quote:

---

Op 8 september 2024 21:33 schreef zodiac lung het volgende:
Prophecy Fest in de Balver Höhle, Duitsland. Altijd een uitzonderlijk gaaf festival, ook dit jaar weer.

De twee hoofddagen vinden plaats in een grot, maar donderdag begint zoals langzaamaan traditie is geworden met een avond (neo)folk bij het kampvuur. Vrîmuot opende ditmaal. O Tempora, O Mores! is mijn favoriete neofolkalbum van de laatste jaren en dat werd vanavond zo’n beetje compleet gespeeld. Zeer mooi. Wat hij precies te vertellen had over de in zijn tekst en artwork prominent gebruikte wolfsangel kon ik niet helemaal volgen en bij de merch was de beste man anders dan beloofd niet te bespeuren voor een verdere toelichting, dus maar vertrouwen op zijn blauwe ogen dat het allemaal in de haak is.
Thurnin daarna was mij iets te ingetogen. Technisch wel zeer goed, overduidelijk zeer begaafde en gepassioneerde muzikanten, en de draailier was een mooie toevoeging.
Neun Welten is een fijne band en zo’n avond in de buitenlucht is een goede setting voor hen. Ze speelden veel van de Valg EP, kwam uitstekend uit de verf.
Wolcensmen is Dan Capp, voorheen in Winterfylleth, tegenwoordig ook frontman van Solstice (die vrijdag nog speelden). Beetje rommelige, maar sympathieke show. Mooi dat zijn beste nummer werd opgedragen aan P.K., en een op z’n minst dappere keuze om Xavier van Dead Can Dance te coveren, al is het moeilijk recht doen aan zo’n meesterwerk.
Thief speelde dit weekend alle dagen. Hij sloot solo de eerste avond af met een dark ambient set die ik maar met de ogen dicht heb beleefd want er stond een hinderlijke lamp recht het publiek in gericht. Het was met vlagen best aardig.

Vrijdag begon zeer sterk met Perchta. Pagan/black metal rond Tiroolse folklore, met een grote rol voor de hammered dulcimer, geleid door een zeer indrukwekkende frontvrouw die volledig opging in haar rol. Na afloop direct een wastafel opgezocht om de zooi van mijn gezicht te wassen; dat is me sinds The Devil’s Blood niet meer gebeurd.
Tweede ronde voor Thief, ditmaal met band. Het ging er wel behoorlijk stevig aan toe. Niet helemaal mijn ding, maar onmiskenbaar goed.
Eïs (voorheen Geïst) speelde daarna Galeere integraal. Goede band, harde show. Weinig over te zeggen verder.
Germ was wat wisselvallig. Het eerste nummer beviel zeer goed, maar daarna verdween de zangeres van het podium en die heeft zich daarna helaas niet meer op het podium laten zien. Jammer, want dat was erg goed. Het geluid bleef hierna matig tot slecht, met een zanger die soms totaal niet te horen was.
Naar Solstice zag ik zeer uit. Goede setlist van de opener To Sol a Thane tot afsluiter Cimmerian Codex. Net als Wolcensmen een dag eerder was het niet perfect, maar dat werd goedgemaakt met een bak energie op het podium en veel interactie met het publiek. Vooraf was er een hoop gedoe rond deze boeking, er werd links en rechts wat vanuit het publiek geschreeuwd na de introductie (“we are Solstice from England and we have nothing to apologise for”) en ik kon me niet aan de indruk onttrekken dat het ook wel voor een tweedeling in het publiek zorgde. Desalniettemin: tof optreden, blij ze gezien te hebben.
Daarna toch de verrassing van de dag: In The Woods…. Ik heb ze jaren geleden eens voor een klein publiek gezien en dat was niet zo best; een smet op de erfenis van deze band. Met lage verwachtingen een plek gezocht en wat bleek: de nieuwe zanger is een geweldenaar en de band was in topvorm. Wat volgde was een wereldconcert met oudjes van Omnio en HEart of the Ages, maar ook nieuwe nummers die geweldig tot hun recht kwamen. Grote klasse.
Fortíð door honger helaas grotendeels moeten missen. Te weinig van gezien om iets zinnigs over te kunnen zeggen.
Arthur Brown, de enige echte, maakte daarna wederom zijn opwachting op Prophecy Fest. 82 jaar oud inmiddels. De eerste keer dat hij er speelde heb ik met open mond staan kijken. Dat was nu niet het geval, helaas. Waar de man de eerste keer de show droeg, was dat nu vooral de steengoede band die hij om zich heen heeft verzameld. Of misschien heb ik dat helemaal mis, en was het vorige keer gewoon het verrassingseffect van de bizarre show. Desalniettemin een vermakelijk optreden met ook tussen de verkleedpartijen een paar zeer goede stukken. En was dat nou een stukje van Jefferson Airplane’s House at Pooneil Corners?
Daarna was het aan Triptykon om de dag af te sluiten en dat was simpelweg geniaal. Ik had niet gedacht Synagoga Satanae ooit nog eens live te horen, maar ze openden er gewoon mee, volledig. Het kippenvel stond op mijn armen. Wat ontzettend goed, wat vet! Daarna volgden onder meer nog het geweldige Goetia en op verzoek van de festivalorganisatie wat nummers van Into The Pandemonium. Niet mijn favoriete Celtic Frost album, maar toch geweldig ze eens live te horen: Mesmerized, Sorrows of the Moon, Babylon Fell… Helaas geen Inner Sanctum, maar goed, de buit was al lang binnen. Een concert dat ik me nog lang zal heugen.

