| kwelgeest |
| en de ladyboys |
 |
 |
|
 Posted 19-04-2011 18:20 by kwelgeest |
   |
|
Heerlijk weekend, prachtig festival! Leuke groep en zeer mooie slaapaccommodatie.
De aanvang was enigszins problematisch: een keuze tussen Year of no Light en The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble. Gezien YonL de volgende dag nog een optreden zij geven met/als ‘Vampyr soundtrack’ besliste ik toch maar voor TKDE te gaan en die vielen niet tegen! De toch al enigszins lome, zwoele sfeer de muziek van TKDE vergezeld werd verstrekt door de licht subtropische temperatuur in het Midi en de beginnende alcoholnevel. Een mooi aftrap voor een euforische roes die mij de rest van het weekend zou vergezellen.
Na het eerste optreden weer een zware keus: Acid King of Zoroaster. De bands zwemmen in dezelfde vijver en beide zijn het zware-moker-aanraders. Na van te voren thuis de aanwezige CD’s van deze bands nog aan een luister rondje te hebben onderworpen ging ik toch maar voor Zoroaster; net een tikje zwaarder en meer psychedelisch dan Acid King. Zoroaster viel zeker niet tegen, maar de Bat Cave is een niet al te grote zaal en het was er druk en warmm! Daar kwam bij dat Zoroaster live minder zwaar, bruut en psychedelisch overkwam dan op plaat (‘Dog Magic’), dusch toch nog maar even naar de Main stage. Acid King deed haar ding eveneens goed. Zware, ‘though guy’ stoner/sludge, maar miste net als Zoroaster live net dat beetje extra overtuigingskracht om een uur lang echt aandacht te trekken en een van de bands van de dag te kunnen worden. Hoe anders was dat met Blood Ceremony. Terwijl de rest van onze groep white metal ging kijken waren Sonic Titan en ik naar het Midi theater afgedwaald. Het debuut van Blood Ceremony is een zeker niet onaardig plaat, maar overtuigt niet voor de volle 100%. Het onlangs verschenen album ‘Living with the Ancients’is al een immense sprong vooruit, maar wat is deze band goed live! Eigenlijk zoveel beter dan op plaat dat het net is of je een andere band staat te bekijken. Energiek, enthousiast, vol pit! De show werd compleet door de ‘foute’ jaren’70 jurk en dito pony van de zangeres en het eveneens heerlijke, en heerlijk ‘foute’ jaren’70 orgeltje. Manmanman, wat gaaf, wat ‘af’! Na het overdonderende optreden van Blood Ceremony was het tijd voor de doomveteranen van Pentagram; een band waar ik, gezien hun discografie en staat van dienst matig bekend mee ben. Het geluid was perfect en de heren brachten hun nummers, zeker gezien de leeftijd van sommige bandleden, overtuigend over. Echter, gezien mijn kennis van deze nummers bleef Pentagram voor mij niet veel langer dan een half uur o.i.d. echt boeiend. Toen had ik het wel gezien en besloot ik, ondanks dat ze in de drukke, warme Bat Cave speelden, Cough eens te gaan checken. En van dat besluit heb ik geen spijt gekregen; wat is die band gaaf. Loodzware, extreme sludge/doom die mij deed denken aan Burning Witch, Paganus en wellicht ook KTL.
Hierna had ik het eigenlijk wel gehad: de rest van de bands kon mij niet zo bekoren (nog even Godflesh zitten luisteren, tja….), we hadden nog een zwaar weekend voor de boeg. Twee heerschappen van ons gezelschap waren dermate bedwelmd dat het tijd was te gaan. Op de boerensuite het nog laat/vroeg zien worden met Snagger en Sonic Titan.
