Ik wil even klagen. Wij hadden kaartjes gekocht voor Wormrot in Tilburg. Twee bands voor 19 euro, helemaal goed.

Maar... het tijdschema was: Gummo van 20:00 tot 20:30 en Wormrot van 20:50 tot 22:20.

Wij zijn om 19:15 weggereden uit Heerlen, we kwamen om exact 20:50 aan in de zaal en zagen Wormrot een half uur spelen. Dus geen anderhalf uur, zoals op de site en in de mail stond.

Vind ik best heel erg zonde van de tijd en benzine, zeg maar. We hebben niet eens drinken gehaald, zo snel was het klaar. We waren om 23:30 weer in Heerlen.

Een mailtje naar 013 gaf het verwachte antwoord, een tijdschema is onder voorbehoud. Dus ja. Ik vind het gewoon heel slordig dat er niet even 21:20 ipv 22:20 in gecommuniceerd.

Los van wat er gecommuniceerd is, vind ik een half uurtje sowieso erg karig voor een hoofdact. Anderhalf uur dan wel weer aan de lange kant voor dit soort muziek. Maar suf.

Het zou mij heel sterk verbazen dat Wormrot anderhalf uur speelt. Zal wel gewoon een typfoutje zijn. Het blijft tenslotte grindcore.

Zeker waar, maar twee keer een typfout? Kijk, ik ben nu dik 3,5 uur onderweg geweest voor een half uur Wormrot. Had ik dat geweten, dan had ik wat anders gedaan.

Michael Angelo Batio heeft blijkbaar 4 dagen geleden in Helmond gespeeld. Helemaal gemist, en ik geloof ook niet dat iemand hier die show heeft vermeld. Jammer.

Wie?

Michael Angelo Batio.

Ik ken deze bepruikte man omdat het de huidige snarenplukker van dienst is bij Manowar, maar kan me niet voorstellen dat iemand met zijn volle verstand daar vrijwillig een soloshow van bij zou wonen.

quote:

---

Op 29 oktober 2025 20:59 schreef Sater het volgende:
Wie?

---

Ja, dat had ik dus ook. Oud-gitarist van Manowar ofzo? Niet zo vreemd dat het niets zegt.

Het staat gewoon in de post boven je.

Eens iets anders. Jay Munly en Bob Wayne in Hoogeveen. Mijn vorige keer Podium is iets van 22 jaar geleden. De zaal is overduidelijk gemoderniseerd. Het ziet er goed uit. Knus. Hertog Jan van de tap.
We zijn hier voor Jay Munly. Freak/alt country/(dark) southern gothic Americana. Ik ken meneer van het zeer sterke album Jimmy Carter Syndrome (mij ooit door Bleh? aangeraden). Heb hem twee keer met Slim Cessna's Auto Club in Deventer gezien. Dit is mijn eerste keer als solo-artiest. Munly zit in zijn eentje op het podium. Helaas heeft hij zijn kenmerkende banjo thuisgelaten. De keus is op een soort van lap/steel guitar met effectenpaneel gevallen. Klinkt iets minder authentiek, maar waarschijnlijk gemakkelijker voor een veelzijdig geluid in je eentje. Percussie/ritme en achtergrondvocalen komen van een bandje, het geheel klinkt echter organisch. Munly is perfect bij stem; waarmee hij een breed scala bediend. Ik hoor één nummer van Jimmy Carter Syndrome en ook de Slim Cessna's Auto Club-hit This is how we do things in the Countrey komt voorbij. Sterk en fijn optreden van zeer duistere country/Americana.
Wel verschrikkelijk luidruchtig kut publiek met een gemiddeld IQ van een schoenmaat. Dit is hoe ik Hoogeveen en contreien ken.

