Gisteren DB's.

Apart dat ze al optredens doen die zaal is nog helemaal niet af. Geïmproviseerde bar. Wel Gulpener van de fles; maar ik reed.
Het was redelijk druk. Warm ook, maar ging net.

Grey Aura is op papier leuk. Veel Laster, maar goed, er zitten ook een of twee man van Laster in. Ved Bunes Ende, paar minuten Urfaust. Dus avant-garde post-black met wat jazz. In die zin goede support act. Niet helemaal mijn ding, geluid niet optimaal.
Imperial Triumphant had veel beter geluid. Eerste twee nummers waren wat suffe black/death. Daarna ging het los. Hard, goed, enthousiast. Muziek is relatief complex en snel qua 'jazzy' loopjes (ik hoor er eigenlijk geen jazz in, gewoon afwijkende maten en loopjes) en ook wat math. Werd erg goed neegezet. Kundige muzikanten. Ja, vette show. Tijdens laatste nummer even snel naar het toilet. Daar bleek het geluid oprecht loepzuiver.

[Dit bericht is gewijzigd door KwelgeestIV op 16-08-2024 16:37]

quote:

---

Op 16 augustus 2024 8:41 schreef KwelgeestIV het volgende:
Gisteren DB's.


Imperium Dekadenz had veel beter geluid. Eerste twee nummers waren wat suffe black/death. Daarna ging het los. Hard, goed, enthousiast. Muziek is relatief complex en snel qua 'jazzy' loopjes (ik hoor er eigenlijk geen jazz in, gewoon afwijkende maten en loopjes) en ook wat math. Werd erg goed neegezet. Kundige muzikanten. Ja, vette show. Tijdens laatste nummer even snel naar het toilet. Daar bleek het geluid oprecht loepzuiver.

---

Even gechecked, eerste tweenummers zelfde, daarna kwamen nummers van een ander album en die vielen meer in de smaak

Nummers van het album When We Are Forgotten spreken me in de eerste indruk meer aan dan het andere werk

De WC akoestiek moet ik nog wel checken.

Vrijdag en gisteren naar Dynamo metal fest.

Vrijdag was watain erg goed vind ik, goeie setlist ook

Zaterdag helaas flotsam & jetsam gemist, forbidden wel gezien, de rest van de line up was niet echt m'n smaak. Mental cruelty klonk wel ok. Paleface vond ik echt helemaal kut.

Was ook met Dimmu Borgir? Of negeer je die dan wegens niet true meer?

Emma Ruth Rundle in De Helling. Fijne show, goed geluid en knap gitaarspel van Emma. Moet wel zeggen dat hoe goed ik haar muziek ook vind, ik een uurtje ook lang genoeg vond. Het blijft muzikaal toch wel erg in hetzelfde straatje hangen. En verder zouden dit soort concerten seated moeten zijn. Dan kun je je beter concentreren op de muziek én gaan mensen niet om de vijf minuten bier halen, wat erg storend was.

Emma is een artiest die ik wel leuk wil vinden, maar het net niet voor mij doet. Ben eigenlijk al jaren opzoek naar een soort tweede Chelsea, maar nog niet gevonden. Chelsea heeft (voor mij) toch wel een unieke sound. Iets perfects. Komt wellicht omdat haar oorspronkelijke muzikale invloeden ook in black metal liggen. Dat zoiets toch beklijft en bij andere dames mist.


Maar goed: gisteren Willemeen.

Necrotesque trapte af. De heren claimde old school death metal te maken. Ze deden overduidelijk hun best om indruk als een hele brute, harde band te maken. Dat vertaalde zich in een openingsnummer dat met gestrekt been de double bass inzette in combinatie met zeer zwaar afgestelde basgitaar. Het speeltempo van de snaren viel eigenlijk wel mee. De vocalen/zanglijnen leken wat core-invloeden te hebben. Het was rechttoerechtaan suf en overtuigde niet. De set vorderde met redelijke standaard death metal. Het repertoire werd wel iets dynamischer. Een echte old school sound ontsteeg echter niet uit de muziek. Gewoon death metal die verwoed zijn best doet hard en bruut over te komen, maar net het beetje snelheid mist om dat ook echt te zijn. Ook niet alle nummers eindigde. Met dezelfde energie of strakke spel waarmee ze begonnen.

