Gisteren Dimmu Borgir + Abbath gezien in 013.

We kwamen binnen tijdens Gaerea en daar had ik eerlijk gezegd nog niet eerder van gehoord. In het topic hier wordt er gesproken over een 'hype', maar die is dan compleet langs me heen gegaan. Het klonk niet slecht, maar het is niet mijn muziek.

Ik kwam vooral om de nummers van Immortal weer eens live te zien/horen, dat was echt wel even geleden. De laatste keer was Incubate 2013 denk ik, ook in 013. Aan de setlist lag het niet, er werd begonnen Withstand the Fall of Time, en er kwamen nummers van zo'n beetje iedere Immortal plaat voorbij. Het geluid was echter vrij matig helaas, maar desalniettemin me eigen prima vermaakt.

Daarna dus Dimmu Borgir en die hadden een veel beter geluid. Prima show ook, maar wat zijn die nieuwe nummers vreselijk zeg. Gelukkig was dit een soort van 'best of' tour en speelden ze maar drie nummers van hun laatste twee platen. Met nummers als Stormblåst, In Death's Embrace en The Insight and the Catharsis heb ik meer en uiteraard werd er afgesloten met Mourning Palace.

quote:

---

Op 7 augustus 2025 8:40 schreef Mark Z het volgende:
Gisteren Dimmu Borgir + Abbath gezien in 013.

We kwamen binnen tijdens Gaerea en daar had ik eerlijk gezegd nog niet eerder van gehoord. In het topic hier wordt er gesproken over een 'hype', maar die is dan compleet langs me heen gegaan. Het klonk niet slecht, maar het is niet mijn muziek.

Ik kwam vooral om de nummers van Immortal weer eens live te zien/horen, dat was echt wel even geleden. De laatste keer was Incubate 2013 denk ik, ook in 013. Aan de setlist lag het niet, er werd begonnen Withstand the Fall of Time, en er kwamen nummers van zo'n beetje iedere Immortal plaat voorbij. Het geluid was echter vrij matig helaas, maar desalniettemin me eigen prima vermaakt.

Daarna dus Dimmu Borgir en die hadden een veel beter geluid. Prima show ook, maar wat zijn die nieuwe nummers vreselijk zeg. Gelukkig was dit een soort van 'best of' tour en speelden ze maar drie nummers van hun laatste twee platen. Met nummers als Stormblåst, In Death's Embrace en The Insight and the Catharsis heb ik meer en uiteraard werd er afgesloten met Mourning Palace.

---

Jammer van het geluid, bij Immortal hoort toch wel een monumentaal en ijshelder geluid. In de Effenaar als headliner vorig jaar was het behoorlijk top. Waarschijnlijk ligt het toch aan het feit of je headliner bent of niet. Jammer eigenlijk.
Dimmu Borgir zou ik op een festival meepikken, maar om de redenen hierboven staan die niet op de prioriteitenlijst.

Klonken de 'oude' nummers goed of was er nog wat extra symfonische troep aan toegevoegd?

En natuurlijk een van de eerste concerten zonder Galder. Ben benieuwd hoe die nieuwe gitarist het live doet.

quote:

---

Op 7 augustus 2025 9:22 schreef mikkasscar het volgende:
Klonken de 'oude' nummers goed of was er nog wat extra symfonische troep aan toegevoegd?

---

Daar was niets overbodigs aan toegevoegd.

Gisteren Suffocation in de Hall of Fame. Het begon met Psycroptic, een band die ik rond 2010 aardig wat luisterde. Strak, niet zo strak als Suffocation maar vooral niet meer helemaal mijn smaak. Met name de zanger was voor mij te constant aanwezig (in de nummers). De tweede band heb ik gemist om nog puf te hebben voor Suffocation. Op 2 kleine minpuntjes na een van de beste death metal shows die ik ooit heb gezien (net als de vorige keer op fortarock).

Ik ken weinig bands die zo ontieglijk strak, straf en bruut te werk gaan. Er is dan nog maar weinig van de oorspronkelijke band over, de overige muzikanten spelen met gemak mee. Zeldzaam brute grunt ook van Myers.