Empyrium opent de laatste dag met een jubileumviering van Where at Night the Wood Grouse Plays, integraal en feilloos gespeeld voor een volle, muisstille grot. Een betere locatie en een beter publiek is nauwelijks te bedenken voor deze band. Muzikaal nadert het perfectie. Als het album volledig is gespeeld, volgt nog een toegift in de vorm van Die Schwäne im Schilf, van Weiland. Oorverdovend en lang aanhoudend applaus, een diepe buiging en de dag kan al niet meer stuk.
Alcest (in de vorm van alleen drie vocalisten) speelt samen met pianist Nicolas Horvath daarna de slaap terug in mijn ogen. Ik hoor na afloop lovende woorden, maar na een paar nummers heb ik het voor gezien gehouden. Niet aan mij besteed.
Een rondje merch en een late lunch zorgen ervoor dat ik hierna de derde set van Thief mis, dus de volgende band is Dymna Lotva, oorspronkelijk uit Wit-Rusland. De microfoonstandaard is gedecoreerd met een zwanenvleugel en twee linten, blauw en geel. Een emotioneel woord over de puinzooi in het oosten zorgt ervoor dat de grot collectief even moet slikken. De muziek klapt er daarna des te harder op, met name de frontvrouw geeft alles. Zeer indrukwekkend. Slava Ukraini.
Fen is een band die ik probeer leuk te vinden. Op plaat lukt het me niet en live blijkbaar ook niet. Het is goed, het is hard, maar het doet me niets. Snel door.
Austere maakt indruk. De repetitieve black gaat er goed in, en net nadat ik opmerk dat er wel wat meer getergde vocalen in mogen bedient de drummer mij op mijn wenken. Het werkt behoorlijk hypnotiserend en de set is voorbij voor ik er erg in heb. Top.
Arð maakt zware doom met meerstemmige, koorachtige zang. Lekker heavy met veel galm, ik besef me dat ik dit tot nu toe een beetje gemist heb dit festival dus het is genieten. De leadgitarist maakt veel indruk met zijn heerlijke melancholische partijen.
Blazing Eternity is een verrassing voor me. Rond de eeuwwisseling hebben ze twee platen uitgebracht, destijds ook al op Prophecy Productions, en nu zijn ze na 21 jaar plots terug met een nieuw album. Ze spelen twee sets op het kleine podium, de eerste bestaat volledig uit nieuw werk. Ik ben nog niet goed bekend met het nieuwe album, dat me live daarom compleet onverwacht inpakt. Wederom een geweldige gitarist en een frontman die geen gelegenheid onbenut laat om het label en publiek te bedanken. Zijn enthousiasme werkt aanstekelijk en ik betrap me er op dat ik breed grijnzend één van de tofste concerten van het festival aan het meemaken ben.
Hexvessel dan. Vaak gezien, altijd goed, maar dit is misschien wel de beste show die ik van hen zag. Kvohst begint solo, a capella, met Adieu To Old England, bekend gemaakt door Shirley Collins. Ongelooflijk goed. Daarna volgen steengoede en soms beenharde uitvoeringen van nummers van Polar Veil, aangevuld met Black Mountain Poet en Phaedra. Kvohst weet zich omringd door gelijkgestemden, dus zijn vlotte praatjes over folk en black metal gaan er bij het publiek in als zoete koek. Black metal gaat niet om hoe snel je spelen kunt, zegt hij, of om hoe kwaardaardig je bent, maar om natuurmystiek, om de strijd tussen natuur en religie, tegen het christendom. Om een gevoel ‘older than the gods’. Bij de afsluiter A Cabin In Montana brult de hele grot mee. Een dijk van een optreden.
Terug naar Blazing Eternity. Meer doom, meer enthousiasme, meer bedankjes. Top.
DOOL pakt het publiek direct in. Het nieuwe werk spreekt mij echter net niet zo goed aan, dus ik kom er pas goed in bij de laatste twee nummers, waaronder die geweldige Killing Joke cover. Niet de beste show die ik van hen zag, maar volgens mij denken veel aanwezigen daar heel anders over.
Paradise Lost sluit het festival af. Ik mis de nostalgie bij deze band, ken ook lang alle albums niet (goed), dus wat ik zie is een goed optreden van een gedreven band, waar ik verder weinig over kan zeggen. Mijn lijf is er na twee dagen echter wel klaar mee, ik kan geen houding meer vinden die me geen pijn doet, en mijn ogen vallen dicht. Na een klein uurtje hou ik het voor gezien. Op de camping loop ik nog wat vuurtjes voorbij, de tent in, klaar.