Tweede band Nakkeknaekker. Jonge gasten uit Denemarken. Maken een death metal-variant op mallcore. Breaks, grooves. Muziek om op je zestiende met Overzeas-broek, petje en skateboard bij de lokale speeltuin te hangen. Totaal niet mijn ding.

De band waarvoor ik kwam/wij kwamen: 1914. Logge blackened death metal uit Oekraïne. Doet bij wijlen aan God Dethroned en Kanonenfieber denken, maar dan iets meer midtempo. De nummers werden kundig gespeeld. We kregen vooral werk van Where Fear and Weapons Meet te horen. De zanger leek bij de eerste twee nummers niet helemaal bij stem, maar later tijdens de set viel dat niet meer op. Was gewoon goed. Slava Ukraini!

quote:

---

Op 23 augustus 2024 10:15 schreef KwelgeestIV het volgende:
Emma is een artiest die ik wel leuk wil vinden, maar het net niet voor mij doet. Ben eigenlijk al jaren opzoek naar een soort tweede Chelsea, maar nog niet gevonden. Chelsea heeft (voor mij) toch wel een unieke sound. Iets perfects. Komt wellicht omdat haar oorspronkelijke muzikale invloeden ook in black metal liggen. Dat zoiets toch beklijft en bij andere dames mist.

---

Rose Kemp - Unholy Majesty. Echt een geniaal album. Uit 2008 alweer, dus nog wat jaartjes vóór Chelsea Wolfe's debuut. Dochter van Maddy Prior en Rick Kemp, beiden van Steeleye Span waar zij zelf geloof ik ook nog wel mee heeft opgetreden. Je kent haar misschien ook van de gastvocalen die ze op een track van Ufomammut's Idolum heeft gedaan. Helaas al sinds 2010 geen nieuw werk meer uitgebracht, maar ik blijf hopen.

Ik hoop dat die Rose Kemp sinds Rockpalast 2008 nog flink heeft kunnen oefenen. Kolere wat tergend.

https://www.youtube.com/watch?v=H8Tby5su7Xg

Is goed joh.

Er heeft niemad gezegd dat jij het niet leuk mag vinden.

Gelukkig maar. Ik moet nog even een album afluisteren, maar ga 'm hierna direct weer eens uit de kast halen. Een lang gekoesterde plaat van me.

quote:

---

Op 23 augustus 2024 10:15 schreef KwelgeestIV het volgende:
Emma is een artiest die ik wel leuk wil vinden, maar het net niet voor mij doet. Ben eigenlijk al jaren opzoek naar een soort tweede Chelsea, maar nog niet gevonden. Chelsea heeft (voor mij) toch wel een unieke sound. Iets perfects. Komt wellicht omdat haar oorspronkelijke muzikale invloeden ook in black metal liggen. Dat zoiets toch beklijft en bij andere dames mist.

---

Naast Chelsea is dat voor mij absoluut Grouper (Liz Harris). Haar muziek zit meer in de vage accoustic/ambient/electronica sfeer, maar straalt een ongrijpbare donkerheid en melancholie uit die ik maar zelden buiten black metal ben tegengekomen. Haar magnum opus blijft voor mij Draggin a dead deer up a hill (die titel alleen al).



Ik zag ze één keer live en dat was fascinerend. Enkel zij in kleermakerszit op het podium met gitaren, loop station en haar geweldige, breekbare stem.



[Dit bericht is gewijzigd door mikkasscar op 23-08-2024 12:10]

Ik zou Chelsea te gek moeten vinden, maar ben haar meestal na een paar nummers weer zat. Zoals het akoestische spul als de meer industrial/metal dingen.

In deze hoek vind ik Hilary Woods ook erg goed. En in iets mindere mate Marissa Nadler. Grouper neem ik zeker mee als ik die ergens zie liggen. Dank!

quote:

---

Op 23 augustus 2024 10:32 schreef zodiac lung het volgende:
Rose Kemp - Unholy Majesty. Echt een geniaal album. Uit 2008 alweer, dus nog wat jaartjes vóór Chelsea Wolfe's debuut. Dochter van Maddy Prior en Rick Kemp, beiden van Steeleye Span waar zij zelf geloof ik ook nog wel mee heeft opgetreden. Je kent haar misschien ook van de gastvocalen die ze op een track van Ufomammut's Idolum heeft gedaan. Helaas al sinds 2010 geen nieuw werk meer uitgebracht, maar ik blijf hopen.

