Gisteren Dimmu Borgir + Abbath gezien in 013.

We kwamen binnen tijdens Gaerea en daar had ik eerlijk gezegd nog niet eerder van gehoord. In het topic hier wordt er gesproken over een 'hype', maar die is dan compleet langs me heen gegaan. Het klonk niet slecht, maar het is niet mijn muziek.

Ik kwam vooral om de nummers van Immortal weer eens live te zien/horen, dat was echt wel even geleden. De laatste keer was Incubate 2013 denk ik, ook in 013. Aan de setlist lag het niet, er werd begonnen Withstand the Fall of Time, en er kwamen nummers van zo'n beetje iedere Immortal plaat voorbij. Het geluid was echter vrij matig helaas, maar desalniettemin me eigen prima vermaakt.

Daarna dus Dimmu Borgir en die hadden een veel beter geluid. Prima show ook, maar wat zijn die nieuwe nummers vreselijk zeg. Gelukkig was dit een soort van 'best of' tour en speelden ze maar drie nummers van hun laatste twee platen. Met nummers als Stormblåst, In Death's Embrace en The Insight and the Catharsis heb ik meer en uiteraard werd er afgesloten met Mourning Palace.

quote:

---

Op 7 augustus 2025 8:40 schreef Mark Z het volgende:
Gisteren Dimmu Borgir + Abbath gezien in 013.

We kwamen binnen tijdens Gaerea en daar had ik eerlijk gezegd nog niet eerder van gehoord. In het topic hier wordt er gesproken over een 'hype', maar die is dan compleet langs me heen gegaan. Het klonk niet slecht, maar het is niet mijn muziek.

Ik kwam vooral om de nummers van Immortal weer eens live te zien/horen, dat was echt wel even geleden. De laatste keer was Incubate 2013 denk ik, ook in 013. Aan de setlist lag het niet, er werd begonnen Withstand the Fall of Time, en er kwamen nummers van zo'n beetje iedere Immortal plaat voorbij. Het geluid was echter vrij matig helaas, maar desalniettemin me eigen prima vermaakt.

Daarna dus Dimmu Borgir en die hadden een veel beter geluid. Prima show ook, maar wat zijn die nieuwe nummers vreselijk zeg. Gelukkig was dit een soort van 'best of' tour en speelden ze maar drie nummers van hun laatste twee platen. Met nummers als Stormblåst, In Death's Embrace en The Insight and the Catharsis heb ik meer en uiteraard werd er afgesloten met Mourning Palace.

---

Jammer van het geluid, bij Immortal hoort toch wel een monumentaal en ijshelder geluid. In de Effenaar als headliner vorig jaar was het behoorlijk top. Waarschijnlijk ligt het toch aan het feit of je headliner bent of niet. Jammer eigenlijk.
Dimmu Borgir zou ik op een festival meepikken, maar om de redenen hierboven staan die niet op de prioriteitenlijst.

Klonken de 'oude' nummers goed of was er nog wat extra symfonische troep aan toegevoegd?

En natuurlijk een van de eerste concerten zonder Galder. Ben benieuwd hoe die nieuwe gitarist het live doet.

quote:

---

Op 7 augustus 2025 9:22 schreef mikkasscar het volgende:
Klonken de 'oude' nummers goed of was er nog wat extra symfonische troep aan toegevoegd?

---

Daar was niets overbodigs aan toegevoegd.

Gisteren Suffocation in de Hall of Fame. Het begon met Psycroptic, een band die ik rond 2010 aardig wat luisterde. Strak, niet zo strak als Suffocation maar vooral niet meer helemaal mijn smaak. Met name de zanger was voor mij te constant aanwezig (in de nummers). De tweede band heb ik gemist om nog puf te hebben voor Suffocation. Op 2 kleine minpuntjes na een van de beste death metal shows die ik ooit heb gezien (net als de vorige keer op fortarock).

Ik ken weinig bands die zo ontieglijk strak, straf en bruut te werk gaan. Er is dan nog maar weinig van de oorspronkelijke band over, de overige muzikanten spelen met gemak mee. Zeldzaam brute grunt ook van Myers.

Ik weet even niet of er een term voor is, maar het stoorde me nogal dat bij elke breakdown (soms) de eerste kick elektronisch ondersteund werd met een bas pulse. Sommige albums (inclusief bv Primitive van Soulfly haha) doen dat ook. Ik vind het vooral niet nodig en storend, omdat ik m'n doppen uit had om de boel te kunnen volgen. Vooral niet nodig omdat het er wat mij betreft ook niet daadwerkelijk lomper van wordt. Voor de jeugd dan maar.

En die was er in overvloed, tot aan 15 jarigen met een NWOBHM pony. Circle pits, walls of death, crowdsurfing en dat alles min of meer de hele show lang. Daar riep de zanger dan ook de hele tijd voor op, maar dat snap ik als het publiek voor je neus een kolkende massa is met enthousiaste tieners. Dus minpuntje twee was eigenlijk vooral hoopgevend: nieuwe aanwas.