Ik weet even niet of er een term voor is, maar het stoorde me nogal dat bij elke breakdown (soms) de eerste kick elektronisch ondersteund werd met een bas pulse. Sommige albums (inclusief bv Primitive van Soulfly haha) doen dat ook. Ik vind het vooral niet nodig en storend, omdat ik m'n doppen uit had om de boel te kunnen volgen. Vooral niet nodig omdat het er wat mij betreft ook niet daadwerkelijk lomper van wordt. Voor de jeugd dan maar.

En die was er in overvloed, tot aan 15 jarigen met een NWOBHM pony. Circle pits, walls of death, crowdsurfing en dat alles min of meer de hele show lang. Daar riep de zanger dan ook de hele tijd voor op, maar dat snap ik als het publiek voor je neus een kolkende massa is met enthousiaste tieners. Dus minpuntje twee was eigenlijk vooral hoopgevend: nieuwe aanwas.

Ik moet zeggen dat ik na 3 kwart set wel op was. Brute muziek mag altijd wel relatief kort en snappy. Het is zeker geen klacht


Live in North America en een shirt aangeschaft .

Edit: ik gok zomaar dat beide 'minpuntjes' vooral te maken hebben met de crossover met deathcore/slam, waar ze deels voorloper van zijn (?) waardoor ze meer op dat soort fests staan?

Edit: als ik iets gruwelijks heb gemist door de tweede band niet te zien hoor ik het uiteraard graag. Was: To the Grave.

[Dit bericht is gewijzigd door Dirge for november op 11-08-2025 9:45]

Op de weg terug naar huis. Afgelopen zaterdag naar Londen gevlogen om daar op zondagavond Horrendous + Crypt Sermon te zien. Maar zaterdag was ik doorgereisd met de trein naar Birmingham, ‘the birthplace of heavy metal’.

Aangekomen op het station van Birmingham eerst kennisgemaakt met Ozzy the bull, een grote, mechanische stier die daar in de stationshal staat. Daarna naar mijn hotel gelopen en de Black Sabbath brug met bank bleken op de route daar naar toe te liggen. Heel tof om daar te zijn. De bank lag weer vol met spullen ter ere van Ozzy.

Na het inchecken de stad verder verkend en naar de Crown pub gelopen, waar Sabbath hun eerste optreden gaf. De tent is nu dicht, maar de zijkant van het gebouw is versierd met grote foto’s van de bandleden. Niet ver daar vandaan is een grote, mooie Black Sabbath muurschildering te vinden. In de avond nog wat prima IPA’s gedronken van verschillende lokale brouwerijen.

De volgende ochtend ben ik naar de tijdelijke Ozzy Osbourne tentoonstelling geweest in het museum. De tentoonstelling was niet heel groot, maar er hingen wel wat mooie foto’s en andere interessante items.

In de middag de trein terug naar Londen genomen en daar ingecheckt in het hotel in Camden. De tijd voor het concert nog wat gevuld met wat biertjes, wel van mindere kwaliteit.

Ik was nog niet eerder in the Black Heart geweest, dus ik was benieuwd hoe groot het zaaltje zou zijn, aangezien dat het uitverkocht was. Op de begane grond is de pub en dan moet je met een trap naar boven om bij het zaaltje te komen. Het was goed warm daar en niet heel groot, maar gelukkig stond het niet van voor tot achter stampvol. Helaas was het podium niet verhoogd, dus ik kon niet heel veel zien tijdens Horrendous.

De zang stond in het begin nog veel te hard in de mix, maar dat werd snel aangepast gelukkig. Verder was het geluid prima en het was een erg gave show. Er werden wel vooral nummers van de laatste twee platen gespeeld, maar dat was het enige nadeel.

Bij Crypt Sermon stond ik wat meer aan de zijkant en zag ik meer. Ze hadden drie festivalshows gedaan en sloten nu dus af in een klein zaaltje. Vet optreden, de zang mocht wel wat meer power hebben. En ook hier miste ik wel een paar nummers die ik graag had willen horen.

Al met al een zeer geslaagd weekend weer zo!