---

Ik herken de hoes van Unholy Majesty. Die kwam destijds visueel vaak voorbij. Ik dacht eigenlijk dat dat een soort Eefje de Visser was. Of was ik dan in de war met Roosbeef.. ?

Maar ga het, en andere tips hier, zeker checken!

Die plaat van Rose Kemp is zeker goed! Wel meer Britse progfolk dan de duistere Americana zoals andere genoemde dames.

Midwife past ook nog in dit straatje. En die plaat van The Keening (Rebecca Vernon van Subrosa) misschien, al heb ik die nog niet echt goed gehoord.

Prophecy Fest in de Balver Höhle, Duitsland. Altijd een uitzonderlijk gaaf festival, ook dit jaar weer.

De twee hoofddagen vinden plaats in een grot, maar donderdag begint zoals langzaamaan traditie is geworden met een avond (neo)folk bij het kampvuur. Vrîmuot opende ditmaal. O Tempora, O Mores! is mijn favoriete neofolkalbum van de laatste jaren en dat werd vanavond zo’n beetje compleet gespeeld. Zeer mooi. Wat hij precies te vertellen had over de in zijn tekst en artwork prominent gebruikte wolfsangel kon ik niet helemaal volgen en bij de merch was de beste man anders dan beloofd niet te bespeuren voor een verdere toelichting, dus maar vertrouwen op zijn blauwe ogen dat het allemaal in de haak is.
Thurnin daarna was mij iets te ingetogen. Technisch wel zeer goed, overduidelijk zeer begaafde en gepassioneerde muzikanten, en de draailier was een mooie toevoeging.
Neun Welten is een fijne band en zo’n avond in de buitenlucht is een goede setting voor hen. Ze speelden veel van de Valg EP, kwam uitstekend uit de verf.
Wolcensmen is Dan Capp, voorheen in Winterfylleth, tegenwoordig ook frontman van Solstice (die vrijdag nog speelden). Beetje rommelige, maar sympathieke show. Mooi dat zijn beste nummer werd opgedragen aan P.K., en een op z’n minst dappere keuze om Xavier van Dead Can Dance te coveren, al is het moeilijk recht doen aan zo’n meesterwerk.
Thief speelde dit weekend alle dagen. Hij sloot solo de eerste avond af met een dark ambient set die ik maar met de ogen dicht heb beleefd want er stond een hinderlijke lamp recht het publiek in gericht. Het was met vlagen best aardig.

Vrijdag begon zeer sterk met Perchta. Pagan/black metal rond Tiroolse folklore, met een grote rol voor de hammered dulcimer, geleid door een zeer indrukwekkende frontvrouw die volledig opging in haar rol. Na afloop direct een wastafel opgezocht om de zooi van mijn gezicht te wassen; dat is me sinds The Devil’s Blood niet meer gebeurd.
Tweede ronde voor Thief, ditmaal met band. Het ging er wel behoorlijk stevig aan toe. Niet helemaal mijn ding, maar onmiskenbaar goed.
Eïs (voorheen Geïst) speelde daarna Galeere integraal. Goede band, harde show. Weinig over te zeggen verder.
Germ was wat wisselvallig. Het eerste nummer beviel zeer goed, maar daarna verdween de zangeres van het podium en die heeft zich daarna helaas niet meer op het podium laten zien. Jammer, want dat was erg goed. Het geluid bleef hierna matig tot slecht, met een zanger die soms totaal niet te horen was.
Naar Solstice zag ik zeer uit. Goede setlist van de opener To Sol a Thane tot afsluiter Cimmerian Codex. Net als Wolcensmen een dag eerder was het niet perfect, maar dat werd goedgemaakt met een bak energie op het podium en veel interactie met het publiek. Vooraf was er een hoop gedoe rond deze boeking, er werd links en rechts wat vanuit het publiek geschreeuwd na de introductie (“we are Solstice from England and we have nothing to apologise for”) en ik kon me niet aan de indruk onttrekken dat het ook wel voor een tweedeling in het publiek zorgde. Desalniettemin: tof optreden, blij ze gezien te hebben.
Daarna toch de verrassing van de dag: In The Woods…. Ik heb ze jaren geleden eens voor een klein publiek gezien en dat was niet zo best; een smet op de erfenis van deze band. Met lage verwachtingen een plek gezocht en wat bleek: de nieuwe zanger is een geweldenaar en de band was in topvorm. Wat volgde was een wereldconcert met oudjes van Omnio en HEart of the Ages, maar ook nieuwe nummers die geweldig tot hun recht kwamen. Grote klasse.
Fortíð door honger helaas grotendeels moeten missen. Te weinig van gezien om iets zinnigs over te kunnen zeggen.
Arthur Brown, de enige echte, maakte daarna wederom zijn opwachting op Prophecy Fest. 82 jaar oud inmiddels. De eerste keer dat hij er speelde heb ik met open mond staan kijken. Dat was nu niet het geval, helaas. Waar de man de eerste keer de show droeg, was dat nu vooral de steengoede band die hij om zich heen heeft verzameld. Of misschien heb ik dat helemaal mis, en was het vorige keer gewoon het verrassingseffect van de bizarre show. Desalniettemin een vermakelijk optreden met ook tussen de verkleedpartijen een paar zeer goede stukken. En was dat nou een stukje van Jefferson Airplane’s House at Pooneil Corners?
Daarna was het aan Triptykon om de dag af te sluiten en dat was simpelweg geniaal. Ik had niet gedacht Synagoga Satanae ooit nog eens live te horen, maar ze openden er gewoon mee, volledig. Het kippenvel stond op mijn armen. Wat ontzettend goed, wat vet! Daarna volgden onder meer nog het geweldige Goetia en op verzoek van de festivalorganisatie wat nummers van Into The Pandemonium. Niet mijn favoriete Celtic Frost album, maar toch geweldig ze eens live te horen: Mesmerized, Sorrows of the Moon, Babylon Fell… Helaas geen Inner Sanctum, maar goed, de buit was al lang binnen. Een concert dat ik me nog lang zal heugen.