---

Ik ben het zo goed als volledig met je eens qua ervaringen dit jaar. Een van de leukere recente edities wat mij betreft ook.

Waar ik iets anders over dacht..

De dark ambient set van Thief vond ik bijzonder gaaf. Wat mij betreft mag een CMI-achtige Dark Ambient afsluiter van de neofolk avond traditie worden.

Dool vond ik dit keer, van de 7 keer dat ik ze in totaal zag, inderdaad juist het beste en dat ondanks dat ik het nieuwe album pas twee keer had gehoord. De band is in topvorm momenteel. De cover van Killing Joke vind ik juist het enige zwakke punt van de set. Elke keer spelen ze hem weer. Origineel is prima, interpretatie van Dool is okay maar ik weet het nu wel. Doodgedraaide klassiekers doodspelen hoeft niet.

Solstice vond ik toch wel echt matig helaas. Op plaat is dit met de oude zanger echt een leuke band, die ik pas dit jaar leerde kennen, en als Wolcensmen heeft Capp wel degelijk bestaansrecht maar ik vond hem bij Solstice niet veel soeps. Misschien een volgende keer... Het is ook wel een ernstig parmantig baasje trouwens.

Klassiek pianist Horvath bij Alcest vond ik erg smakelijk maar ik denk dat ik zonder de repetitieve koortjes van Alcest nog meer had genoten.

Dymna Lotva vond ik vorig jaar een revelatie maar viel me dit jaar licht tegen. Waarom weet ik niet, misschien ben ik wat over de hype heen.

Verder echt helemaal hetzelfde ervaren. Wij hebben na Paradise Lost direct maar vast weer tickets gekocht voor 2025. Ik heb nog altijd van alle optredens op alle edities op z'n minst een deel gezien dus ik kan nu nooit meer niet gaan.

Vermoedelijk weer op de fiets trouwens want dat is toch wel erg leuk.

