| Ktulu |
| Driven by sin |
 |
 |
|
 Posted 30-07-2025 21:01 by Ktulu |
   |
|
Erika Vlieghe
quote:
Ik heb geaarzeld om me publiek uit te spreken over wat zich afspeelt in Gaza. Ik ben immers arts, en geen historicus, noch expert in Midden-Oosten politiek. Wat is de waarde van mijn persoonlijke mening? Ik lees de krant, kijk naar het nieuws, en denk er het mijne van, zoals de meesten onder ons. Maar waar wij als artsen maar al te goed wél de details van kennen, dat zijn de medische gevolgen van schotwonden en bombardementen, van bedolven geraken onder het puin, van extreme ondervoeding, van acute uitdroging door diarree, van kinderen proberen te baren en in leven houden zonder goede medische hulp, van amputaties en stinkende wonden. Van ondraaglijke pijn, fysiek, en nog veel meer mentaal. Nu, en nog jaren na deze feiten.
Verschillende moedige collega’s bieden in de puinhopen van het gezondheidssysteem van Gaza mee hulp – voor zover ze ter plaatse geraken. Hun beklemmende getuigenissen wekten de afgelopen 21 maanden in toenemende mate verbijstering, afschuw en verontwaardiging op. Talloze malen hoorden we interviews met de onvermoeibare Meinie Nicolai van Artsen zonder Grenzen, over hoe de situatie in de hospitalen steeds hopelozer werd. Een chirurg uit Oman vertelde me dat hij in Gaza ongelooflijk toegewijde lokale collega’s had gehad, maar voorts alle geloof in de menselijkheid had verloren. Het verhaal van een klein jongetje dat de rolstoel van zijn vader voortduwde, op weg naar de ingang van het hospitaal, bleef hen allemaal achtervolgen. Vader en kind bevonden zich in de vuurlinie. De vader was op slag dood, het kind wachtte een eenzame doodsstrijd op een levensgevaarlijk niemandsland waaruit niemand hem nog kon redden. De Britse chirurg Nick Maynard vertelde vorige week in de BBC Global News Podcast over de bizarre patronen van toegebrachte schotwonden. Het gaat hier om een ervaren, oerbritse chirurg uit Oxford. Iemand die zorgvuldig zijn woorden kiest, en weet waarover hij spreekt – niet iemand die je meteen verdenkt van overdrijvingen voor de bühne of propaganda. Maynard beschrijft op haast klinische wijze de schotwonden van argeloze burgers in wat nog rest van Gaza, die bij hem binnenkwamen. Op dag 1 waren ze allemaal in de armen geschoten, op dag 2 in de buik en op dag 3 waren het jonge mannen, in de testikels geschoten - alsof het om een soort macaber spel van verveelde sluipschutters, of een uit de hand gelopen AI-programma leek te gaan. Maynard vertelde ook nog over jonge vrouwen, zwanger of met baby's, die koudweg, zonder enige reden in hun tent worden doodgeschoten. Over de stilaan ondraaglijke graad van ondervoeding. Over pasgeboren baby's die de pijp uitgaan omdat er geen poedermelk is. Enzovoort.