Empyrium opent de laatste dag met een jubileumviering van Where at Night the Wood Grouse Plays, integraal en feilloos gespeeld voor een volle, muisstille grot. Een betere locatie en een beter publiek is nauwelijks te bedenken voor deze band. Muzikaal nadert het perfectie. Als het album volledig is gespeeld, volgt nog een toegift in de vorm van Die Schwäne im Schilf, van Weiland. Oorverdovend en lang aanhoudend applaus, een diepe buiging en de dag kan al niet meer stuk.
Alcest (in de vorm van alleen drie vocalisten) speelt samen met pianist Nicolas Horvath daarna de slaap terug in mijn ogen. Ik hoor na afloop lovende woorden, maar na een paar nummers heb ik het voor gezien gehouden. Niet aan mij besteed.
Een rondje merch en een late lunch zorgen ervoor dat ik hierna de derde set van Thief mis, dus de volgende band is Dymna Lotva, oorspronkelijk uit Wit-Rusland. De microfoonstandaard is gedecoreerd met een zwanenvleugel en twee linten, blauw en geel. Een emotioneel woord over de puinzooi in het oosten zorgt ervoor dat de grot collectief even moet slikken. De muziek klapt er daarna des te harder op, met name de frontvrouw geeft alles. Zeer indrukwekkend. Slava Ukraini.
Fen is een band die ik probeer leuk te vinden. Op plaat lukt het me niet en live blijkbaar ook niet. Het is goed, het is hard, maar het doet me niets. Snel door.
Austere maakt indruk. De repetitieve black gaat er goed in, en net nadat ik opmerk dat er wel wat meer getergde vocalen in mogen bedient de drummer mij op mijn wenken. Het werkt behoorlijk hypnotiserend en de set is voorbij voor ik er erg in heb. Top.
Arð maakt zware doom met meerstemmige, koorachtige zang. Lekker heavy met veel galm, ik besef me dat ik dit tot nu toe een beetje gemist heb dit festival dus het is genieten. De leadgitarist maakt veel indruk met zijn heerlijke melancholische partijen.
Blazing Eternity is een verrassing voor me. Rond de eeuwwisseling hebben ze twee platen uitgebracht, destijds ook al op Prophecy Productions, en nu zijn ze na 21 jaar plots terug met een nieuw album. Ze spelen twee sets op het kleine podium, de eerste bestaat volledig uit nieuw werk. Ik ben nog niet goed bekend met het nieuwe album, dat me live daarom compleet onverwacht inpakt. Wederom een geweldige gitarist en een frontman die geen gelegenheid onbenut laat om het label en publiek te bedanken. Zijn enthousiasme werkt aanstekelijk en ik betrap me er op dat ik breed grijnzend één van de tofste concerten van het festival aan het meemaken ben.
Hexvessel dan. Vaak gezien, altijd goed, maar dit is misschien wel de beste show die ik van hen zag. Kvohst begint solo, a capella, met Adieu To Old England, bekend gemaakt door Shirley Collins. Ongelooflijk goed. Daarna volgen steengoede en soms beenharde uitvoeringen van nummers van Polar Veil, aangevuld met Black Mountain Poet en Phaedra. Kvohst weet zich omringd door gelijkgestemden, dus zijn vlotte praatjes over folk en black metal gaan er bij het publiek in als zoete koek. Black metal gaat niet om hoe snel je spelen kunt, zegt hij, of om hoe kwaardaardig je bent, maar om natuurmystiek, om de strijd tussen natuur en religie, tegen het christendom. Om een gevoel ‘older than the gods’. Bij de afsluiter A Cabin In Montana brult de hele grot mee. Een dijk van een optreden.
Terug naar Blazing Eternity. Meer doom, meer enthousiasme, meer bedankjes. Top.
DOOL pakt het publiek direct in. Het nieuwe werk spreekt mij echter net niet zo goed aan, dus ik kom er pas goed in bij de laatste twee nummers, waaronder die geweldige Killing Joke cover. Niet de beste show die ik van hen zag, maar volgens mij denken veel aanwezigen daar heel anders over.
Paradise Lost sluit het festival af. Ik mis de nostalgie bij deze band, ken ook lang alle albums niet (goed), dus wat ik zie is een goed optreden van een gedreven band, waar ik verder weinig over kan zeggen. Mijn lijf is er na twee dagen echter wel klaar mee, ik kan geen houding meer vinden die me geen pijn doet, en mijn ogen vallen dicht. Na een klein uurtje hou ik het voor gezien. Op de camping loop ik nog wat vuurtjes voorbij, de tent in, klaar.

