| Onweerwolf |
| Born Again! |
 |
 |
|
 Posted 17-10-2024 23:39 by Onweerwolf |
   |
|
quote:
Op 8 september 2024 21:33 schreef zodiac lung het volgende:
Prophecy Fest in de Balver Höhle, Duitsland. Altijd een uitzonderlijk gaaf festival, ook dit jaar weer.
De twee hoofddagen vinden plaats in een grot, maar donderdag begint zoals langzaamaan traditie is geworden met een avond (neo)folk bij het kampvuur. Vrîmuot opende ditmaal. O Tempora, O Mores! is mijn favoriete neofolkalbum van de laatste jaren en dat werd vanavond zo’n beetje compleet gespeeld. Zeer mooi. Wat hij precies te vertellen had over de in zijn tekst en artwork prominent gebruikte wolfsangel kon ik niet helemaal volgen en bij de merch was de beste man anders dan beloofd niet te bespeuren voor een verdere toelichting, dus maar vertrouwen op zijn blauwe ogen dat het allemaal in de haak is.
Thurnin daarna was mij iets te ingetogen. Technisch wel zeer goed, overduidelijk zeer begaafde en gepassioneerde muzikanten, en de draailier was een mooie toevoeging.
Neun Welten is een fijne band en zo’n avond in de buitenlucht is een goede setting voor hen. Ze speelden veel van de Valg EP, kwam uitstekend uit de verf.
Wolcensmen is Dan Capp, voorheen in Winterfylleth, tegenwoordig ook frontman van Solstice (die vrijdag nog speelden). Beetje rommelige, maar sympathieke show. Mooi dat zijn beste nummer werd opgedragen aan P.K., en een op z’n minst dappere keuze om Xavier van Dead Can Dance te coveren, al is het moeilijk recht doen aan zo’n meesterwerk.
Thief speelde dit weekend alle dagen. Hij sloot solo de eerste avond af met een dark ambient set die ik maar met de ogen dicht heb beleefd want er stond een hinderlijke lamp recht het publiek in gericht. Het was met vlagen best aardig.
Vrijdag begon zeer sterk met Perchta. Pagan/black metal rond Tiroolse folklore, met een grote rol voor de hammered dulcimer, geleid door een zeer indrukwekkende frontvrouw die volledig opging in haar rol. Na afloop direct een wastafel opgezocht om de zooi van mijn gezicht te wassen; dat is me sinds The Devil’s Blood niet meer gebeurd.
Tweede ronde voor Thief, ditmaal met band. Het ging er wel behoorlijk stevig aan toe. Niet helemaal mijn ding, maar onmiskenbaar goed.
Eïs (voorheen Geïst) speelde daarna Galeere integraal. Goede band, harde show. Weinig over te zeggen verder.
Germ was wat wisselvallig. Het eerste nummer beviel zeer goed, maar daarna verdween de zangeres van het podium en die heeft zich daarna helaas niet meer op het podium laten zien. Jammer, want dat was erg goed. Het geluid bleef hierna matig tot slecht, met een zanger die soms totaal niet te horen was.
Naar Solstice zag ik zeer uit. Goede setlist van de opener To Sol a Thane tot afsluiter Cimmerian Codex. Net als Wolcensmen een dag eerder was het niet perfect, maar dat werd goedgemaakt met een bak energie op het podium en veel interactie met het publiek. Vooraf was er een hoop gedoe rond deze boeking, er werd links en rechts wat vanuit het publiek geschreeuwd na de introductie (“we are Solstice from England and we have nothing to apologise for”) en ik kon me niet aan de indruk onttrekken dat het ook wel voor een tweedeling in het publiek zorgde. Desalniettemin: tof optreden, blij ze gezien te hebben.
Daarna toch de verrassing van de dag: In The Woods…. Ik heb ze jaren geleden eens voor een klein publiek gezien en dat was niet zo best; een smet op de erfenis van deze band. Met lage verwachtingen een plek gezocht en wat bleek: de nieuwe zanger is een geweldenaar en de band was in topvorm. Wat volgde was een wereldconcert met oudjes van Omnio en HEart of the Ages, maar ook nieuwe nummers die geweldig tot hun recht kwamen. Grote klasse.
Fortíð door honger helaas grotendeels moeten missen. Te weinig van gezien om iets zinnigs over te kunnen zeggen.