Eerste bands 2025 zijn net weer bekend gemaakt vandaag:

Arthur Brown (ik neem aan dat 'ie nog zo vaak mogelijk mag langskomen voordat 'ie sterft of stopt, ik kan er wel een jaartje zonder)
The Vision Bleak doet Carpathia (aardig, maar ik zou wel eens een ander side project willen zien van Stock)
Kall (voorheen Lifelover, ben ik zeker wel benieuwd naar)
Dornenreich doet metal (tsja, beter dan hun akoestische dingen)
Soror Dolorosa ( Dik fan van deze Gothic / Cold Wave band, dus dit is voor mij tot dusverre de beste naam)

Ik weet het nog niet zo met die eerste namen voor volgend jaar. Ik had het weekend al geblokkeerd in mijn agenda en het leek me een zekerheidje dat ik na de eerste aankondiging direct weer kaarten zou kopen. Nu twijfel ik toch wel. The Vision Bleak vind ik stom, wederom Dornenreich geloof ik ook wel (al is een metalshow inderdaad wel fijner dan de zoveelste akoestische set), en hoe sympathiek ik Arthur Brown ook vind: overdaad schaadt.
Kall en Soror Dolorosa zijn voor mij wel aardige namen, maar daar moeten beslist nog wel bands bij waar ik écht enthousiast van word.

Er komen vast nog wel leuke dingen bij.

Ik gok op iets met Ghaal in ieder geval want dat is de nieuwe grote meneer bij PP. Verder zou Weather Systems wel passen na MDB en PL maar geen idee of daar live plannen voor zijn.

Ik denk ook al jaren dat Heilung goed zou passen daar maar die zullen inmiddels wel te groot zijn.

Farsot komt vast terug als ze in staat zijn. Die laatste plaat is interessant.

Perchta zie ik wel op herhaling gaan.

Vemod komt wellicht hun laatste plaat doen als huisband zijnde.

Tchornobog/Aureole zou afgelopen zomer spelen maar ging niet door dus die krijgen vast opnieuw een kans. Dat Aureole vond ik overigens wel erg tof bij het inluisteren.

Hopelijk ook eindelijk eens Dark Suns, want die zijn al veel te lang gepasseerd.

En Eight Bells en Unreqvited moeten toch ook eens een kans krijgen ook al komen ze van ver. Beide zijn ernstig gaaf.

Havaard op de donderdag?

Verder zijn er genoeg acts die in het verleden 1x hebben gespeeld en die van mij terug mogen komen. Echt wel drie handen vol inmiddels maar aangevoerd door de Schlager Noir goden van St. Michael Front.

quote:

---

Op 18 oktober 2024 12:15 schreef Onweerwolf het volgende:
de Schlager Noir goden van St. Michael Front.

---

Daar denk ik nog met veel plezier aan terug. Wat een brak en tegelijkertijd briljant optreden was dat.

quote:

---

Op 18 oktober 2024 13:14 schreef zodiac lung het volgende:
Daar denk ik nog met veel plezier aan terug. Wat een brak en tegelijkertijd briljant optreden was dat.

---

Exact goed omschreven.



Zelden zo verliefd geraakt op een band tijdens een concert.

Voor mij was PF 2021 het eerste post-covid event dus ik was toen ook wel hard toe aan live muziek. Volledig ingeteerd op de reserves dus ik vond toen alles mooi.

[Dit bericht is gewijzigd door Onweerwolf op 18-10-2024 13:48]

In mijn herinnering stak zijn hand altijd in zijn jaszak op de momenten dat hij er geen blik bier mee vast hield.

Dream Theater in de Adidas Arena in Parijs. 40-jarig bestaan en terugkeer van Mike Portnoy. Een best of set van 3 uur. Geweldige setlist, zeer goed geluid voor een dergelijk grote zaal. LaBrie is vaak het zorgenkindje live, maar het was goed: bij de hele hoge uithalen die hij niet meer haalt, kiest hij vaak voor andere melodieuze oplossingen i.p.v. te forceren. Elk nummer was voorzien van eigen visuals, vaak gebaseerd op de album-art en er was een werkelijk fantastische lichtshow. Het was de 8e keer dat ik de band zag op 22 jaar tijd, maar ik kan zeggen dat dit de beste keer was.

