Verslag van vrijdagavond. Van gisteravond volgt nog.


King Diamond - Paradise Lost - Angel Witch in de Turbinenhalle, Oberhausen.

Toen we binnen kwamen was Paradise Lost al bezig aan het tweede nummer van de set. Behoorlijk veel galm op het geluid, maar dat beterde wel naarmate de set vorderde. Het lijkt me ook niet evident om een goede mix neer te zetten in een dergelijke langwerpige oude fabriekshal. Best of set van 9 nummers. Intussen de 11e keer dat ik ze live zag. Wel weer goed vermaakt, want het blijven ijzersterke nummers!

King Diamond imponeerde met een uitgebreid aangekleed podium. De set opende met de intro van het album Abigail met het nodige toneel (leuk!), gevolgd door Arrival en A Mansion in Darkness. Een betere binnenkomer is volgens mij ondenkbaar. Het geluid was acceptabel tot goed, maar er werd fantastisch gemusiceerd, met King en beide gitaristen in een glansrol. Extra bandlid in de vorm van een dame op toetsen en achtergrondzang. Mooie uitgebalanceerde set van anderhalf uur met het titelnummer van Abigail als toegift. Blij dat ik het niet gemist heb!

Wel een minpuntje voor de zaal is dat er geen tijdschema beschikbaar was mbt de voorprogramma's. Pluspunt: voldoende ruimte, voldoende barretjes.

Nu vertrekken voor de tweede avond met Savatage op het programma. Wel uitverkocht i.t.t. King Diamond. Hopelijk doenbaar qua drukte.

quote:

---

Op 15 juni 2025 18:19 schreef Ktulu het volgende:
Extra bandlid in de vorm van een dame op toetsen en achtergrondzang.

---

Myrkur toch?

Ja.

quote:

---

Op 12 juni 2025 9:53 schreef zodiac lung het volgende:
Zondag naar William Tyler in de Cloud Nine van TivoliVredenburg. Ik zag hem in 2016 Le Guess Who? openen en dat was prachtig. Highway Anxiety is een zeldzaam mooi nummer. Benieuwd echter of hij dit en/of vergelijkbaar werk gaat spelen. Zijn nieuwe album is een behoorlijke breuk met de 'cosmic americana' waar hij om bekend staat; het is allemaal een stuk abstracter, minimalistischer en experimenteler, meer richting Six Organs of Admittance's Hexadic.

---

Dat werd een set met zowel oud als nieuw werk - een schot in de roos. Knap hoe goed de ingetogen akoestische nummers samen gingen met de experimentele, zwaar gemanipuleerde elektrische stukken. Bijzonder sympathieke man ook, op tour met alleen zijn moeder, die de merch verkocht. Mooie verhalen tussendoor die nog meer inhoud gaven aan het verder instrumentale optreden. Het zijn veelal zeer sfeervolle nummers waarbij zich automatisch beelden in mijn hoofd vormen, mooi om daar nu de geschiedenis en/of betekenis van te leren. En dan had hij nog een goede Werner Herzog imitatie op zak ook. Top.

Savatage was i.t.t. King Diamond al tijden stijf uitverkocht. Ook weer een hele warme dag en dat in een volle Turbinenhalle. Toen we binnenkwamen was het voorprogramma Induction net begonnen. Zeer matige symfonische power metal met o.a. een cover van The Final Countdown. Niet per se slecht gespeeld, maar tergend eenvoudig en clichématig.

Het werd toen al snel duidelijk dat er eigenlijk teveel kaartjes verkocht waren. Zowel het middenplein als het balkon waren crammed. Achter het middenplein is een tweede ruimte met een scherm, maar tijdens het voorprogramma merkten we dat het geluid daar nogal beroerd was, ook wil je een show niet beleven op een scherm, dus gingen we op zoek naar een goed plaatsje in de mainhall voor tijdens Savatage. Duitsers zijn aanzienlijk groter dan Belgen en er waren volgens mij ook heel wat Nederlanders. Voor mij niet zo'n punt, maar mijn vrouw is 1m68. Uiteindelijk een plaatsje op het balkon gevonden waar ook zij toch iets kon zien van het gebeuren tussen twee hoofden door.