Dag twee begon met redelijk wat biertjes en een BBQ. In de Bat Cave zou voor 17:15 niets spelen wat mede een van de redenen was het Midi theater ondanks hun bezoekersmaximum echt uitpuilde. Ik heb Year of no Light-Vampyr soundtrack even van net buiten de zaal staan bekijken. Het geheel klonk zwaar, sfeervol en goed, maar echt veel lol viel er zo toch niet aan te beleven. Toen mijn metgezellen voorstelden naar de loungekelder af te dalen klonk dat dan ook niet verkeerd. Terwijl ik daar nog even hard zat te gaan op rotzooi van donderdagnacht kreeg ik te horen dat Earth wegens vertraging(?) verplaatst was naar later op de dag. En wel gedeeltelijk tegelijk met Menace Ruine. Mooi kudt dus, gezien dat twee van die vier bands waren waarvoor ik eigenlijk echt naar Roadburn gegaan ben en ik ze volgens de ‘originele’ planning beide integraal kon bekijken. Daar kwam nog eens bij dat Earth van de grote zaal naar Midi verschoven was en dat, gezien de rij voor Midi, als ik er echt zeker van wilde zijn iig nog iets van Earth te zien ik Winter moest skippen. Achteraf eigenlijk erg jammer, maarja, prioriteiten.. Dit vrijvallende gat van zo’n vier uur in de planning, heel vervelend, moeten opvullen met bier en veel geouwehoer in de kelder van Midi. Earth maakte het wachten en missen van Winter echter meer dan goed. Gezien de overlap met Menace Ruine helaas niet de gehele show kunnen zien. Maar het gedeelte dat ik heb meegekregen, drie nummers van ‘Angels of…’ en ‘The Bees made Honey…’, was zo sterk dat ik moeite had om te vertrekken naar Menace Ruine (DE band waarvoor ik op Roadburn was). Toen ik mezelf eindelijk de zaal uitgetrokken had ben ik zelfs toch nog maar even teruggelopen om toch nog even te kijken. Wat een heerlijke muziek toch! Eenmaal mezelf met pijn en moeite bij de Bat Cave gekregen te hebben kon ik gelukkig concluderen dat ik dermate op tijd was dat de ‘Cave nog zeer begaanbaar was. Menace Ruine begon met wat technische problemen. Zoals ik al vreesde bestaat de live-bezetting uit maar twee artiesten en eigenlijk zit er toch teveel in de muziek van Menace Ruine om het met maar twee instrumenten neer te kunnen zetten. (Gelukkig leven we in een digitaal tijdperk.) Leek het de eerste twee nummers, door de technische problemen, zo zou later blijken, alsof de muziek live gereduceerd was tot noisie, power electronics (maar nog steeds gaaf), zonder het (black) ‘metal’gedeelte, die de studio-opnamen wel kennen, die enigszins (waarschijnlijk o.a. door het de man/vrouwbezetting) aan Haus Arafna deed denken; Na het aansluiten van nieuwe hulpstukken werd de muziek wel herkenbaar. Menace Ruine was voor mij wel de band van het festival. Wat een trip, wat heb ik staan genieten! Aan Grave Miasma de taak om de dag met wat stevigers nog even op te schudden. Stoere, rauwe black death; precies de manier waarop ik death metal wel trek. De muziek kwam zeker over live. Straightforward, vuig en rauw. Best wel even genieten op zo’n psychedelisch stonerfestival. Helaas was de Bate Cave zo afgeladen met duwende mensen met dubieus vergrootte ogen dat ik halverwege een luchtje ben gaan scheppen. Als muzikale afsluiter The Secret staan bekijken. En hoewel ik hun laatste album, ‘Solve et Coagula’, erg vet en goed vind, kwam de muziek live totaal niet op mij over. Nog best een tijd staan kijken, meerdere nummers staan aanhoren, maar het was net ‘of ze maar wat deden’. Jammer. Wellicht in augustus een herkansing.
De dag sloot af met een prachtig hoogtepunt in de boerensuite alla de afsluiting van de beruchte Sons of Otis-nacht.