Op zich ben ik niet zo'n country-fan, maar van een juiste dosis Americana kan ik zeker genieten (stoner/desert rock, Earth, Glorior Belli, Spindrift, Harvest Man). Diverse incarnaties van Munly en Brother Dege mag ik graag horen.
Bob Wayne is afkomstig van Hank III, en zijn beide namen die zelfs mij iets zeggen. Dit in combinatie met bovenstaande, het feit dat ze het podium met Jay Munly delen, dat ze zichzelf "outlaw country" noemen en hun T-shirts met pentagrammen sieren, maakte mij tochbwel benieuwd naar de headact. Alles bij elkaar opgeteld verwachte ik wat hardere/rauwere en/of duistere country. Niets bleek minder waar.
Bob Wayne speelt, voor mijn oren, gewoon standaard country met een flinke gimmick en van het opgewekte en jolige soort. Niet mijn ding. Na een nummer of vier maar op naar huis.

Bob Wayne heb ik hier nog wel eens in de lokale kroeg gezien, vond het toen wel aardig. Heeft ook nog eens op Roadburn gestaan dacht ik. Munly ga ik checken, ken alleen de naam.

Hier ook iets anders. Ik had zin om een stukje te schrijven over Le Guess Who? 2025, één van mijn favoriete weekenden van het jaar. Toch nog wel wat metal(gerelateerde) zaken gezien en daarom misschien ook wel leuk om te delen.

Dit festival vindt plaats op meer dan twintig locaties in Utrecht, waaronder bijna alle zalen van TivoliVredenburg. Maar ook de stadsschouwburg, verschillende kerken, een boksschool, bioscoop, diverse poppodia, etc. Donderdag en zondag nog vrij overzichtelijk, maar op vrijdag en zaterdag is het echt overweldigend. Vroeger waren het altijd lineups die uitpuilden van de grote namen, maar de afgelopen jaren is dat steeds meer verschoven naar onbekende artiesten. Ik ken best wat muziek, maar van de laatste affiches herkende ik de laatste edities misschien tien procent. Het is altijd een enorme puzzel om via de officiële playlist de pareltjes te ontdekken, ik maak er serieus notities bij om een beetje houvast te hebben. En dan komt kort voor het festival het duizelingwekkende blokkenschema waarbij alles blijkt te overlappen. Bovendien is het festival altijd al zo goed als uitverkocht nog voor de eerste band wordt aangekondigd, dus je moet ook nog eens een kaartje kopen en accommodatie regelen nog vóór je weet of er iets voor je bij zit. Niet altijd even leuk, zeker niet laagdrempelig, maar de uitdaging is het altijd waard.

