is hijzelf. [/papa-modus]

quote:

---

Op 23 april 2010 0:12 schreef Mottighaerd het volgende:
Maar da's raar. Want mijn ouders hebben allebei geen depressie gehad (al is moeders wel eens wat zwaar op de hand soms) maar behoorlijk veel andere familie leden wel, en die heb ik in mijn jeugd niet echt actief meegemaakt.
Hoe zit dat dan?

---

je moet een depressie niet zo zwart wit zien als aanwezig of niet aanwezig. je ouders kunnen donker grijs zijn maar net niet zwart dan is er weinig nodig om je zwart te krijgen. Daarnaast kun je ook gewoon 2 "witte" ouders hebben. de interactie tusssen je ouders zelf, de interactie tussen je ouders en de omgeving en ga zo maar door tellen ook behoorlijk mee. en in welke momenten van je leven dat afspeelt.

quote:

---

Op 23 april 2010 0:17 schreef ElitE het volgende:
Hehe probeer je er nu maar niet uit te praten papa bassie!

opvoeding is toch een groot gedeelte van die invloed het is wel belangrijk om te zien dat je in afnemende mate behoorlijke invloed op je kinders hebt. zodra ze op school zitten neemt je invloed wel sterk af natuurlijk maar je bent nog steeds een grote speler.

Dat je je als kind erbij neerlegt is natuurlijk wel fout, de oorzaak is wel vaak dingen van je ouders, maar het meeste van de oplossing ligt dan weer in jezelf.

---

Ik heb ooit geleerd bij ontwikkelingspsychologie dat je in de eerste vier jaar een kind vet kunt verknallen, omdat dan de hechting plaatsvindt. Daarna kunnen kinderen wel een stootje hebben. Maar ik ken ook kinderen die in de eerste levensjaren verwaarloosd zijn, die er toch goed bovenop zijn gekomen. De menselijke psyche is zo sterk en veerkrachtig, dat verbaast me nog regelmatig. Dus ik ben geneigd om het positief in te zien.

quote:

---

Op 23 april 2010 0:22 schreef ElitE het volgende:
je moet een depressie niet zo zwart wit zien als aanwezig of niet aanwezig. je ouders kunnen donker grijs zijn maar net niet zwart dan is er weinig nodig om je zwart te krijgen. Daarnaast kun je ook gewoon 2 "witte" ouders hebben. de interactie tusssen je ouders zelf, de interactie tussen je ouders en de omgeving en ga zo maar door tellen ook behoorlijk mee. en in welke momenten van je leven dat afspeelt.

---

Jij moet ouders niet zo zwart-wit zien.