Arthur Brown, de enige echte, maakte daarna wederom zijn opwachting op Prophecy Fest. 82 jaar oud inmiddels. De eerste keer dat hij er speelde heb ik met open mond staan kijken. Dat was nu niet het geval, helaas. Waar de man de eerste keer de show droeg, was dat nu vooral de steengoede band die hij om zich heen heeft verzameld. Of misschien heb ik dat helemaal mis, en was het vorige keer gewoon het verrassingseffect van de bizarre show. Desalniettemin een vermakelijk optreden met ook tussen de verkleedpartijen een paar zeer goede stukken. En was dat nou een stukje van Jefferson Airplane’s House at Pooneil Corners?
Daarna was het aan Triptykon om de dag af te sluiten en dat was simpelweg geniaal. Ik had niet gedacht Synagoga Satanae ooit nog eens live te horen, maar ze openden er gewoon mee, volledig. Het kippenvel stond op mijn armen. Wat ontzettend goed, wat vet! Daarna volgden onder meer nog het geweldige Goetia en op verzoek van de festivalorganisatie wat nummers van Into The Pandemonium. Niet mijn favoriete Celtic Frost album, maar toch geweldig ze eens live te horen: Mesmerized, Sorrows of the Moon, Babylon Fell… Helaas geen Inner Sanctum, maar goed, de buit was al lang binnen. Een concert dat ik me nog lang zal heugen.
Empyrium opent de laatste dag met een jubileumviering van Where at Night the Wood Grouse Plays, integraal en feilloos gespeeld voor een volle, muisstille grot. Een betere locatie en een beter publiek is nauwelijks te bedenken voor deze band. Muzikaal nadert het perfectie. Als het album volledig is gespeeld, volgt nog een toegift in de vorm van Die Schwäne im Schilf, van Weiland. Oorverdovend en lang aanhoudend applaus, een diepe buiging en de dag kan al niet meer stuk.
Alcest (in de vorm van alleen drie vocalisten) speelt samen met pianist Nicolas Horvath daarna de slaap terug in mijn ogen. Ik hoor na afloop lovende woorden, maar na een paar nummers heb ik het voor gezien gehouden. Niet aan mij besteed.
Een rondje merch en een late lunch zorgen ervoor dat ik hierna de derde set van Thief mis, dus de volgende band is Dymna Lotva, oorspronkelijk uit Wit-Rusland. De microfoonstandaard is gedecoreerd met een zwanenvleugel en twee linten, blauw en geel. Een emotioneel woord over de puinzooi in het oosten zorgt ervoor dat de grot collectief even moet slikken. De muziek klapt er daarna des te harder op, met name de frontvrouw geeft alles. Zeer indrukwekkend. Slava Ukraini.
Fen is een band die ik probeer leuk te vinden. Op plaat lukt het me niet en live blijkbaar ook niet. Het is goed, het is hard, maar het doet me niets. Snel door.
Austere maakt indruk. De repetitieve black gaat er goed in, en net nadat ik opmerk dat er wel wat meer getergde vocalen in mogen bedient de drummer mij op mijn wenken. Het werkt behoorlijk hypnotiserend en de set is voorbij voor ik er erg in heb. Top.
Arð maakt zware doom met meerstemmige, koorachtige zang. Lekker heavy met veel galm, ik besef me dat ik dit tot nu toe een beetje gemist heb dit festival dus het is genieten. De leadgitarist maakt veel indruk met zijn heerlijke melancholische partijen.
Blazing Eternity is een verrassing voor me. Rond de eeuwwisseling hebben ze twee platen uitgebracht, destijds ook al op Prophecy Productions, en nu zijn ze na 21 jaar plots terug met een nieuw album. Ze spelen twee sets op het kleine podium, de eerste bestaat volledig uit nieuw werk. Ik ben nog niet goed bekend met het nieuwe album, dat me live daarom compleet onverwacht inpakt. Wederom een geweldige gitarist en een frontman die geen gelegenheid onbenut laat om het label en publiek te bedanken. Zijn enthousiasme werkt aanstekelijk en ik betrap me er op dat ik breed grijnzend één van de tofste concerten van het festival aan het meemaken ben.