Donderdag begon stroef, de eerste uren was het vooral ronddolen zonder echte must sees. Nai Barghouti & Amsterdam Sinfonietta openden het festival, met groot orkest daarachter - zeker vijfentwintig man op het podium. Voor zover ik begreep een combinatie van traditionele Arabische muziek met klassieke muziek en jazz. Ik had er zo een uur kunnen blijven, maar ik had me ook verheugd op Tumi Mogorosi, die met een jazzkwartet hogerop in het pand speelde. Met tegenzin de zaal verlaten, maar ik had moeten blijven. Mogorosi was me te veel kakofonische free jazz, kon er weinig mee. Daarom op goed geluk naar Kat Válastur gegaan. Dat bleek intrigerend: een soort abstracte dansvoorstelling vanuit een stoel, ondersteund door stroboscoopeffecten en een ambient soundtrack. Het deed wel denken aan iets dat in een Lynch film zou kunnen voorkomen. Na een half uur had ik wel gezien, dus door richting Grote Zaal voor een zeer vermakelijke show van Lido Pimienta, een Colombiaanse zangeres die experimentele pop bracht, begeleid door een strijkkwartet, met compleet ongepaste praatjes tussendoor.
Dan SUNN O))), anderhalf uur, volledig gezien. Ik zag ze voor het laatst in 2009, toen ook als duo. Een even briljant als absurd begin: tien minuten lang alleen maar aankondigingen van nummers en podiumpraat van Venom, waarbij de daadwerkelijke muziek volledig is weggeknipt, behalve een enkele seconde hier en daar. Deze. Daarna de eerste gitaaraanslag die voelde als een stomp in de maag. Ja, het was vreselijk hard. Ik voelde mijn tanden trillen. Maar het beetje angst dat ik voor het volume had bleek ongegrond, met de jaren heb ik toch wel vaker dergelijke volumes meegemaakt, al was het dan niet non-stop voor zo lang. Het sterkst waren de momenten dat beide gitaren de lucht in gingen en het alleen maar feedback en drone was. Het laatste, relatief snelle nummer leek me iets uit de Black One periode, dat was met afstand het mooiste dat ze speelden. Zo vet!
Daarna was het tijd voor gok. Op een eerdere editie van LGW? speelde er iedere dag een gerenommeerde artiest afgeschermd in een soort kubus, waarbij het nog steeds niet bekend is gemaakt welke artiesten het nou uiteindelijk waren. Dat zou hen de vrijheid geven om te experimenteren met nieuwe geluiden, vrij van de verwachtingen die het publiek anders zou hebben. Ook dit jaar stond er iedere dag een vraagteken in het blokkenschema. Ik verwachtte eenzelfde idee, maar dit jaar pakten ze het anders aan. De artiesten zijn nu wel gewoon zichtbaar en spelen een normale set, je weet alleen niet wie het gaat zijn. Op dag één bleek het Bendik Giske, een saxofonist vergezeld door een man achter een tafel vol synths. Zeer mooi, kreeg de grote zaal goed in beweging. Zijspoor: in de rij voor en dus onder me zat een man in het aardedonker, maar met zijn schermhelderheid op standje zonnebank, op zijn dooie gemak Grindr profielen te bekijken. De ene dick pic na de andere, het ging maar door. Gênant, gênant! Het hele weekend om gelachen.
Tenslotte nog de volledige show van Emptyset gezien. Zware electronica die de Ronda deed trillen. Geweldige lichtshow, zeer van staan genieten. Ook nog een nummer of twee van Mclusky gezien, maar daar stond mijn hoofd echt niet meer naar.

Vrijdag was een dag met alleen maar goede optredens. Begonnen in de Jacobikerk voor Merope, die optraden samen met Shahzad Ismaily (o.a. Secret Chiefs 3). Litouwse ambient/folk die geweldig tot zijn recht kwam in de kerk. Er werd ook mooi gebruik gemaakt van de akoestiek, onder meer door de zangeressen die op enig moment in het midden van het pand plaatsnamen. Mooi!
Toen naar De Helling voor Yoo Doo Right, stevige postrock die gecombineerd werd met strak motorik drumwerk.
Daarna de band waar ik misschien wel het meest naar uitkeek, YHWH Nailgun. Teringharde bandnaam natuurlijk, en een vréselijk goede show. Avantgarde (noise)rock met een gitarist die niets speelde dat ook maar op een riff leek, een moeilijk goede jazzdrummer, een gast met een batterij synths, en een zeer onvoorspelbare, grillige zanger die zeiknat van het zweet met bakken spuug en wilde bewegingen de meest bizarre 'zang'lijnen over het publiek uitkotste. Hij deed nog het meest denken aan Mike IX van EyeHateGod - al was het hier een rol. Al bij de soundcheck kreeg je het gevoel dat het compleet zou ontsporen en terwijl het dat ook binnen de kortste keren léék te doen, was dit griezelig perfect. Dus: het was een show. Hoe ontregelend de zanger ook was, het klopte tot op de milliseconde. Briljant.
Klein stukje Ghadr gezien, ambient/drone met arabische zang. Mooi, maar weinig blijven hangen merk ik.
Toen Earth Ball. Compleet geïmproviseerde jazz/heavy psych freak outs. Super cool, super goed.
Het volgende vraagteken bleek niemand minder dan Gilla Band. Ik 'ken' ze alleen van het voorluisteren van eerdere LGW? en Roadburn edities, maar het sprak me nooit echt aan. Zonde dat ik deze band links heb laten liggen. Het begon als schreeuwerige postpunk, dat beviel me. Daarna echter ging pas echt los toen Why They Hide Their Bodies Under My Garage werd ingezet, meer Prodigy-achtige rave dan rock. Voor het eerst in tien jaar zowaar in de pit beland. Wat ontzettend vet!!
Eigenlijk te moe om nog te staan, maar ook gewoon nog anderhalf uur gedanst bij Djrum. Draaitafelgod, mooie afsluiter.