Leuk verslagje

Zaterdag DB’s geweest. Avondje doom/dark/funeral jazz. Eigenlijk een genre waarin trip-hop, ambient en fusion jazz samenkomen onder het gloomy dekentje van doom metal.
Organza Ray opende. Minimalistische act in het voorgenoemde genre. Onmiskenbaar een vergelijkbaar geluid als de head-act, maar dan veel meer op de ambient. Beetje spoken word-geneuzel er overheen. Klonk lekker, klonk goed, maar ik had hier even echt geen geduld voor. De nacht van vrij- op zaterdag wellicht net iets te hard de clown uitgehangen. Na een kwartiertje weer lekker, gezellig buiten gaan chillen met een biertje.

The Mount Fuji Doomjazz Corporation sloot het tweeluik van de avond af. TMFDC is eigenlijk de improvisatie incarnatie van The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble, die 29 augustus een reünieoptreden in Berlijn geven. Deze avond was daar de opwarmer voor. Ze speelden een combinatie van reeds bestaand werk met improvisatiestukken. En kwamen dus meerdere bekende muzikale momenten voorbij. Erg goed, erg leuk. Helaas was ook dit mij net teveel gevraagd. Er jammer eigenlijk. Hopen dat dat Berlijn-optreden niet eenmalig wordt, want dit smaakte naar meer.


Gisteren weer redelijk fris & fruitig naar Nijmegen. Wayfarer. Ik heb de band een keer eerder gezien; als opener voor een avond met Enslaved in 2024 Helmond. En dat was knap waardeloos. Verschrikkelijk slecht geluid, klein halfuur speeltijd.
Zoals zo vaak was het geluid bij aftrap van het eerste nummer wederom niet helemaal top, maar al beter dan het destijds in Cacaofabriek was. Eerste een paar nummers van het meest recente album American Gothic (Wayfarer heeft een vrij eigen sound van gloomy black metal met een subtiele scheut Americana). Vanaf het derde nummer, van A Romance with Violence, werd het geluid beduidend beter en het concert leuker om naar te luisteren. De eerste twee nummers kwamen gewoon niet goed uit de verf. Sowieso miste het optreden wat pit en snelheid, en is het jammer dat live veel van de Americana-details niet worden gespeeld en/of goed uitkomen. Ook waren de (cleane) vocalen ronduit zwak. De afsluiter, wederom van A Romance with Violence, was echter geweldig en zwaar genieten. In geheel veel beter dan anderhalfjaar geleden, maar helaas nog steeds niet geheel overtuigend.

Hoe anders was Inter Arma! Al vanaf de eerste tonen was het duidelijk dat dit heel gaaf ging worden! Perfect geluid, goed spel, zwaar en hard! Er werd afgetrapt met het zwaar door Morbid Angel-beïnvloedde Citadel. Daarna een New Heaven zwaar dissonant aangezet. The Long Road Home werd perfect uitgevoerd; en als afsluiter wat Paradise Gallows . Perfectect gevarieerde set, perfect geluid, perfecte uitvoering. De band wordt vaak als een mengeling van black/death/sludge/post-metal omschreven, maar dit optreden was zwaar en hard, waarin vooral de death metal- en sludge-invloeden kwamen bovendrijven. Vleugje Khanate-achtige dissonantie en intensiteit zelfs. De zanger kan verschillende stijlen en tonen met gemak aan, de drummer imponeerde, en de gitaristen wisselden schurende dissonantie zonder problemen met bluesy/proggy virtuositeit af. Indrukwekkend!

Net drie dagen Dynamo metalfest achter de rug, of eigenlijk 3 avonden.
Dynamo is een festival wat een veilige koers vaart met grote bands, blijft binnen de metal wat mainstream maar biedt toch over het volledige spectrum wel wat.

Zo sprak het me wel aan om Paradise Lost weer eens te zien, na flink wat jaren. Zoals gebruikelijk een redelijk tam optreden, of rustig kan je het ook noemen. Nummers met een grunt erin werden vermeden, maar As I Die werd toch gespeeld met zo nu en dan de microfoon naar het publiek gericht. Er kwam best veel muziek langs van rond Draconian Times plusminus drie jaar, ik was toch tevreden met het optreden.