Ik moet zeggen dat ik na 3 kwart set wel op was. Brute muziek mag altijd wel relatief kort en snappy. Het is zeker geen klacht


Live in North America en een shirt aangeschaft .

Edit: ik gok zomaar dat beide 'minpuntjes' vooral te maken hebben met de crossover met deathcore/slam, waar ze deels voorloper van zijn (?) waardoor ze meer op dat soort fests staan?

Edit: als ik iets gruwelijks heb gemist door de tweede band niet te zien hoor ik het uiteraard graag. Was: To the Grave.

[Dit bericht is gewijzigd door Dirge for november op 11-08-2025 9:45]

Op de weg terug naar huis. Afgelopen zaterdag naar Londen gevlogen om daar op zondagavond Horrendous + Crypt Sermon te zien. Maar zaterdag was ik doorgereisd met de trein naar Birmingham, ‘the birthplace of heavy metal’.

Aangekomen op het station van Birmingham eerst kennisgemaakt met Ozzy the bull, een grote, mechanische stier die daar in de stationshal staat. Daarna naar mijn hotel gelopen en de Black Sabbath brug met bank bleken op de route daar naar toe te liggen. Heel tof om daar te zijn. De bank lag weer vol met spullen ter ere van Ozzy.

Na het inchecken de stad verder verkend en naar de Crown pub gelopen, waar Sabbath hun eerste optreden gaf. De tent is nu dicht, maar de zijkant van het gebouw is versierd met grote foto’s van de bandleden. Niet ver daar vandaan is een grote, mooie Black Sabbath muurschildering te vinden. In de avond nog wat prima IPA’s gedronken van verschillende lokale brouwerijen.

De volgende ochtend ben ik naar de tijdelijke Ozzy Osbourne tentoonstelling geweest in het museum. De tentoonstelling was niet heel groot, maar er hingen wel wat mooie foto’s en andere interessante items.

In de middag de trein terug naar Londen genomen en daar ingecheckt in het hotel in Camden. De tijd voor het concert nog wat gevuld met wat biertjes, wel van mindere kwaliteit.

Ik was nog niet eerder in the Black Heart geweest, dus ik was benieuwd hoe groot het zaaltje zou zijn, aangezien dat het uitverkocht was. Op de begane grond is de pub en dan moet je met een trap naar boven om bij het zaaltje te komen. Het was goed warm daar en niet heel groot, maar gelukkig stond het niet van voor tot achter stampvol. Helaas was het podium niet verhoogd, dus ik kon niet heel veel zien tijdens Horrendous.

De zang stond in het begin nog veel te hard in de mix, maar dat werd snel aangepast gelukkig. Verder was het geluid prima en het was een erg gave show. Er werden wel vooral nummers van de laatste twee platen gespeeld, maar dat was het enige nadeel.

Bij Crypt Sermon stond ik wat meer aan de zijkant en zag ik meer. Ze hadden drie festivalshows gedaan en sloten nu dus af in een klein zaaltje. Vet optreden, de zang mocht wel wat meer power hebben. En ook hier miste ik wel een paar nummers die ik graag had willen horen.

Al met al een zeer geslaagd weekend weer zo!

Leuk verslagje

Zaterdag DB’s geweest. Avondje doom/dark/funeral jazz. Eigenlijk een genre waarin trip-hop, ambient en fusion jazz samenkomen onder het gloomy dekentje van doom metal.
Organza Ray opende. Minimalistische act in het voorgenoemde genre. Onmiskenbaar een vergelijkbaar geluid als de head-act, maar dan veel meer op de ambient. Beetje spoken word-geneuzel er overheen. Klonk lekker, klonk goed, maar ik had hier even echt geen geduld voor. De nacht van vrij- op zaterdag wellicht net iets te hard de clown uitgehangen. Na een kwartiertje weer lekker, gezellig buiten gaan chillen met een biertje.

The Mount Fuji Doomjazz Corporation sloot het tweeluik van de avond af. TMFDC is eigenlijk de improvisatie incarnatie van The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble, die 29 augustus een reünieoptreden in Berlijn geven. Deze avond was daar de opwarmer voor. Ze speelden een combinatie van reeds bestaand werk met improvisatiestukken. En kwamen dus meerdere bekende muzikale momenten voorbij. Erg goed, erg leuk. Helaas was ook dit mij net teveel gevraagd. Er jammer eigenlijk. Hopen dat dat Berlijn-optreden niet eenmalig wordt, want dit smaakte naar meer.


Gisteren weer redelijk fris & fruitig naar Nijmegen. Wayfarer. Ik heb de band een keer eerder gezien; als opener voor een avond met Enslaved in 2024 Helmond. En dat was knap waardeloos. Verschrikkelijk slecht geluid, klein halfuur speeltijd.
Zoals zo vaak was het geluid bij aftrap van het eerste nummer wederom niet helemaal top, maar al beter dan het destijds in Cacaofabriek was. Eerste een paar nummers van het meest recente album American Gothic (Wayfarer heeft een vrij eigen sound van gloomy black metal met een subtiele scheut Americana). Vanaf het derde nummer, van A Romance with Violence, werd het geluid beduidend beter en het concert leuker om naar te luisteren. De eerste twee nummers kwamen gewoon niet goed uit de verf. Sowieso miste het optreden wat pit en snelheid, en is het jammer dat live veel van de Americana-details niet worden gespeeld en/of goed uitkomen. Ook waren de (cleane) vocalen ronduit zwak. De afsluiter, wederom van A Romance with Violence, was echter geweldig en zwaar genieten. In geheel veel beter dan anderhalfjaar geleden, maar helaas nog steeds niet geheel overtuigend.