Zaterdag waren we precies op tijd om aan te sluiten in een enorme rij bij ACU, dus Kathryn Mohr heb ik gemist. Het schijnt niet goed te zijn geweest, dus dat verzacht de pijn iets. Wel mooi op tijd voor ZAÄAR, bestaande uit leden van Neptunian Maximalism. Jazz/drone/noise/doom in de kerk, waar het onverwacht mooi klonk allemaal. Complimenten voor het Profanatica shirt van de gitarist, dressed for church.
Restaurantbezoek daarna liep door grenzeloos geklungel enorm uit, waardoor de volgende band pas The Dwarfs of East Agouza in EKKO was. Ik heb ze al wel eens eerder gezien en stelde me al in op zeer experimentele muziek, maar wat Alan Bishop (Sun City Girls) en kornuiten vandaag lieten horen was echt te veel van het goede. Drie man die ieder in hun eigen bubbel hun ding deden, ogenschijnlijk zonder rekening te houden met elkaar. Er zijn vast serieuze media die dit als het avantgardistisch hoogtepunt van het festival zullen bekronen, maar ik had het gevoel dat we hier gewoon in de zeik werden genomen.
Terug naar de kerk voor One Leg One Eye. Dit drone/folk project van Ian Lynch (Lankum) zag ik eerder al op Roadburn, daar was het mooi. Nu was het fenomenaal. Zonder afleidende projecties, maar met mooi licht en de akoestiek van de kerk was dit een van de hoogtepunten van het festival. Allerprachtigst.
Attila Csihar & Iggor Cavalera dan. Het drumstel stond opgesteld, maar het begon met ruim drie kwartier zeer sinistere dark ambient. Stemkunstenaar Csihar fluisterde, kraakte, zong, terwijl Cavelera soundscapes bouwde op zijn arsenaal synths en pedalen. Nare, korrelige visuals van o.a. begraafplaatsen en de vleesverwerkingsindustrie gaven het een macabere sfeer. Pas de laatste tien minuten zou het drumstel worden aangeraakt, maar net op dat moment moest ik weg voor de volgende show - het volgende vraagteken in het schema.
Brilante zet; op dag twee Gilla Band onaangekondigd laten spelen, zodat op dag drie de Ronda uitpuilt en er een rij staat voor een band waarvan niemand weet wat het gaat zijn. Extra geniaal omdat er toen twee als cowboys uitgedoste heren het podium betraden, één op gitaar, de andere op keytar (!). Ik denk dat een paar duizend bezoekers mijn 'wat de fuck is dit??' deelden toen de foute discobeats, wazige gitaarpartijen en maffe samples werden ingezet. Het bleek om Los Tuthanaka te gaan. Het was té kut, maar tegelijk ook zeer goed. Het geluid moeilijk hard, bassen die je op je ribben voelt klappen, de bizarre show, ik bleef toch gebiologeerd staan kijken. Gelukkig, want het werd daarna ook nog eens een groot feest. Het enige aanknopingspunt dat ik kon bedenken is het over-the-top absurdisme én muzikale vakmanschap van de Finse helden Circle / Pharaoh Overlord.
Afgesloten met Motherfuckers JMB & Co. Spacen op de minimalistische stukken, maar het ging soms ook richting Hawkwind-stijl spacerock, met een draailier die klonk als een gitaar. Had voor mij, ook gezien het tijdstip, iets meer de beuk in gemogen. Maar zeker een leuk optreden.