Savatage kwam, zag en overwon. Een setlist van om en nabij de 2 uur waarbij het hoogtepunt naar het einde toe kwam met opeenvolgend Gutter Ballet, Edge of Thorns, Believe, Taunting Cobra's en Hall of the Mountain King. Vervolgens werd Power of the Night nog gespeeld als toegift. Believe werd ingeleid door een filmpje van Jon Oliva achter zijn piano waarbij hij het eerste deel bracht, waarna de band overnam. Emotioneel moment. De band verkeerde in topvorm. Persoonlijk hoogtepuntje was het instrumentale Mozart & Madness (Pitrelli, wow) gevolgd door het titelnr van Dead Winter Dead, tevens mijn favoriete album.

Bij het vertrekken nog een tourshirt gescoord (€40, maar dat kon me even niks schelen) met de artwork van Hall of the Mountain King. Topavond, ondanks de tyfusdrukte en -warmte. Vervolgens bleken alle trams en bussen overvol te zitten omdat er in Oberhausen 1 halte verderop een gigantisch festival plaatsvond met als thema Mallorca. Taxi's waren meer dan een uur wachten, dus een nachtelijke wandeling van 3,5 km naar de BnB was ons deel, maar dat maakte allemaal niet meer zoveel uit na zo'n fantastische show.

Hopelijk laat een volgende Savatage-tour niet zo lang op zich wachten! De laatste keer dat ik ze zag was NB in 2001. Hopelijk dan wel met Jon Oliva, al zijn de berichten omtrent zijn gezondheid niet erg hoopgevend. Een headlinerspot op Alcatraz zou wel passend zijn.

https://www.setlist.fm/setlist/savatage/2025/turbinenhalle-oberhausen-germany-335fc4ed.html

Alleen Morphine Child heb ik gemist als ik dan toch wat zou willen zeuren. Beetje veel The Wake of Magellan en Handful of Rain (invloed van Zak wellicht?).

Is die Turbinenhalle een beetje te doen qua geluid of is het een grote galmbak? Deze zomer speelt Car Bomb daar met Gojira en dat zou ik op zich wel even mee willen pikken, maar vooral Car Bomb heeft wel goed geluid nodig om überhaupt luisterbaar te zijn. Car Bomb zie ik sowieso al wel in Tivoli, maar zo vaak spelen ze hier niet en met een andere headliner erbij wil ik ze dan best twee keer gaan zien en horen. Tenzij ik op voorhand kan aannemen dat het geluid ruk is.

Car Bomb en Gojira is al uitverkocht.

Edit:

Doorgaans staan er wel de nodige mensen bij de ingang die kaartjes omhoog houden waar ze slecht vanaf komen.

Edit 2:

Ik zie dat ze in de Turbinenhalle 2 spelen.
Da's een wat kleinere zaal aan de achterkant van het complex.

Daar ben ik 2x geweest. Een keer voor Insomnium en Omnium Gatherum waarbij het geluid dik in orde was.

Verder ik heb The Pineapple Thief er gezien waarbij het geluid boven verwachting goed was.

[Dit bericht is gewijzigd door XXL op 16-06-2025 16:09]

Bij Paradise Lost was de aanvang van de set behoorlijk galmend. Beterde wel doorheen de set. Bij King Diamond acceptabel tot goed. Bij Savatage was het gewoon dik in orde. Ligt ook een beetje aan de aard van de muziek denk ik - PL is een stuk voller met meer laag. Maar in totaal dus niet per se abominabel. Nochtans niet zo evidente infrastructuur om een goed geluid neer te zetten denk ik.

Afgelopen vrijdag naar DB’s. Grey Aura en Ultha.
Grey Aura speelt jazzy, avant-gardistische post-black metal. Denk Written in Waters van Ved Bunes Ende, moderne Lugubrum, Gjendød, en natuurlijk Laster. Het klinkt heel vernieuwend, heel anders, maar als je weet waar de mosterd wordt gehaald, valt dat eigenlijk reuze mee.
Set begon qua geluid wat schel. De vocalen stonden erg/te hard. De black metal-riffs verzopen hier en daar in het geluid. De jazzy loopjes kwamen beter uit. De baslijnen waren feilloos te volgen. Gaaf baswerk. Begenadigde drummer die de details en abrupte tempowisselingen perfect in de vingers heeft. Eigenlijk een meer dan degelijk optreden.
Op papier zou ik deze band tof moeten vinden: moeilijk, pretentieus, jazzy.. Dit was volgens mij nu de derde keer dat ik ze live zag, maar mij weet het gewoon niet te overtuigen. Maar exact hetzelfde heb ik eigenlijk ook met Ved Buens Ende en Laster; echt niet slecht, wil het ergens wel leuk vinden, maar het doet mij gewoon helemaal niets. Wellicht toch net te steriel.

