quote:

---

Op 11 januari 2013 13:50 schreef Ascendant Grotesque het volgende:
Ik vind GotM wel echt goed in ieder geval, maar als jij die niks vindt: de boeken erna zijn wat anders GotM kan wat meer op zichzelf staan, lijkt een wat kleinere scope te hebben, etc. Ik vind die in ieder geval wat 'lichter' dan het werk erna.

---

Chain of Dogs. Nuf said.

quote:

---

Op 11 januari 2013 14:00 schreef Mark het volgende:
Chain of Dogs. Nuf said.

---

Yup. Kunststukje, dat.

quote:

---

Op 11 januari 2013 13:59 schreef Ascendant Grotesque het volgende:
Geen karakters kunnen bouwen?

---

Moet M. wel in zoverre gelijk geven dat de meeste Malazan-karakters redelijk een-dimensionaal blijven en weinig 'karaktergroei' laten zien, afgezien van steeds cynischer worden. Dat lijkt de algemene tendens van elk karakter. Maar de reeks draait dan ook minder om karakters, zoals bijv. Song of Ice and Fire, en meer om de wereldopzet en de manipulaties en intriges op de achtergrond. Daar triomfeert de serie, niet op individuele karakters.

[Dit bericht is gewijzigd door Mark op 11-01-2013 14:03]

quote:

---

Op 11 januari 2013 13:59 schreef Ascendant Grotesque het volgende:
Geen karakters kunnen bouwen?

---

Ja!

Bordkarton, allemaal. Van bv. Whiskeyjack weet je NIETS. Behalve dat-ie een veteraan is en o zo veel heeft meegemaakt. /care

[Dit bericht is gewijzigd door M. op 11-01-2013 14:03]

Over karakters bouwen gesproken, dat is wat ik zo enorm gaaf vind aan ASOIAF, het gegeven dat bijna alle personages zowel goede als slechte kanten hebben en ook nog eens op een geloofwaardige en een dynamische manier. Een beetje een cliché-compliment voor Martin natuurlijk zo langzamerhand maar het is zo waar. Het maakt dat de personages herkenbaar zijn en echt tot leven komen.

quote:

---

Op 11 januari 2013 14:02 schreef Mark het volgende:
Moet M. wel in zoverre gelijk geven dat de meeste Malazan-karakters redelijk een-dimensionaal blijven en weinig 'karaktergroei' laten zien, afgezien van steeds cynischer worden. Dat lijkt de algemene tendens van elk karakter. Maar de reeks draait dan ook minder om karakters, zoals bijv. Song of Ice and Fire, en meer om de wereldopzet en de manipulaties en intriges op de achtergrond. Daar triomfeert de serie, niet op individuele karakters.

---

Misschien dat dat voor mij de reden is om het niet voldoende te trekken. Ik wil graag meeleven als ik boeken lees omwille van entertainment.

quote:

---

Op 11 januari 2013 14:02 schreef M. het volgende:
Ja!

Bordkarton, allemaal. Van bv. Whiskeyjack weet je NIETS. Behalve dat-ie een veteraan is en o zo veel heeft meegemaakt. /care

---

Klopt, dat soort karakters worden gewoon erin gegooid en dat is het. Dat kan je inderdaad tegenstaan; ik vond het wel prima zo. Persoonlijk vind ik het wel knap dat ondanks dat het amper uitgelegd/uitgediept wordt, zo'n karakter wel overkomt en dat ík er dus wel om care Naar mijn idee laten ze expres van de écht grote karakters (ascendants / bijna-ascendants) niet/amper de interne motivaties zien. De boeken zijn wel episch/groots, maar gaan er juist om hoe de normale soldaat dat meemaakt, die dus ook slechts een zijdelings idee heeft van wat die grootheden nu echt denken/willen etc.