Fear Factory verraste flink. Ik was de band al een jaar of 15 tot zover uit het oog verloren dat ik ook al niet meer de moeite nam om ze te gaan zien op een festival als ze er toevallig waren.
Hoe is het veranderd. Dino Cazares, die destijds de band verlaten had, is nu terug en ook meteen het enige originele bandlid.
De band is flink verjongd en de nieuwe (geen idee hoe nieuw eigenlijk) zanger zet een goeie performance neer, hij is niet zo goed als Burton C Bell ooit was, maar wel beter dan Burton C Bell de afgelopen twintig jaar was.
Een energiek optreden waarin erg veel nummers van Soul of a new Machine en Demanufacture langskwamen.

Opeth was toch gewoon boring. Laatste nummer wel vet.

De Zaterdag vond ik toch Ministry de leukste band. Ik had op de heenweg nog wat vertwijfeling of ik toch niet mijn oordopjes had moeten meebrengen vanwege deze band, maar het geluid was prima te doen, wel nét iets harder dan de andere bands uiteraard.Enige minpuntje aan Ministry is dat ze het niet zo op de Grootheld hebben, maar ja, het moet maar.

Kreator was ook vet. Obituary had ik gemist, maar scheen ook heel energiek te zijn geweest. Afsluiter Within Temptation; tja goed om nog eens gezien te hebben. Misschien.

Op Zondag weer laat aanwezig, net op tijd voor Kerry King, waar ik toch wel benieuwd naar was want nog nooit eerder gehoord, ook niet op CD ofzo. Het is een soort Slayer minus het vernuft. Het leukste aan het optreden waren dan ook de covers van Slayer (2). Je kijkt dan naar Slayer, even strak gespeeld als het origineel maar met een betere zanger. Toch vraag je je af waar je naar zit te kijken dan, eigenlijk gewoon een erg goeie Slayer coverband. Maar ik vond het wel Okee.

Rivers of Nihil gewoon vet - kende het niet - maar een goed optreden. Vervolgens kwam I prevail als sub hoofdact. Een band met wat hardcoredrang, maar af en toe sloeg het ook helemaal door tot Linkin Park worship. Ik vond het klote, en een tegenvaller dat zo'n band zo laat op de bill stond.

Vervolgens kwam Gojira, en de band waar door menigeen het meest naar werd uitgekeken. Ik kende de band eigenlijk alleen van naam, en vond het allemaal wel goed, maar voel me even goed niet geroepen om de band ooit thuis te gaan draaien.

In het kort: goed georganiseerd festival, nergens echt lange rijen, prima bier, prijs voor bier goed, wat veilige lineup. De kunstijsbaan is een prettige venue voor dit soort festivals, schaduw als de zon je wegfikt en beschutting voor de regen, voor alles ertussenin lekker op het grasveld in het midden.

Vorig weekend naar Kopenhagen geweest om daar een dagje Kill Town Death Fest mee te pakken. Vrijdag vertrokken en na aankomst meteen door naar Warpigs voor het ruime terras, het prima bier en de Texaanse BBQ. Daarna nog een Mikkeler kroeg meegepikt waar ik oa een erg goede Amerikaanse stout dronk, wel enorm prijzig..

De volgende dag, de zon scheen uitbundig, een relaxte wandeling door de stad gemaakt door parken en langs vijvers in een gedeelte van het centrum waar ik nog niet eerder was geweest. Daarna bij Warpigs afgesproken met een maat van me, die alle vier de dagen naar het festival ging. Toen het tijd werd voor hem om de eerste band van die dag te gaan bekijken, ben ik naar wat platenzaken gegaan. Vooral bij Extremely Rotten Productions was het aanbod enorm en de score geslaagd. Bij de platenzaak van Michael Denner, hij was er zelf ook, kon ik geen must haves vinden. In de avond nog oa naar Peders geweest, wat echt de craft beer kroeg van de stad is. Het aanbod is enorm en de prijzen, zeker in vergelijking met de Mikkeler kroeg van een dag eerder, zeer schappelijk.