Zondag de verwachtingen voor het laatste verrassingoptreden maar laten varen, en op tijd een plek gezocht in de Ronda. Op basis van het opgestelde instrumentarium, waaronder een trompet bij een tafel vol effectpedalen, kon ik er geen voorspelling over doen. Het slot bleek voor Destroyer gereserveerd te zijn. Ik kende het alleen van naam. Zeer goed optreden dat me soms deed denken aan The Cure, maar vooral aan Lou Reed / Velvet Underground, nog specifieker Songs For Drella. Wat een goede band! Mooi begin van de dag.
De grote verrassing van de dag, en van het festival, was Hania Rani. Normaal, zo begreep ik, een meer klassieke pianiste, die vandaag een speciale show presenteerde die veel abstracter was. Prachtige geluiden, virtuoos gespeeld, ik zat er helemaal in. Mooie opstelling op het podium, ingebouwd tussen vleugel en keyboards. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit een mooiere lichtshow heb gezien - die was niet alleen ondersteunend bij het optreden, maar was een kunstwerk op zich. Dikke wolken rook terwijl van achter de artieste een beamer prachtige patronen over het publiek uitstrooide. Op enig moment werd er tekst geprojecteerd, niet op een scherm, maar dus in de rookwolk waarin/-onder het publiek zich bevond. Even puzzelen, het bleek één woord: "Palestine". Prachtig gedaan. Echt een daverend applaus aan het eind dat de artiest zichtbaar raakte. Wauw, wauw.
Nog een artiest die compleet overdonderd was door de respons was de zangeres van BIG|BRAVE. Die probeerde er nog een dankwoord uit te krijgen, maar kwam er totaal niet uit zo ondersteboven was ze. Terecht applaus hoor, dit was ook zo'n show waar eigenlijk niets op was aan te merken. Ik heb het vaker geprobeerd met deze band, de voorlaatste plaat vind ik goed, maar live kwam dit op bijvoorbeeld Roadburn vorig jaar niet over. Slecht geluid was daar toen debet aan. Nu, in de Ronda, was daar geen sprake van. Vreselijk hard en loepzuiver geluid, waardoor alle texturen prachtig uitkwamen. Zo wil je ze zien. Topoptreden.
Nostalgietrip naar een rotitent waar we altijd eten tijdens het festival ging niet door, zaak tijdelijk dicht, dus uitgeweken naar een nabij gelegen alternatief waar ik denk ik een kleine voedselvergiftiging heb opgelopen. Maar dat ging pas 's nachts opspelen, dus tijdens de bands gelukkig geen last van gehad.
Tijd voor Smerz, twee zangeressen (waaronder de dochter van oud NAVO-chef Jens Stoltenberg) die met een drummer en gitarist abstracte popliedjes maken. Waarom dit op LGW? staat is me toch een klein raadsel. Als het tijdens de Popronde hier in een kroeg in het dorp had gespeeld, had ik thuis verteld dat ik wel een aardig bandje had gezien. Weinig memorabel.
Tijdig een plek gezocht in de Grote Zaal voor Ali Sethi & Nicolás Jaar. Die laatste heb ik al vaker op dit festival gezien, niet mijn favoriete artiest omdat het vaak wel erg minimalistisch is, maar wat hij doet is knap en mooi. Ook nu weer interessante electronica waarover Sethi zeer mooi Arabische poëzie zong. Maar aan het eind van dag vier was mijn vermogen weg om er de volle aandacht bij te hebben. Als ze eerder geprogrammeerd zouden zijn, had ik er meer mee gekund denk ik.
De laatste band, Moin, met voor de gelegenheid live twee bijdragen van dichteres Sophia Al-Maria. De stukken zónder haar vond ik eerlijk gezegd wel interessanter, maar goed. Zeer goede, artsy band die geweldige, onderkoelde nummers brengt. Beetje shoegaze, maar ook lekker heavy. Fenomenale drumster die overigens ook alle andere dagen nog speelde in diverse projecten en eenmalige samenwerkingen, maar waarvan ik helaas niets heb gezien. Mooi dat het bij het laatste nummer nog goed zwaar en log werd. Uitstekende afsluiter. Maar toch te vroeg. Half tien klaar op de laatste dag. In Pandora stond nog een soundsystem waarbij tot ver in de nacht gedanst kon worden, maar daar hadden we echt geen zin meer in. Ergens een hoekje opgezocht en uiteindelijk nog uren met dierbare vrienden zitten praten. Alsnog pas na twee uur 's nachts terug bij onze accommodatie. Die hebben we voor volgend jaar ook maar direct weer gereserveerd, de tickets zijn alweer aangeschaft.