Dezelfde positie als waarin de lezer gemanoeuvreerd wordt, dus. We moeten relateren/meeleven met de kleine -menselijk gebleven- karakters, niet de grote. Van die karakters zijn ook juist wel (kleine) interne overwegingen te vinden. Niet van alle, uiteraard, maar de niet-bordkarton karakters zijn volgens mij wel exclusief 'kleine' karakters. Dus inderdaad, geen 3D Whiskeyjack, Rake, Laseen, Caladan, Kallor; wel 3D Trull, Sorry, Duiker, Fiddler (!). De care voor iemand als Whiskeyjack is dan ook care-by-proxy, die moet via zijn soldaten ontstaan en niet direct uit wat hij denkt etc.

SPOILERS VOLGEN:

Dit thema wordt ook een paar keer vrij direct aan gerefereerd, Dust of Dreams draait er voor een groot deel om dat wij én de soldaten niet weten wat de fuck Tavore allemaal van plan is én dat zij dat juist zeer bewust zelf in stand houdt. En de keizerin! Was het niet bij het bezoek van Kalam (of Topper?) aan haar dat hij opeens opmerkt dat ze er helemaal niet was / al lang weg was? Dat hij met een 'stroman' aan het praten is? Prachtig vond ik het, dat is precies waar het om draait. Ook bvb. Tayschrenn, totaal niet te begrijpen danwel uitgelegd voor zo'n beetje de hele serie. Laat praktisch geen menselijk trekje zien tot zijn totale 'transformatie' (in... Orb, Sceptre, Throne?); de enige ascendant/bijna-ascendant die full circle gaat en weer relatable wordt

Nou ja. Had ik al eens gezegd dat ik met deze boeken wil trouwen?

quote:

---

Op 11 januari 2013 14:02 schreef Mark het volgende:
Moet M. wel in zoverre gelijk geven dat de meeste Malazan-karakters redelijk een-dimensionaal blijven en weinig 'karaktergroei' laten zien, afgezien van steeds cynischer worden. Dat lijkt de algemene tendens van elk karakter. Maar de reeks draait dan ook minder om karakters, zoals bijv. Song of Ice and Fire, en meer om de wereldopzet en de manipulaties en intriges op de achtergrond. Daar triomfeert de serie, niet op individuele karakters.

---

Ja, klopt ook. Maar zoals je suggereert lijkt dat een keuze, omdat het inderdaad niet zozeer daar om draait.

Desalniettemin zijn er karakters die wél ontwikkelen, en zélfs niet alleen maar cynischer worden (al is dat wel degelijk de tendens, ja). Dus volgens mij *kunnen* ze het wel, maar *doen* ze het vaak niet

[Dit bericht is gewijzigd door Ascendant Grotesque op 11-01-2013 14:36]

quote:

---

Op 11 januari 2013 14:33 schreef Ascendant Grotesque het volgende:
SPOILERS VOLGEN:

Dit thema wordt ook een paar keer vrij direct aan gerefereerd, Dust of Dreams draait er voor een groot deel om dat wij én de soldaten niet weten wat de fuck Tavore allemaal van plan is én dat zij dat juist zeer bewust zelf in stand houdt.

---

Dit bijvoorbeeld. Jij vindt dat vet; ik vind het juist een cop-out van Erikson. Gewoon het lekker niet beschrijven, dan kan het daarna op het eind opeens van alles zijn. Dat is geen goed schrijverschap, maar gewoon lui.

Ik heb me prima vermaakt met die boeken maar toen ik ze uit had had ik eigenlijk best een kater ervan. Zo van: "Nou ja. moest dat nou 10 boeken duren?"

Even dit topic bestaansrecht teruggeven --> http://forum.zwaremetalen.com/forum_topic/3169634/2#r3963335



[Dit bericht is gewijzigd door Ascendant Grotesque op 11-01-2013 14:54]

[edit]Hrm, AG, kun je deze reactie dan ook even overgooien?

AG: gedaan, in quote dus

[Dit bericht is gewijzigd door Ascendant Grotesque op 11-01-2013 14:58]

quote:

---

Op 11 januari 2013 11:27 schreef intothevoid het volgende:
Veel mensen die daar hard op gaan, maar die zijn er ook allemaal vijftien jaar geleden mee begonnen. De moeite waard om alsnog in die serie te beginnen?
Momenteel jaag ik A Song Of Ice And Fire er op moordtempo doorheen. Tussen de boeken door telkens een stukje Kafka, nu Het Slot.