Setlist:

https://www.setlist.fm/setlist/dream-th ... b6515.html

T-shirts van €45, hoodies van €90 en een beker platte Budweiser voor €9,50 was dan weer wat minder. Maar daarvoor kwamen we niet, dus dat mocht de pret niet drukken. Het kippenvel was legio bij quasi perfect uitgevoerde versies van o.m. Metropolis pt 1, The Mirror, As I Am, Home, Under A Glass Moon en Stream of Consciousness.

Eentje voor het jaarlijstje!

Spelen ze Pull Me Under ooit nog live? Ik ben niet zo'n DT-kenner, maar dat nummer kan ik wel smaken.

https://www.setlist.fm/setlist/dream-theater/2024/afas-live-amsterdam-netherlands-1bab6514.html

HAIDUK - One man death metal live

Klinkt helemaal niet slecht.
Kudo's dat je daar in je eentje gaat staan.

Right on, Tanteloos!

Gaaf man, Haiduk

Les Big Byrd & The Brian Jonestown Massacre twee weken geleden in Tilburg. Was leuk, maar beide een tikje mak.
LBB had helaas maar een half uur. Ik vind beide bands leuk, maar LBB wel net iets leuker dan TBJM. De zanger was niet optimaal bij stem, en de gitaar en bas stonden wat zacht. Voordeel daarvan was wel dat keyboardpartijen (moog en mellotron) extra goed uitkwamen, waardoor de krautrock in hun muziek zich prettig deed gelden. Er werd goed gespeeld. Leuke selectie nummertjes; maar ze hadden van mij zeker nog een halfuur mogen doorspelen.
Ook TBJM was wat mak met niet optimaal stemgeluid van de zanger. De nummers werden ook net een fractie langzamer gespeeld dan op CD, waardoor ze net niet bevredigend klonken. Ook hier een leuke setlist. Erg blij met Vad Hände Med Dem?. Ondanks alles geslaagde avond.

[Dit bericht is gewijzigd door KwelgeestIV op 12-02-2025 14:09]

Ik ben niet geweest, maar vond de setlist van BJM ook niet geweldig. In 2014 zag ik ze en speelden ze vrijwel alle knallers. Maarja, er zijn sindsdien een stuk of tien nieuwe platen verschenen dus ook wel logisch dat het klassieke werk er dan iets bekaaider afkomt. In mei kun kun je ze in Amsterdam zien.

quote:

---

Op 12 februari 2025 9:22 schreef Sater het volgende:
In mei kun kun je ze in Amsterdam zien.

---

Twijfel ik nog over. Altijd leuk, maar de concertagenda is al goed vol.

Wolvennest te Groningen.
Wist wel welke band het was, maar was eigenlijk niet met de muziek zelf bekend. Ben echter zeer te spreken over hun Roadburn-commissie als "The Nest", en had zo'n voorgevoel dat dit live wel eens heel vet zou kunnen zijn. En dat waren ze! Ben eigenlijk nog best onder de indruk. Psychedelische occult rock/proto-metal met een zwartgeblakerd randje. Door de ruime podiumbezetting weten ze tegelijkertijd zowel hypnotiserende drones, als psychedelische jaren'60/'70-partijen te gehore te brengen. Live-gebruik van een theremin maakte de weirde psychedelica helemaal af. Er werd goed gespeeld, zangeres zuiver bij stem, met al het theater, (wie)rook en backdrop-beelden werd er een perfecte sfeer gecreëerd. Wat een trip! Was de reis dubbel en dwars waard.

Na afloop nog even een obligate eierbal gescoord.

Colour Haze in Doornroosje.

Het eerste voorprogramma, Rubber Snake Charmers, was een enorme verrassing. Dat bleek Mario Lalli (van het machtige Fatso Jetson) met alleen een tweede gitarist, die de desertrockgeest wist te pakken op een manier die ik niet eerder heb gezien. Psychedelisch, meanderend, maar stoer. Bij het laatste nummer (dat misschien wel een kwartier duurde) kwam er een beat uit een doosje en nam Stefan Koglek van Colour Haze nog plaats op het podium. Een dikke trip.