Mooi om te lezen en wat een waanzinnige programmering hebben ze altijd. Meerdere keren naar LGW? geweest, maar de laatste keer - 2022 - was ik wel een beetje klaar met het heen en weer rennen tussen locatie, clashes in het schema, vroeger weggaan bij shows en in de rij staan. En ook kwam ik vaak maar slecht in de flow als je net een verstilde ambientshow in een theatersetting hebt gezien en dan halverwege een uitzinnig optreden van een Malinese afrobeatband komt binnen stuiven. Dat acclimatiseren duurt bij mij te lang. En net als jij ken ik steeds minder van de optredende bands - zelfs niet eens van naam. Maar prachtig wat ze doen en tof dat je het leuk gehad hebt.

Welke eetgelegenheid moet ik voortaan mijden?

Leuk verslag!
Ik ben zelf in het verleden meerdere malen naar LGW? geweest. Dat door de gehele stad dwalen heeft z’n charme, maar is natuurlijk super frustrerend als je veel muziek wil meepakken. Ik dacht echter dat dat wat van het verleden was, en het festival zich tegenwoordig vooral in Tivoli afspeelt; maar dat heb ik dus mis? Ik vind het wel een ervaring om je geheel in Tivoli onder te dompelen en dan met een paar biertjes en een jointje achter de kiezen via alle achterafroutes van het ene kleine zaaltje naar het andere geïmproviseerde podium te struinen.
Wel gaat het naar mijn beleving steeds minder om de muziek. Laatste twee keer dat ik er was, het rond 2018 zijn geweest. Begon iedere biografie in het programmaboekje over het politieke engagement en over welke minderheidsbeweging de artiest zich drukmaakte; bij sommige kwam de omschrijving geheel niet aan de muziek toe.

quote:

---

Op 10 november 2025 22:16 schreef Sater het volgende:

Welke eetgelegenheid moet ik voortaan mijden?

---

Mr.Jack's.

[Dit bericht is gewijzigd door KwelgeestIV op 11-11-2025 7:31]

De Driehoek, in Lombok.

Herkenbaar commentaar wel. Dit jaar ging het me vrij goed af, geen enkele keer in een rij gestaan en ook maar incidenteel vroeger vertrokken bij een optreden dan ik eigenlijk had gewild. Omschakelen tussen stijlen lukte dit jaar ook beter dan anders. Wel een aantal keer ergens binnengelopen om er achter te komen dat mijn hoofd totaal niet stond naar wat er gaande was, maar dat was prima omdat het geen essentiële optredens voor me waren.

De omschrijvingen van de lineup blijven wel een ding. Soms prikkelen ze wel om iets een kans te geven, maar net zo vaak is het zo pretentieus opgeschreven dat je er bij voorbaat al geen zin meer in hebt, of heb je inderdaad geen idee wat voor muziek het überhaupt betreft. Politiek viel dit jaar mee ten opzichte van de vorige twee edities, maar er was nog steeds ruim voldoende dat je dwars had kunnen zitten.

quote:

---

Op 11 november 2025 7:31 schreef KwelgeestIV het volgende:
Mr.Jack's.

---

Dat is ook wel het meest beruchte restaurant van Utrecht :')

Vrijdag met de deerne en een maat naar Sonic City in Kortrijk. Het festival werd gecureerd door King Hannah met op zaterdag en zondag drie podia, maar wij opteerden voor de openingsdag met slechts 4 bands in één zaal. Leuk gebouw, goed geluid en toffe, alternatieve sfeer met een wat ouder volkje.

Openingsband Prostitute was chaotisch, noisy en schipperde tussen strak, catchy, drammerig en stuurloosheid. Zanger deed soms wat aan IceAge denken. Goede show, enkel jammer dat het geluid een paar keer uitviel.