Hierna Ultha. Machtige band. Uitgesponnen black metal in het straatje van WitTR en Ash Borer. Slepende en hypnotiserende lijnen worden afgewisseld met overweldigende wervelstormen van riffs. In eerste instantie lijkt het wat meer epische midtempo composities, maar het geheel vormt een vitale bak geweld. Ook hier een drummer met een moordend speeltempo. De afwisseling in vocalen zorgt voor een zekere dynamiek, maar de cleane stukken werkte niet. De key’s/elektronica werkten daarentegen wel. Subtiel, maar zeker een verrijking.
Erg sterk en genadeloos optreden.


Gisteren Faetooth in Nijmegen. Jammer dat op de website van Merleyn niet expliciet stond dat er geen voorprogramma was (vermoedde het al wel, maar toch.. ), dan was ik met de trein gegaan. Nu dus toch de auto. Maar de garage om de hoek rekent in de daluren echt maar iets van 50 cent per uur. Dus voor 80 cent geparkeerd.
Maar goed.., Faetooth. Vond de meiden op Roadburn verrassend goed en hun album zeer vermakelijk, maar gisteren wisten ze niet te overtuigen. De eerste paar nummers kwamen mak over. Dronende sludge die mij aan Thorr’s Hammer deed denken. Niet slecht, maar de vileine vitaliteit de ze tijdens Roadburn live tentoonspreidden ontbrak. Jenna was ook niet goed bij stem. Als ze een paar woorden/kreten moest krijsen ging het wel, maar bij zinsneden viel haar stem weg. De bas dronede wel flink en voelbaar door de zaal.
Halverwege de set kwam er toch wat pit in. Meer pakkende en rockende stoner riffs, en zaten er een paar best swingende en genietbare momenten in, maar het afsluitende nummer werd weer met een slaapverwekkend energieniveau gespeeld.
Al bij al eigenlijk niet echt slecht, maar nog geen schim van het Roadburn-optreden, dat juist snel, rauw en agressief, in plaats van mellow was.

quote:

---

Op 25 juni 2025 14:02 schreef KwelgeestIV het volgende:
Begenadigde drummer die de details en abrupte tempowisselingen perfect in de vingers heeft.

---

Is dan ook Seth van de Loo op drums (ex-Severe Torture en live drummer bij Nader Sadek).

Tevens drummer van het toffe Centurian en Nox.
Tegenwoordig in Cthuluminati.

Vrijdagavond mijn tweede tuinconcert dit seizoen bij Burgerweeshuis. The Machine, Brant Bjork Trio, en King Buffalo.
Iets minder warm dan twee weken eerder. Eigenlijk gewoon perfect weer, goede locatie, toffe bands, gemoedelijke sfeer en koude Hertog Jan.
The Machine begon. Ik weet dat ik de band járen geleden al eens heb gezien; het leuk vond en er toen een CD van heb gekocht, maar geen idee meer wie, wat, waar. De band deed het heel aardig. Mengeling van psychedelische en stoner rock. Net op het moment dat ik me bedacht dat ze in mijn herinnering meer space rock maakten, werden alle registers opengetrokken en kwam er een heerlijke space jam voorbij. Hawkwind-achtige psychedelica, pedaaltje.. puur genieten!
Ik had eigenlijk begrepen dat Brant Bjork headliner zou zijn. Niet zo vreemd natuurlijk, gezien de status van meneer, maar zijn band speelde dus als tweede. Onder deze specifieke incarnatie kwam vorig jaar Once upon a Time in the Desert uit, maar het optreden bevatte ook meer dan genoeg nummers van andere Brant Bjork-bands. Lekkere, leuke stoner/desert rock, maar eerlijk gezegd niet meer dan dat. Goed vermakelijk, niet episch.
Als afsluiter dus King Buffalo; en geheel terecht als je het mij vraagt. Deze band speelde meneer Bjork totaal van het podium. Veel nummers van Regenerator. Ook hier een lekkere mix van psychedelische, stoner, desert en space rock. Afentoe een licht bluesy randje, en repeterende ritmesessies die richting de krautrock kropen. Het eerste optreden van hun tour, en de heren hadden er overduidelijk zin in! Ik stond redelijk achteraan, waardoor ik geen goed zicht op het podium had, maar heb het idee dat er qua electronica/synths wel wat werd gesmokkeld met een meelopend bandje, maar dat mocht de pret niet drukken. Gave show, goed geluid en gespeeld, heerlijk set!