Zondag was de festivaldag voor mij en in de ochtend weer een heerlijke wandeling langs het water gelopen, het weer was zelfs nog wat beter dan de dag ervoor. Lunch was wederom bij Warpigs en daarna door naar het festival, waar de eerste twee bands buiten optraden.

Foetorem: voor deze band was het de eerste show ooit, maar daar was niets van te merken. Prima geluid ook voor een outdoor optreden.
Sanctuarium: band uit Spanje klonk ook goed.
Assumption: vervolgens door naar binnen naar het hoofdpodium. Italiaanse funeral doom en het klonk geweldig. Echt top geluid daar. Ik had de plaat weleens gecheckt, maar het klonk live vele malen beter. Kwam er toen ook pas achter dat de zanger en drummer ook in de traditionele doomband Bottomless zitten, waar ik ook alles van heb en die ik afgelopen april in Essen, Duitsland heb gezien.
Necrotic Ooze: typisch Finse death/doom sound, erg lekker.
Dusk: eigenlijk de reden waarom ik naar Kopenhagen ging. ...Majestic Thou in Ruin uit 1995 werd volledig gespeeld en dat vind ik een klassieker in het genre. Optreden begon wat zenuwachtig, maar ook hier weer prima geluid. Erg van genoten!
Moondark: ook hier weer een geval van live nog wat beter dan op plaat. De Zweden speelden veel nummers van The Abysmal Womb, dat eind vorig jarig jaar uitkwam. Top album, top optreden.
Trollcave: eerste band die wat tegen viel

Daarna wat gaan eten en de laatste bands gemist, waar ik verder toch niet voor was gekomen. Top dag, top weekend wederom.


[Dit bericht is gewijzigd door Mark Z op 12-09-2025 10:04]

Tof! Ik wist helemaal niet dat Denner een platenzaak uitvent. Haha.

Zeker een bezoek waard. Niet veel 'extreme' metal, maar vooral jaren 70/80 spul. Wel aan de prijs, zoals eigenlijk alles daar.

Goed verslag.

Gisteren naar de Walburgiskerk in Arnhem geweest voor een avond neo/dark folk. Zeer mooie locatie. Ik had me ingesteld op een houten bankje in een kille kerk – de oudste van Arnhem – maar deze blijkt tegenwoordig als restaurant in gebruik te zijn. Meevaller dus, we zaten pal vooraan aan een tafeltje voor twee, in comfortabele stoelen, met een kaarsje aan en een grote kop thee erbij, terwijl vooraf en tussendoor Lee Hazlewood werd gedraaid.

Les Chasseurs de la Nuit is een project van Kim Larsen, bekend van Of the Wand and the Moon. Vooraf stond hij nog wat in zijn kloffie te rommelen op het altaar, maar toen de tape werd ingestart verscheen hij in witte parka met een camo-netje voor zijn gezicht. Ik moest direct aan Douglas P denken. Muzikaal zat het ook wat dichter tegen Death in June aan dan zijn bekendere werk. Veel kwam vanavond van band, maar het werkte uitstekend. Het begon met twee nummers waarin hij alleen vocalen deed. Vooral het eerste nummer was een kakofonie van samples, martial ritmes en vreemde geluiden, wat in de meeste nummers de basis vormde. Daarna kwam de twaalfsnarige gitaar tevoorschijn en werd het echt genieten. Door de akoestiek van de kerk werd de afgespeelde muziek iets vervormd tot een deken van duister geluid, waar zijn stem en gitaar lekker hard in de mix perfect mee samengingen. Het einde was net zo vreemd als het begin: terwijl hij van het altaar liep, dienden zich twee met apenmaskers getooide personen aan die het publiek een paar minuten lang in slow motion toezwaaiden terwijl een vervormde stem ‘auf Wiedersehen’ herhaalde. De man houdt van apen denk ik, op zijn laatste album onder deze naam vind je ook al apengeluiden terug.