---

Ik heb de eerste twee gelezen, derde ligt klaar mocht ik er ooit weer zin in krijgen.

Heb begrepen dat het een beetje hetzelfde is als met Danzig: De eerste drie zijn geweldig.

quote:

---

Op 11 januari 2013 14:59 schreef powertieke het volgende:


Ik heb de eerste twee gelezen, derde ligt klaar mocht ik er ooit weer zin in krijgen.

Heb begrepen dat het een beetje hetzelfde is als met Danzig: De eerste drie zijn geweldig.

---

Ik moet wel zeggen dat ik het hele Aes Sedai gebeuren supergaaf vind. Eigenlijk leuker dan de 3 hoofdpersonen.

quote:

---

Op 11 januari 2013 14:52 schreef Ascendant Grotesque het volgende:
Even dit topic bestaansrecht teruggeven --> http://forum.zwaremetalen.com/forum_topic/3169634/2#r3963335

---

Overigens: die Korbal Broach/Bauchelain verhalen van Erikson vind ik wel ECHT vet. Supergoeie humor, erg origineel en qua lengte precies goed, drie fantastisch afgeronde verhalen. Neusje van de zalm, dat.

quote:

---

Op 11 januari 2013 15:19 schreef Onweerwolf het volgende:


Ik moet wel zeggen dat ik het hele Aes Sedai gebeuren supergaaf vind. Eigenlijk leuker dan de 3 hoofdpersonen.

---

4 hoofdpersonen toch, Egwene is er op zekers ook 1.

Ben ik even blij dat ik een vrouw ben. Geef mijn portie maar aan Fikkie.

quote:

---

Op 11 januari 2013 13:05 schreef Ascendant Grotesque het volgende:


Alle boeken van ICE vind ik te gek. Plekken/rassen/personages waar je wel wat van weet via SE wat het de juiste epische sfeer meegeeft, verder lekker compacte en afgeronde verhalen (versus de SE-boeken zeker ). Hele fijn 'companion'serie naast de main

---

Wat is ICE en SE?

quote:

---

Op 11 januari 2013 17:35 schreef bokkie666 het volgende:
4 hoofdpersonen toch, Egwene is er op zekers ook 1.

---

Voor mij wel, maar ik zou zeggen dat het 'officieel' Rand, Mat en Perrin zijn.

Yukio Mishima (Japans: 三島由紀夫, Mishima Yukio; Shinjuku, 14 januari 1925 - 25 november 1970) was een Japans schrijver en politiek activist. Hij werd geboren als Kimitake Hiraoka (平岡公威, Hiraoka Kimitake), en schreef romans, toneelstukken, essays, gedichten en een libretto. Mishima is bekend om zowel zijn nietsontziende naoorlogse schrijven als de omstandigheden rondom zijn zelfmoord.

Mishima was de zoon van Azusa Hiraoka, vicedirecteur van het Ministerie van Visserijen in het Ministerie voor Landbouw, en Shizue Hara. Hij werd in zijn jonge jaren erg beïnvloed door zijn grootmoeder Natsu. Zij haalde hem uit zijn familie, en stimuleerde zijn interesse in het Kabuki-theater en het idee van een elitegeschiedenis.

Mishima deed het goed op de elitaire Peers School, en behoorde tot het literaire milieu. Hij had een zwak gestel en er zou ten onrechte tuberculose bij hem zijn vastgesteld, waardoor hij - zoals hij achteraf te kennen gaf zeer tegen zijn zin - tijdens de Tweede Wereldoorlog niet de militaire dienstplicht hoefde te vervullen. In 1947 studeerde hij af in de rechtsgeleerdheid aan de Universiteit van Tokio. Hierna werkte hij bij het Ministerie van Financiën, maar nam binnen een jaar ontslag om zich volledig aan het schrijven en ook aan fysieke training te kunnen wijden: de "weg van de pen" en de "weg van het zwaard", zoals ook de samoerai die kenden in de Japanse geschiedenis: die waren geduchte strijders, maar ook vaak fijngevoelige dichters. Door fanatieke beoefening van karate, kendo en bodybuilding veranderde hij van een zwakke knaap in een fiere vent, met een homo-erotisch maar ook masochistisch getinte belangstelling. Hij schreef Kamen no kokuhaku (Bekentenissen van een gemaskerde), een autobiografisch werk over een jonge homoseksueel die zich achter een masker moet verschuilen om in de samenleving te passen. Dit werk is ook in het Nederlands vertaald, net als onder meer Het gouden paviljoen en Een zeeman door de zee verstoten.