Daarna Josiah, stonerrock zoals je het al een miljoen keer hebt gezien. Goede zanger, aardige solo's, 100% voorspelbaar en uiteindelijk dus niet boeiend genoeg.

Toen Colour Haze. De laatste keer dat ik ze zag, 2017 alweer, was het een onaangename verrassing dat het oorspronkelijk powertrio was aangevuld met een toetsenist die overheerste en voor mij alle ruimte uit de muziek haalde. Dit keer echter was het een goede toevoeging. Geen kazige deuntjes, maar full on spacende, prominent aanwezige partijen die de nummers naar een hoger niveau tilden. Tel daarbij op de weergaloze drummer die twee uur lang alles aan elkaar roffelde, het heerlijke bas- en vooral gitaargeluid door een batterij Sunn versterkers, mooie lichtshow en psychedelische visuals en het was Colour Haze in topvorm. Met de albums van pak 'm beet de laatste tien jaar ben ik minder goed bekend dan met het oude werk, maar dat materiaal bleef uitstekend overeind tegenover klassiekers als Aquamaria en Tempel. Van het nieuwe materiaal sprong vooral de combinatie Skydancer en Skydance er uit. Na anderhalf begon ik zowaar overweldigd te raken. Als toegift kwam toen nog Love ook. Mijn god, wat een show.

[Dit bericht is gewijzigd door zodiac lung op 22-02-2025 12:20]

quote:

---

Op 16 februari 2025 8:35 schreef KwelgeestIV het volgende:
Wolvennest te Groningen.
Wist wel welke band het was, maar was eigenlijk niet met de muziek zelf bekend. Ben echter zeer te spreken over hun Roadburn-commissie als "The Nest", en had zo'n voorgevoel dat dit live wel eens heel vet zou kunnen zijn. En dat waren ze! Ben eigenlijk nog best onder de indruk. Psychedelische occult rock/proto-metal met een zwartgeblakerd randje. Door de ruime podiumbezetting weten ze tegelijkertijd zowel hypnotiserende drones, als psychedelische jaren'60/'70-partijen te gehore te brengen. Live-gebruik van een theremin maakte de weirde psychedelica helemaal af. Er werd goed gespeeld, zangeres zuiver bij stem, met al het theater, (wie)rook en backdrop-beelden werd er een perfecte sfeer gecreëerd. Wat een trip! Was de reis dubbel en dwars waard.

Na afloop nog even een obligate eierbal gescoord.

---

Met ex-Dog Eat Doglid! Dat wordt niet genoeg uitgespeeld. Leuke band, maar ik ga meestal toch even roken halverwege.

Gisteren naar 1 jaar Pankrakerrecordsfest in Deinze. Een café zonder tap, gelukkig hadden ze ook flesjes Stella. Eerste band was Bacht'n de Vulle Moane, 3 gitaristen die over een backingtape speelden. Psychedelische Mysticumvibes, simpel soms maar effectief. Op het einde werd er door de zanger nog wat op een keyboard bij gefröbeld, was leuk.
Dat het nog simpeler kan bewees Shewolff(of The SS?). Punkrock dat door de geschreeuwde vocalen van de zangeres/gitariste ook wat aan Gallhammer deed denken. Lekker.
Afsluiten met Serpent Mass. Ook niet te moeilijk. Dit was de derde keer dat ik ze zag en eindelijk viel het kwartje. Gewoon ogen dicht en want vooral in het begin oogde de band wat onwennig, tegen het einde kwamen ze wat los.

Tribulation vorige week in de Helling in Utrecht. Prima set, goeie sfeer, heb me prima vermaakt in "mijn" hoekje achterin bij de bar.

Satan's Satyrs, Unto Others, Green Lung in Tivoli Vredenburg.

Was er eigenlijk voor Green Lung, en redelijk last minute geregeld, niet zo goed opgelet wat er verder stond.

Satan's Satyrs was niet wat. Of nou ja, niet mijn ding. Vond het maar laffe rock.