Protomartyr was de band waarvoor we gekomen waren. Een anti-frontman die er nog steeds uitziet als een overjaarse, zwaarlijvige MAGA-supporter maar die briest, bijt en vol overgave zijn ding doet. De drie muzikanten zijn elk top, strak in het gelid. Wat een band! Enkel jammer dat ik niet doorhad dat ze quasi volledig The Agent Intellect gingen spelen en tevergeefs hoopte op nummers uit hun magistrale laatste plaat en op A Private Understanding. Met Why Does It Shake en Ellen werd er echter een verpletterende finale neergezet. 40min was echter te kort, geen extraatjes dus.

Vervolgens Destroyer deels aanhoord, wat een makke, gladde band. Muzikaal sterk hoor, met 7 man op het podium, maar zo afgelikt en de frontman die half staat te verhalen, nee, zoals ik op voorhand had ingeluisterd, bleek dit ook live niets voor mij.

Sylvie Kreusch 3 nummers gekeken. Ook veel muzikanten, strakke show, goede act van de dame, maar ook muzikaal minder mijn ding. Ze zingt wel echt goed, maar tegen 0u huiswaarts na een prima avond. In de auto vollen bak de laatste Deftones dus alsnog een machtig slotakkoord.

Marissa Nadler, tikje rommelig optreden. Nadler en haar partner speelden als tweemansformatie. In principe was de muziek live. Dus geen drums/percussie, keyboard of achtergrondzang van een bandje. Wel werd er wat geloopt. Beide waren echter veel druk in de weer met effectenpedalen, en het stemmen van hun instrument. Op zich deed dit z'n werk goed: de gitaar van Nadler klonk het ene moment akoestisch, het andere moment als een elektrische gitaar met harde metalen snaren. De ingetogen, melancholische singer/songwriter-folk werd zodoende door lekker blues rock-spel afgewisseld. Maar het geheel kwam gewoon net wat rommelig en amateuristisch over. Hoe wel het gewoon een goed optreden was. Het idee achter deze presentatie van de nummers werkte goed uit. Het spel zelf was ook goed. Ze was goed bij stem. Allemaal niets op aan te merken.

Wel blijf ik erbij dat ik Marissa een aparte keus als voorprogramma voor Amenra vind. Ikzelf was er erg content mee; begrijp me niet verkeerd. Beide artiesten kan ik waarderen, vind ik goed, maar van beide ben ik niet echt overdonderd. Dit “twee vliegen in een klap”-scenario was voor mij perfect. Als ze los van elkaar optraden, weet ik niet zeker of ik was gegaan.

Amenra deed wat je van Amenra mag verwachten. Beginnen met een langzame, opbouwende suspense, om daarna vol te knallen met de loodzware, blackened sludge. Dikke, slepende riffs en ritmes, aangevuld door intense vocalen vulden de zaal. Na enkele nummers van dit zware geweld was er ook ruimte voor meer ‘open’ en subtielere nummers met cleane vocalen. Dan is Amenra naar mijn mening niet op z’n sterkst. De nieuwe bassiste nam ook enkele zanglijnen voor haar rekening. Dat was best aardig. Maar verder moet Amenra gewoon beuken en schreeuwen. Schuren en ongemakkelijk klinken. Maar gewoon een goed, overtuigend en vet optreden van vijfkwartier, waarvan ik de tweede helft gehypnotiseerd stond mee te deinen op mokerharde, zwartgeblakerde sludge. Qua spel of geluid gewoon echt niets op aan te merken. Eigenlijk perfect.
Wel is een uitverkochte Ronda gewoon niet te doen. Ze verkopen zeker een paar honderd kaarten/plaatsen te veel om relaxt een optreden te kunnen bekijken; terwijl een uitverkochte Pandora wel wat ademruimte overlaat. Kan me ook niet voorstellen dat dit commercieel voor de baromzet lekker uitpakt. Iedereen staat als in een veewagon tegen elkaar aangedrukt. Niemand kan naar de bar voor een drankje. Zeer arelaxt.