In de jaren zestig schreef Mishima een aantal van zijn meest succesvolle romans die door de literatuurcritici goed werden ontvangen. Ook speelde hij in films. Hij werd in deze periode drie keer genomineerd voor de Nobelprijs voor de Literatuur.

In zijn belangrijkste essay, Bunka beiron (Een verdediging van cultuur), beargumenteerde hij dat de keizer van Japan de bron was van de Japanse cultuur, waardoor de keizer verdedigen dus gelijk stond aan de Japanse cultuur verdedigen. Hij vormde zijn eigen privéleger, de Tatenokai (Gilde van het Schild), om de keizer te beschermen. Hij verzette zich tegen de invloed van de westerse (met name Amerikaanse) cultuur in Japan en de daarmee samenhangende teloorgang van oude Japanse waarden, en vond dat het ethos en de oude erecode van de samoerai moesten worden hersteld, inclusief de eervolle zelfdoding, waarover hij ook een boekje schreef. Hij werd hierin slechts door weinigen serieus genomen; velen vonden hem een poseur.

Op 25 november 1970 bezetten Mishima en leden van de Tatenokai het hoofdkantoor van de Japanse Zelfverdedigingskrachten in Tokio. Hij verlangde dat het leger naar zijn toespraak luisterde, maar de soldaten waren niet geïnteresseerd in zijn ideeën. Mishima en één van zijn volgers pleegden daarop seppuku (hara-kiri), rituele zelfmoord, tot ontsteltenis van de velen die zijn eerdere ontboezemingen daarover als aanstellerij hadden afgedaan.

De punkrockband The Stranglers verwijst expliciet naar Mishima in het nummer Death And Night And Blood op hun LP Black And White uit 1978.

In 1985 is een film uitgebracht over zijn leven, Mishima - A Life In Four Chapters, door Paul Schrader, met muziek van Philip Glass.

[Dit bericht is gewijzigd door Hypnos op 19-01-2013 21:33]

Ben de laatste tijd ook meer en meer boeken aan het lezen. Een oude interesse die terug aangewakkerd is. Sinds enkele dagen The Alchemist (Paulo Coelho) uitgelezen, nu bezig aan Leaves of Grass (Walt Whitman). Staat nog op het lijstje: de biografie van Whitman, On the Road (Kerouac), de Schwartz-vertaling van Ilias & Odyssee, Catcher in the Rye en The Godfather.

Al zal de helft uit dat lijstje wel vervangen worden door andere boeken.

Deze heb ik net uit.



Nu ga ik in deze beginnen.

Alleen maar nette mensen, van Robert Vuijsje.

quote:

---

Op 11 januari 2013 18:07 schreef bokkie666 het volgende:
Wat is ICE en SE?

---

Ian Cameron Esslemont en Steven Erikson --> http://forum.zwaremetalen.com/forum_topic/3169634?hl=malazan

Dexter 1-6. Goede boeken, gaan een heel andere kant op dan de tv serie dus zijn goed naast elkaar te lezen. Voor als je net als ik afkickverschijnselen krijgt door het wachten op seizoen 8

Heb Leaves of Grass opzijgelegd en On the Road er maar bijgenomen. Begint in ieder geval fantastisch, de komende dagen maar eens wat tijd vrijmaken om het uit te lezen.

Bijna Guns, Germs and Steel uit

Heeft toch meer als een half jaar geduurt...