Zelden zo’n saaie en overbodige bedoening als Firtan aan het werk gezien. Wat een moeilijk te beschrijven oninteressante muziek. Een vorm van pagan black metal, met viool. Hoewel de drummer nog best wel wat blastbeats produceerde, wist de muziek niet los te komen. Nou moet ik ook zeggen dat het publiek zelfs voor Nederlandse begrippen op een woensdagavond erg tam en mak was. Had niet graag met de band van positie gewisseld. Hun muziek werd eerder niet dan matig ontvangen. De gitaristen bleken op hun solomomenten nog best wat te kunnen, maar door de bank was het erg matte muziek. Het basspel was niet te harden slaapverwekkend. Veelal slecht een snaar. De violiste was een positieve noot. De reactie op haar solonummer was dan ook nog best wel enthousiast. Pas tijdens het slotnummer leek de band een beetje los te komen. Kregen de drums bijval van de rest, wist de muziek enigszins energiek en dynamisch te klinken.

Het valt mij dat er tegenwoordig nog maar weinig aan soundcheck tussen de bands door wordt gedaan. Dit vertaalt zich doorgaans in één a twee openingsnummers waar nogal wat op valt aan te merken. Zo ook bij Thyrfing. Het begon wat rommelig, instrumenten niet lekker op elkaar afgestemd, zanger matig bij stem, en geen live keyboards… Na twee openingsnummers een praatje over dertig jaar Thyrfing. Van alle albums zal wat gespeeld gaan worden. Daarna Vargavinter, gevolgd door Storms of Asgard, maar lekker klinken deed het geheel nog niet. Vooral de omissie van (live) keyboards speelde de band hier parten. Op de achtergrond speelde wel een bandje (vrij zacht) ondersteunend mee, maar dit wist het gat niet te vullen. Door het rommelige gitaargeluid kwam de herkenning veel bij de toetsen vandaan; die dus zacht stonden én niet live waren. Vooral Storms of Asgard bleek hierdoor heel erg via het keyboard aan elkaar te hangen. Zonder goede toetsen valt dan opeens op hoe belangrijk dat instrument voor deze oude nummers is. Met Digerdöden en het melancholische Sweoland Conqueror begon het iets beter te klinken, en de nieuwere nummers die daar weer op volgden bleek de band toch beter in de vingers te hebben, en met meer passie en enthousiasme te (kunnen) spelen dan het (echt) oude werk. Zo halverwege de setlist leek het toch nog een aardig optreden te worden. Mjölner, ...Ty mörkret skall falla, vooral Going Berserk was echt genieten. Twee nummers Thyrfing, één Valdr Galga, één Hednaland, twee Urkraft, aangevuld met drie van Vansinnesvisor. Geen onaardige score. Toch best leuk.


[Dit bericht is gewijzigd door KwelgeestIV op 02-10-2025 11:43]