Hoe anders was Inter Arma! Al vanaf de eerste tonen was het duidelijk dat dit heel gaaf ging worden! Perfect geluid, goed spel, zwaar en hard! Er werd afgetrapt met het zwaar door Morbid Angel-beïnvloedde Citadel. Daarna een New Heaven zwaar dissonant aangezet. The Long Road Home werd perfect uitgevoerd; en als afsluiter wat Paradise Gallows . Perfectect gevarieerde set, perfect geluid, perfecte uitvoering. De band wordt vaak als een mengeling van black/death/sludge/post-metal omschreven, maar dit optreden was zwaar en hard, waarin vooral de death metal- en sludge-invloeden kwamen bovendrijven. Vleugje Khanate-achtige dissonantie en intensiteit zelfs. De zanger kan verschillende stijlen en tonen met gemak aan, de drummer imponeerde, en de gitaristen wisselden schurende dissonantie zonder problemen met bluesy/proggy virtuositeit af. Indrukwekkend!

Net drie dagen Dynamo metalfest achter de rug, of eigenlijk 3 avonden.
Dynamo is een festival wat een veilige koers vaart met grote bands, blijft binnen de metal wat mainstream maar biedt toch over het volledige spectrum wel wat.

Zo sprak het me wel aan om Paradise Lost weer eens te zien, na flink wat jaren. Zoals gebruikelijk een redelijk tam optreden, of rustig kan je het ook noemen. Nummers met een grunt erin werden vermeden, maar As I Die werd toch gespeeld met zo nu en dan de microfoon naar het publiek gericht. Er kwam best veel muziek langs van rond Draconian Times plusminus drie jaar, ik was toch tevreden met het optreden.

Fear Factory verraste flink. Ik was de band al een jaar of 15 tot zover uit het oog verloren dat ik ook al niet meer de moeite nam om ze te gaan zien op een festival als ze er toevallig waren.
Hoe is het veranderd. Dino Cazares, die destijds de band verlaten had, is nu terug en ook meteen het enige originele bandlid.
De band is flink verjongd en de nieuwe (geen idee hoe nieuw eigenlijk) zanger zet een goeie performance neer, hij is niet zo goed als Burton C Bell ooit was, maar wel beter dan Burton C Bell de afgelopen twintig jaar was.
Een energiek optreden waarin erg veel nummers van Soul of a new Machine en Demanufacture langskwamen.

Opeth was toch gewoon boring. Laatste nummer wel vet.

De Zaterdag vond ik toch Ministry de leukste band. Ik had op de heenweg nog wat vertwijfeling of ik toch niet mijn oordopjes had moeten meebrengen vanwege deze band, maar het geluid was prima te doen, wel nét iets harder dan de andere bands uiteraard.Enige minpuntje aan Ministry is dat ze het niet zo op de Grootheld hebben, maar ja, het moet maar.

Kreator was ook vet. Obituary had ik gemist, maar scheen ook heel energiek te zijn geweest. Afsluiter Within Temptation; tja goed om nog eens gezien te hebben. Misschien.

Op Zondag weer laat aanwezig, net op tijd voor Kerry King, waar ik toch wel benieuwd naar was want nog nooit eerder gehoord, ook niet op CD ofzo. Het is een soort Slayer minus het vernuft. Het leukste aan het optreden waren dan ook de covers van Slayer (2). Je kijkt dan naar Slayer, even strak gespeeld als het origineel maar met een betere zanger. Toch vraag je je af waar je naar zit te kijken dan, eigenlijk gewoon een erg goeie Slayer coverband. Maar ik vond het wel Okee.

Rivers of Nihil gewoon vet - kende het niet - maar een goed optreden. Vervolgens kwam I prevail als sub hoofdact. Een band met wat hardcoredrang, maar af en toe sloeg het ook helemaal door tot Linkin Park worship. Ik vond het klote, en een tegenvaller dat zo'n band zo laat op de bill stond.

Vervolgens kwam Gojira, en de band waar door menigeen het meest naar werd uitgekeken. Ik kende de band eigenlijk alleen van naam, en vond het allemaal wel goed, maar voel me even goed niet geroepen om de band ooit thuis te gaan draaien.

In het kort: goed georganiseerd festival, nergens echt lange rijen, prima bier, prijs voor bier goed, wat veilige lineup. De kunstijsbaan is een prettige venue voor dit soort festivals, schaduw als de zon je wegfikt en beschutting voor de regen, voor alles ertussenin lekker op het grasveld in het midden.