:’)
Na enige moeite eindelijk een taxi te bestellen begon dag drie met een zeer overtuigende Liturgy. Hun, technisch, gepriegel kwam live goed over. Goed geluid. Set stond als een huis. Omdat Liturgy iets eerder stopte dan gepland en Black Math Horseman sowieso al een wat langere speeltijd had gekregen heb ik nog een stuk BMHM kunnen bekijken. Heerlijk vanaf een statafel met een groot glas bier, net buiten de Green Rome, maar met uitzicht op het podium en zeker geen slecht geluid. Black Math Horseman was zeer overtuigend. Behoorlijk psychedelisch nog. Binnenkort eens wat muziek van opsnorren. Hierna was het tijd voor het eveneens psychedelische White Hills. Ook goed, ook overtuigend, alhoewel minder dan Black Math Horseman, toch ook achteraan jagen binnekort. Omdat ik na Liturgy eigenlijk geen echte planning meer had voor zaterdag met een vriend van mij meegelopen. En zo stond ik bij Weedeater. Een band die ik slechts van naam kende. Behoorlijk zware stoner, doom metal die vol passie neergezet werd. Na een eet, rust en openluchtpauze Ramesses met een bezoekje vereert. Death/doom volgens M-A; op mij kwam het over als zware stoner/doom. Goed, maar ik had inmiddels al zoveel zoveel beters gezien dat deze band mij op dat moment niet echt kon boeien. Na Ramesses op tijd richting Ufomammut gegaan om er zeker van te zijn Midi binnen te komen. En Ufomammut wat goeddd! Godver. Wat een (live)band. Gave setlist, veel meer psychedelische nummers en mokerhard. Hoewel Ufomammut dus echt goed was, tot dat moment waarschijnlijk band van de dag, toch tijdens hun optreden richting Wolf People gegaan. Een band die mij niets zei en ik zeker aan me voorbij had laten gaan was het niet dat een Duisteres ‘m zwaar aangeraden had. Een wat rustigere en softere band, maar zeker geen onwaardige afsluiter van een zeer heerschende dag. Ik vind de muziek ietwat moeilijk te omschrijven, ik moet me wat meer in ‘Roadburn’bands gaan verdiepen, maar op mij kwam het Witchcraft(SWE)-achtig over met een zeer fijne ‘southern rock’ inslag. Wat was ik onder de indruk en eigenlijk ben ik dat nog steeds. Wat een band.
Het enige jammere aan zaterdag was dat Assie niet aanwezig was op de boerderij toen Sonic Titan en ik een razzia op’m organiseerden.
Zondag begonnen de drie dagen veel alcohol, relatief weinig slaap en niet-voedzaam eten enigszins hun tol te eisen. De planning was Sungrazer te pakken, maar de Green Room was al vol, echt vol, toen wij de 013 binnenkwamen. Geen zin hebbende in zweten, duwen, drukken en nog meer aids zijn we maar voor het ons totaal nietszeggende Spindrift gegaan. En dat was waarschijnlijk de beste beslissing wat het gehele weekend. Nog compleet onder de indruk zijnde van Wolf People stond ik enigszins perplex van deze band. Spindrift maakt zeer, zeer gave psychedelische, stoner, southern rock. Vleugje blues/countryachtige invloeden, wat ‘native American’-geneuzel en zeer gave psychedelische rock. Aanrader! Hierna een stukje Blood Farmers gekeken. Wederom zware, ‘though guy’, stoner/sludgey/doom metal. Leuk, maar nog zeer onder de indruk van zowel Spindrift als Wolf People, redelijk terend op mijn laatste energie en na al meerdere bands in het genre gezien te hebben het weekend wist ik mijn aandacht er niet bij te houden. Zaterdag had ik meerdere smsjes met lovende superlatieven over Dragontears ontvangen; zondag speelden ze nogmaals, ik ging voor de herkansing. Hoewel in het idee van de muziek begreep en ik echte hippie muziek als Jefferson Airplane best trek, vond ik Dragontears te liefelijk, te hippie. Overigens pas de eerste band op Roadburn die ik zag maar niets mee kon. Na Dragontears eten en buitenlucht op gezocht. Een stukje Dead Meadow en Black Pyramid meegekregen, maar het deed me niet zoveel meer. Net op het moment dat ik dacht dat ik te verdoofd, te afgestompt was door energietekort, alcohol en een zware overdosis gaafheid van alles wat ik al gezien had liep ik op Black Mountain in. Deze band wist met haar, wederom, psychedelische, stoner rock mij toch nog behoorlijk los te krijgen. Black Mountain wisselde trippie, psychedelische nummers af met meer opzwepende rocknummers. Een erg aangename combi als je op je laatste tandje loopt. Roadburn sloot af met Sourvein en Samsara Blues Experiment. Twee bands die ik beide nog had willen zien. Maar Snagger en ik vonden het mooi geweest. Hebben het laatste geld opgedronken aan de bar en terug naar de boerensuite. Daar, na nog wat bier, kwamen wij op het geniale idee een anti-D’66 singer-songwriterduo te beginnen. Direct pakten wij den gitaar en pen en papier. Vooral het nummer ‘Olav van Duin’ werd zwaar gewaardeerd.
|
:format(jpeg):mode_rgb():quality(40)/discogs-images/R-4129649-1356280281-9300.jpeg.jpg)
(A) 