Totaal overvallen (zie boven) door het gothic metal/rock-zijn van Unto Others (voorheen Idle Hands) Wat een vette show. Immens theatrale lui, alsof Type O en Danzig op het podium staan. Amerikanen, maar ik vond het erg Brits klinken. Aardige gasten ook wel. En viel me op dat ze vaak een stevige dubbele bass erin gooien, dat mogen zulke bands vaker!

Green Lung was ook erg goed. Speelden 'cleaner' dan ik dacht, meer gepolijst en metal en minder gruizig en stoner dan m'n beeld. Hele strakke show. Ook heel theatraal, hoewel ze er best braaf uitzagen. Nog een biertje verloren in de pit

quote:

---

Op 24 februari 2025 9:32 schreef Ascendant Grotesque het volgende:
En viel me op dat ze vaak een stevige dubbele bass erin gooien, dat mogen zulke bands vaker!

---

Dat is inderdaad echt lekker bij deze band

Zeer muzikaal druk weekend:

Vrijdagavond Black Alley Ritual III in Arnhem. Messor Falce en Hell Militia. Was om een of andere reden in de veronderstelling dat Messor Falce (ook) Frans is, maar blijkbaar een lokale band. Duistere, rechttoe/rechtaan black metal. Beetje midtempo. Deed mij aan Cestial Bloodshed denken, maar daar moet ik wel bij opmerken CB al jaren niet meer te hebben gehoord, dus wellicht slaat die vergelijking helemaal nergens op. Hadden wat technische problemen en ook het spel leek niet vlekkeloos, maar degelijk en overtuigend. Weinig over te zeggen eigenlijk.
Hell Militia speelde goed en hard. De drums stonden wat hard, waardoor er een wat punky simplisme over de muziek hing en de band primitief klonk. De nieuwe zanger was overtuigend en deed niet voor zijn voorgangers onder. Redelijk wat nummers van de eerste twee platen. Binnen het genre is Hell Milita eigenlijk niet een band waar ik echt warm voor loop, maar optreden stond als een huis.

Redelijk wat oud-ZMers aanwezig.

Zaterdag March into Walhalla in Apeldoorn. Folk/pagan/black/gothic metal. Gewoon niet mijn ding, maar een vriend van mij vierde er semi zijn verjaardag.
De dag werd door Solarcycles geopend. Ouderwetse, klassieke gothic metal die mij in de verte aan Tristania en The Sins of Thy Beloved deed denken. De eerste paar nummers waren voor een openingsact in dit genre gewoonweg goed. Zangeres die het niet onaardig deed, live viool. De juiste boxjes werden afgevinkt. In de tweede helft van de setlist zaten wel een paar wanstaltige miskleunen. Het begon met het nummer waarin de gitarist een flinke dosis van de zanglijnen met zijn grunt verzorgde. Dit nummer zat gewoon niet lekker in elkaar, en de instrumenten waren duidelijk nog op elkaar afgesteld voor de meer serene stukken. Al bij al echt niet slecht, maar ook niet meer dan dat.
Als tweede band Alvader. Stevige folk metal met lichte punk/Oi!-invloeden waarbij duidelijk te horen is dat de oorsprong van de band in Heidevolk ligt. Alvader zet live neer wat je van ze mag verwachten. Bondige knallers.
Opus Irae is hemeltergend kut! De tering, wat een miskraam is die band. Proberen symfonische black metal te maken. Denk Cradle of Filth, Dimmu Borgir, Carach Angren e.d., maar ze kunnen helemaal niets. Alle nummers bestonden uit een schizofrene afwisseling van steeds dertig seconden zo hard mogelijk blazen op de instrumenten, om dan compleet spuitelf dertig seconden de meest wanstaltige Disney-synths die je je kan voorstellen te laten horen. De composities trekken helemaal nergens op. De tering, de tering.. !
Wellicht geholpen door de wanprestatie voor hen, vond ik Morgarten dan juist helemaal niet onaardig. Een blend van pagan/folk met black metal, waarbij de verschillende stijlen binnen de nummers elkaar veel organischer afwisselden dan bij Opus Irae. Niet van dezelfde klasse, maar het deed mij aan Menhir denken. Vermakelijke band.
De volgende band was Kvaen. Ook een soort van/poging tot symfonische black metal. Echter beduidend beter dan Opus Irae. Deze heren kunnen wel daadwerkelijk een riff spelen of een blast beat afronden. Niet de meest spannende of sterke band, maar het beukte heel aardig en kwam enigszins in de buurt van black metal-geweld.
Afsluiter was Winterfylleth. Kende de band van naam, wist welke band het was, maar was nog niet met hun muziek bekend (op een akoestisch nummer op de Dark Britannica-serie na). Overtuigende set. Een wervelwind aan ijzige, hypnotiserende en venijnige riffs.