Hexvessel dan. Vaak gezien, altijd goed, maar dit is misschien wel de beste show die ik van hen zag. Kvohst begint solo, a capella, met Adieu To Old England, bekend gemaakt door Shirley Collins. Ongelooflijk goed. Daarna volgen steengoede en soms beenharde uitvoeringen van nummers van Polar Veil, aangevuld met Black Mountain Poet en Phaedra. Kvohst weet zich omringd door gelijkgestemden, dus zijn vlotte praatjes over folk en black metal gaan er bij het publiek in als zoete koek. Black metal gaat niet om hoe snel je spelen kunt, zegt hij, of om hoe kwaardaardig je bent, maar om natuurmystiek, om de strijd tussen natuur en religie, tegen het christendom. Om een gevoel ‘older than the gods’. Bij de afsluiter A Cabin In Montana brult de hele grot mee. Een dijk van een optreden.
Terug naar Blazing Eternity. Meer doom, meer enthousiasme, meer bedankjes. Top.
DOOL pakt het publiek direct in. Het nieuwe werk spreekt mij echter net niet zo goed aan, dus ik kom er pas goed in bij de laatste twee nummers, waaronder die geweldige Killing Joke cover. Niet de beste show die ik van hen zag, maar volgens mij denken veel aanwezigen daar heel anders over.
Paradise Lost sluit het festival af. Ik mis de nostalgie bij deze band, ken ook lang alle albums niet (goed), dus wat ik zie is een goed optreden van een gedreven band, waar ik verder weinig over kan zeggen. Mijn lijf is er na twee dagen echter wel klaar mee, ik kan geen houding meer vinden die me geen pijn doet, en mijn ogen vallen dicht. Na een klein uurtje hou ik het voor gezien. Op de camping loop ik nog wat vuurtjes voorbij, de tent in, klaar.
Ik ben het zo goed als volledig met je eens qua ervaringen dit jaar. Een van de leukere recente edities wat mij betreft ook.
Waar ik iets anders over dacht..
De dark ambient set van Thief vond ik bijzonder gaaf. Wat mij betreft mag een CMI-achtige Dark Ambient afsluiter van de neofolk avond traditie worden.
Dool vond ik dit keer, van de 7 keer dat ik ze in totaal zag, inderdaad juist het beste en dat ondanks dat ik het nieuwe album pas twee keer had gehoord. De band is in topvorm momenteel. De cover van Killing Joke vind ik juist het enige zwakke punt van de set. Elke keer spelen ze hem weer. Origineel is prima, interpretatie van Dool is okay maar ik weet het nu wel. Doodgedraaide klassiekers doodspelen hoeft niet.
Solstice vond ik toch wel echt matig helaas. Op plaat is dit met de oude zanger echt een leuke band, die ik pas dit jaar leerde kennen, en als Wolcensmen heeft Capp wel degelijk bestaansrecht maar ik vond hem bij Solstice niet veel soeps. Misschien een volgende keer... Het is ook wel een ernstig parmantig baasje trouwens. 
Klassiek pianist Horvath bij Alcest vond ik erg smakelijk maar ik denk dat ik zonder de repetitieve koortjes van Alcest nog meer had genoten.
Dymna Lotva vond ik vorig jaar een revelatie maar viel me dit jaar licht tegen. Waarom weet ik niet, misschien ben ik wat over de hype heen.
Verder echt helemaal hetzelfde ervaren. Wij hebben na Paradise Lost direct maar vast weer tickets gekocht voor 2025. Ik heb nog altijd van alle optredens op alle edities op z'n minst een deel gezien dus ik kan nu nooit meer niet gaan. 
Vermoedelijk weer op de fiets trouwens want dat is toch wel erg leuk.
Eerste bands 2025 zijn net weer bekend gemaakt vandaag:
Arthur Brown (ik neem aan dat 'ie nog zo vaak mogelijk mag langskomen voordat 'ie sterft of stopt, ik kan er wel een jaartje zonder)
The Vision Bleak doet Carpathia (aardig, maar ik zou wel eens een ander side project willen zien van Stock)
Kall (voorheen Lifelover, ben ik zeker wel benieuwd naar)
Dornenreich doet metal (tsja, beter dan hun akoestische dingen)
Soror Dolorosa (  Dik fan van deze Gothic / Cold Wave band, dus dit is voor mij tot dusverre de beste naam)
Op 24 november 2016 16:00 schreef F.Jacobse het volgende: Ik vind het veels te plat.
|