Wij zitten eraan te denken Prophecy volgend jaar mee te pakken. Intrigerend festival, en we willen sowieso al rond die tijd in Duitsland op vakantie. Vind het door de bank wel iets teveel mellow "Enya on speed", maar er staan iedere keer wel een paar interessante ((black) metal) bands.
Ik ga dat Vrîmuot eens checken. Zie de laatste jaren sowieso nog maar weinig nieuwe neo-folk en/of martial-releases voorbijkomen. Draai het ook niet zo heel vaak meer, dus wellicht gebeurt het buiten mijn bubbel. De enige plaat van de afgelopen jaren is Your Love Can't Hold This Wreath Of Sorrow (wat is dat album daarna trouwens zaaddodend(!)).
Toevallig zaterdag nog Kaïnsmal van Geïst gedraaid. Best wel goed; veel meer Nagelfar dan ik me herinnerde.

Interessante review van Prophecy Fest, ik hoorde gisterenavond een aantal gelijkaardige geluiden van mensen die ook waren geweest en die nog tot in de Asgaard waren afgezakt om Austere voor een tweede keer te zien.

Austere was trouwens goed, de afwisseling tussen de zang van de drummer en beide Austere-heren zat goed en twee nummers van hun magnum opus To Lay Like Old Ashes was ook mooi. Het had enkel net iets langer gemogen, alvorens iedereen goed en wel mee was in hun slepende, emotionele black was het eigenlijk al weer voorbij, een goede 45min denk ik.

Nu goed, wel een heel vermakelijke weekendafsluiter met de heren Hypnos, WilliamBlake, Duif en MoonSorrow.

Tof verslag ja. Altijd wel een interessant programma op dat festival. Liggen er nog een beetje hotels in de buurt van die grot? Camping doe ik niet meer aan.

quote:

---

Op 9 september 2024 7:01 schreef KwelgeestIV het volgende:

Zie de laatste jaren sowieso nog maar weinig nieuwe neo-folk en/of martial-releases voorbijkomen. Draai het ook niet zo heel vaak meer, dus wellicht gebeurt het buiten mijn bubbel. De enige plaat van de afgelopen jaren is Your Love Can't Hold This Wreath Of Sorrow (wat is dat album daarna trouwens zaaddodend(!)).