Dit alles is helaas ‘geen nieuw nieuws’. Er worden immers al bijna twee jaar zonder reden vrouwen, kinderen en andere onschuldige burgers afgeknald in Gaza. Het zijn soms de kleine, pijnlijke, erg geloofwaardige medische details die het gruwelijke geheel heel erg concreet maken. Maar het is meer dan dat. Toen het Al Shifa ziekenhuis in november 2023 voor het eerst omsingeld en beschoten werd, dacht ik: ‘Dit een niet-te-overschrijden rode lijn, een ziekenhuis, dat bombardeer je niet’. Ik dacht dat toen nog dat een wapperend rood kruis op het dak en levensreddende activiteiten binnen toch zouden moeten volstaan om de gezondheidszorg, de patiënten en de gezondheidswerkers te vrijwaren, in de geest van Henry Dunant. Maar wat kon in 1863 (het oprichten van het Internationale Rode Kruis) bleek hopeloos naïef en achterhaald in het cynische jaar 2025. In plaats van beschermd te worden, werden hospitalen én gezondheidswerkers in Gaza zelf militaire doelwitten. Gezondheidswerkers worden opgepakt, gevangen gezet, gemarteld, gedood zonder duidelijke beschuldiging of proces. De confronterende details daarvan kan u bijvoorbeeld lezen in dit rapport: https://www.phr.org.il/wp-content/uploads/2025/02/6265_DetentionReport_Eng.pdf. Intussen vallen de overblijvenden flauw van de honger, terwijl enkele tientallen kilometers verder de vrachtwagens met voedsel staan te verstoffen. En tot slot, misschien wel de meest treurige getuigenis kwam van een Palestijnse vluchteling in Londen, aan wie een reporter vroeg wat hij hoopte voor de toekomst. Hij antwoordde dat hij hoopte ooit het graf van zijn overleden vrouw te kunnen bezoeken in Gaza, dat was alles wat hem nog restte – maar zelfs het lot van dat graf was in deze tijden hoogst onzeker.
Wat doe je daarmee als bezorgde burger? Je verbijstering uitspreken, eerst mompelend. Daarna steeds vaker en luider, en ze onder de aandacht van politici proberen te brengen. Betogen. Steeds schrijnender rapporten lezen. Je luidop afvragen waar het universele recht op voeding, gezondheid, op leven gebleven is, waarom het Internationaal Humanitair recht plots als iets naïefs of zelfs vijandigs wordt weggezet – nochtans iets waar wij ook toch allemaal op rekenen mochten wij ons in een gelijkaardige positie bevinden.
Maar op die vragen kwam alleen een ongemakkelijk zwijgen. De hete aardappel die van de ene naar de andere beleidsmaker wordt doorgestuurd, van universiteit, naar land, naar continent. Op tijd en stond vindt iedereen het ‘niet om aan te zien’, dat wel. In het beste geval. Er kan ook ergernis zijn, om zoveel geruis uit de buitenwereld. Met veel moeite kunnen onze beleidsmakers wat empathie uit de mouw wringen, maar Gaza lijkt vooral een vervelende kiezel in de schoen. Alleen onze koning viel uit de toon met zijn menselijke, niet mis te verstane woorden.
Mijn vraag is kinderlijk eenvoudig. Waarom laten we dit toe, als ‘beschaafd’ land of continent’? Waarom accepteren we als land in Europa deze walgelijke misdaden, dit grootschalige, ontstellende groepslijden, dag na dag, maand na maand? Is er werkelijk niets méér dat wij als land kunnen doen dan zeggen 'dat we de gebeurtenissen zullen opvolgen'....? Dat doen we namelijk al bijna twee jaar, de gevolgen zijn bekend.
Waarom is het zo moeilijk een kat een kat te noemen: dat wat nu gebeurt in Gaza een rauwe massamoord is waar we als België en Europa op staan te kijken met de handen in de zakken. Het lijkt alsof er geen enkele zin voor moraliteit, voor goed en kwaad over blijft, alsof alleen nog de cynische berekening telt.
Het zal wel zo zijn dat er tussen de droom van vrede en de daden die daarvoor nodig zijn veel praktische bezwaren zijn, maar als we als land zelf niet vertrekken van een ijzersterke, duidelijke wil om vrede en het humanitair recht helemaal bovenaan de lijst te plaatsen in plaats van de cynische verdomhoek waarin ze nu zitten - dan zal er inderdaad niets veranderen. Sterker nog: al wat nu gebeurt wordt dan de norm, en zal in onze eigen maatschappij terugkeren als een boemerang.
Primal Creation - modern thrash metal - YouTube
|