Alhoewel qua muziek net niet mijn festival goed vermaakt. Er hing een gezellige sfeer. Heb mijn middelbare schooljaren in Apeldoorn gewoond en zodoende veel oude bekenden gesproken. Zodiac Lung kwam ook nog voorbij. Mooie dag.

Ondanks dat de nacht van zater- op zondag met een uurtje meer slaap en een biertje minder af had gekund, zondag relatief optijd opgestaan om naar de XXXL Platenbeurs in Zwolle te gaan. Afgelopen maanden vaker naar platenbeurzen geweest, en het valt mij op dat het aandeel metal relatief groot is. Ik zou zeggen rond de 25% van het aanbod. Veel herpersingen, maar ook obscuur jaren’80-vinyl en hier en daar een bakje (tweedehands) CD’s. De buit is in het gekocht-topic te bewonderen.
De beurs was oprecht best groot. Op een gegeven moment realiseerde ik mij dat de dagplanning toch wat krap begon te worden. En inmiddels had ik eigenlijk ook wel meer dan genoeg items gekocht en geld uitgegeven. Heb deze keer de kubieke en kubieke meters krautrock, Deutschrock, folk rock, fusion en prog. rock aan me voorbij laten gaan. Zijn altijd wel een paar verkopers met meerdere bakken vol met obscure en interessante jaren’70-releases. Deze zijn vaak echter niet goedkoop. Snel 50 euro per LP. Een volgende keer oortjes mee om interessante albums even op Spotify te beluisteren.

Na het thuisbrengen van de nieuwe aanwinsten op naar Utrecht. Even een biertje met Assie en dan naar Tivoli voor Green Lung. De avond werd door Satan’s Satyrs afgetrapt. Occult/stoner rock/metal. De muziek stond echter veel te hard. De instrumenten waren niet op elkaar afgesteld en de zang was, zacht gezegd, bijzonder. Was een chaotische brei waar niets van te maken viel. Dat in combinatie met het oncomfortabele volumeniveau maakte dat we in de vestibule bier gingen drinken.
Tweede band van de avond Unto Others. Een band die, zoals gisteren terecht werd opgemerkt, klinkt als een AliExpress Glenn Danzig. En daar is alles wel mee gezegd.
Band van de avond: Green Lung. Leuke band. Occulte stoner rock/metal/Black Sabbath-worship. Zeer kundige guitarist. Verschillende moeilijke, ouderwetse synthesizer die ook binnen nummers erlkaar afwisselden. Jaren’70 folk horror als muziek. Nou ben ik alleen met het (echt) oude werk bekend, en vind ik eigenlijk juist alleen die demonummers er de eerste EP echt gaaf (jaja, grim ende true), en wellicht juist daardoor, of misschien ligt het aan hun de live-uitvoering, maar het was mij niet eerder opgevallen hoe erg deze band op Ghost lijkt. De arrangementen, de zanglijnen, de melodieën, allemaal zeer Ghost-achitg. Maar toch ook een oud nummer van het debuut als Let the Devil in klonk gisteren live heel erg als een net iets rauwere Ghost. Tegelijkertijd waren de ballads dan ook iets te Bryan Adams-gezapig, maar hier stond echt een heel kundige band. Gaaf!

Edit: Helaas vanochtend wel belangrijke afspraak op kantoor. Dus de wekker stond gewoon 06:00. Vijf uurtjes slaap. Hoera!


[Dit bericht is gewijzigd door KwelgeestIV op 24-02-2025 13:32]