---

Dat geldt ook voor mij. Althans, ik luister nog wel veel neofolk, maar weinig recents. Ik ben ook niet goed op de hoogte van wat er allemaal wordt uitgebracht. Zo had ik dus helemaal niet meegekregen dat er nog een nieuw album van OTWATM is. Ik zal het eens opzoeken.

quote:

---

Op 9 september 2024 9:42 schreef Mark Z het volgende:
Tof verslag ja. Altijd wel een interessant programma op dat festival. Liggen er nog een beetje hotels in de buurt van die grot? Camping doe ik niet meer aan.

---

Ik weet dat er wel wat mensen accommodatie in de buurt regelen, zag 's avonds ook wel wat taxi's vertrekken, maar hoe ver weg dat allemaal is..? Geen idee.

Gisteren naar Merleyn, Nijmegen. Een knus, mij onbekend krakershol-achtig café in de binnenstad met een niet onaardig achtergelegen zaaltje. Antichrist Siege Machine en Ascended Dead. Met beide bands was ik eigenlijk niet bekend, maar had wel weer eens zin in een écht harde live-set.
Ik dacht dat ASM headlinede, maar zij trapten de avond af. Zoals verwacht een keiharde mix van death en black metal met een grind randje; wat wij ook wel war metal plegen te noemen. De muziek werd kundig door twee heren gebracht. Het tempo lag zeer hoog. Zware Revenge-vibe. Had wel het idee dat het tempo van drummer halverwege de set wat inkakte (niet onbegrijpelijk gezien de snelheid van het spel, maar toch). Ook leek de zanger/drummer, zeker voor de stijl, nog best wat op het geluid tijdens de set aan te merken te hebben (dat overigens noet onaardig was), en moeite hebben met het Nederlandse publiek te duiden. Speelden een minuut of 35. Wat voor deze muziek eigenlijk ook wel voldoende is.

Waar ik bij ASM nog wel wist welke richting ik muzikaal op moest denken, was Ascended Dead voor mij totaal een verrassing. En eentje die goed uitpakte! Smerige, vuige death metal met een flink old school-gevoel. Pakkende ritmes, geslaagde gitaarsolo's, dynamische nummers waarbinnen veel gebeurt. Deed mij zowel qua stijl als qua doorwrochtenheid en informatiedichtheid van de nummers eigenlijk wel wat aan Blood Incantation denken. Heel erg gaaf! Je hebt weer war gemist, Assie. Ze stonden woensdag bij jou om de hoek.

[Dit bericht is gewijzigd door KwelgeestIV op 13-09-2024 10:29]

Symphony X in de 013.

Dat was godverdomme lang geleden.

Gisteren eindelijk The Chameleons live gaan kijken in Tourcoing. Zaal Le Grand Mix heeft een super geluid, mede door de grote schermen die bovenaan zijn aangebracht. Over The Chameleons had ik vooraf mijn twijfels, ik hou heel erg van hun muziek, prachtig meanderende post-punt van de jaren 80-90, maar had een paar live fragmenten gezien waarop de zanger wat minder bij stem was en de hoge noten niet meer haalde.
Vanaf Mad Jack bleek mijn vrees helemaal ongegrond, er stond een energetische band en Mark Burgess stond afgetraind en was wonderwel bij stem. Hij declameerde, haalde uit, preekte en zat er volledig in. Publiek ging ook vanaf het eerste nummer volledig los tot en met het hoogtepunt, Second Skin, waar Mark vooraf een pleidooi hield voor het meemaken van 'experiences', iets wat voor hem het summum en levensdoel zou moeten zijn in onze korte levens. Zou kunnen overkomen als slap gelul, maar het transformeerde tot een soort van sacrale ervaring door een bevlogen, uitgesponnen en ronduit magische versie van Second Skin. Kippenvel en iedereen die het keyboardmelodietje luidop meescandeerde. Echt klasse, had er zin in, maar dit had ik echt niet verwacht. Hiervoor gaan we naar optredens...

Wie de band niet kent, hun eerste drie albums zijn verplicht voer voor post-punt / new wave adepten. Er komt zelfs nieuw werk aan en de single 'where are you' misstond helemaal niet in de setlist. Aanrader!

Dat was voor ons een topavondje bij Haken in Tivoli-Vredenburg.

Ruim 3 uur gespeeld.

Eerst het laatste album integraal, 20 minuten pauze, vervolgens nog een 2e set en daarna nog 1 nummer toegift in de vorm van het 22 minuten durende Visions.

https://www.setlist.fm/setlist/haken/2024/tivolivredenburg-grote-zaal-utrecht-netherlands-7b578ec0.html