Daarna Blood and Sun, een Amerikaans darkfolkproject dat mij in het verleden niet zo wist te boeien. In de aanloop naar dit concert ben ik er nog eens ingedoken en inmiddels blijkt zijn muziek uit te komen op kwaliteitslabel Nordvis. Niet zonder reden: het is enorm veel beter dan eerste album. Live werd er goed uitgepakt met een volledige band: cello, bas, toetsen en drums. Terwijl witte salie werd gebrand kregen we al een waarschuwing dat het gezien de ruimte wel eens hard en chaotisch zou kunnen klinken en dat klopte. Net te hard om de oordoppen uit te laten, maar met doppen in net niet goed te volgen allemaal, dus dat was in-uit-in-uit. Een gepuzzel waardoor ik niet altijd lekker in de nummers kon komen. Muzikaal niet altijd perfect (behalve de celliste, wauw), maar wel heel mooi. Vooraf had ik meer kalme neofolk verwacht, maar – logisch gezien de bezetting - was het vrij krachtig en snel allemaal. Zijn vocalen deed live soms zeer denken aan die van Michael Gira en ook muzikaal zat er wel wat Angels of Light en Swans in. Verder ook 16HP/Wovenhand. Het mooiste nummer vond ik waar hij alleen achterbleef met de toetsenist, een dreigend en intens stuk muziek.

Een avond om van na te genieten.

Was er erg graag bijgeweest. Gelukkig stond ik ergens in Duitsland te verregenen.

Ben blij dat ik dit nog als troost had, zit me toch een beetje sip te voelen dat ik niet daar ben. Zag de eerste namen voor volgend jaar al, dat ziet er ouderwets veelbelovend uit. Na het weekend maar direct een kaartje voor kopen.

Ik neem aan dat dit over Prophecy Fest gaat? Ja dat zag er voor volgend jaar zeer veelbelovend uit. Ik ga voor de zekerheid eens kijken of ik al een hotel met annulering in de buurt kan vinden en boeken.

Yes.

quote:

---

Op 12 september 2025 13:43 schreef Mark Z het volgende:
Ik neem aan dat dit over Prophecy Fest gaat? Ja dat zag er voor volgend jaar zeer veelbelovend uit. Ik ga voor de zekerheid eens kijken of ik al een hotel met annulering in de buurt kan vinden en boeken.

---

Prophecy indd. Ziet er aardig uit. Nog niet overtuigend voor mij. Sun of tje Sleepless is wel erg gaaf.

Ik heb al iets kunnen vinden op 10 min rijden.

Ik zie dat er ook een fietsenstalling is dit jaar, dus eigen fietsen meenemen zou ook nog een optie zijn. Zie het wel zitten, hopelijk weet ik mijn vrouw ook te enthousiasmeren.

quote:

---

Op 12 september 2025 9:59 schreef Mark Z het volgende:
Vorig weekend naar Kopenhagen geweest om daar een dagje Kill Town Death Fest mee te pakken. Vrijdag vertrokken en na aankomst meteen door naar Warpigs voor het ruime terras, het prima bier en de Texaanse BBQ. Daarna nog een Mikkeler kroeg meegepikt waar ik oa een erg goede Amerikaanse stout dronk, wel enorm prijzig..

De volgende dag, de zon scheen uitbundig, een relaxte wandeling door de stad gemaakt door parken en langs vijvers in een gedeelte van het centrum waar ik nog niet eerder was geweest. Daarna bij Warpigs afgesproken met een maat van me, die alle vier de dagen naar het festival ging. Toen het tijd werd voor hem om de eerste band van die dag te gaan bekijken, ben ik naar wat platenzaken gegaan. Vooral bij Extremely Rotten Productions was het aanbod enorm en de score geslaagd. Bij de platenzaak van Michael Denner, hij was er zelf ook, kon ik geen must haves vinden. In de avond nog oa naar Peders geweest, wat echt de craft beer kroeg van de stad is. Het aanbod is enorm en de prijzen, zeker in vergelijking met de Mikkeler kroeg van een dag eerder, zeer schappelijk.

Zondag was de festivaldag voor mij en in de ochtend weer een heerlijke wandeling langs het water gelopen, het weer was zelfs nog wat beter dan de dag ervoor. Lunch was wederom bij Warpigs en daarna door naar het festival, waar de eerste twee bands buiten optraden.

Foetorem: voor deze band was het de eerste show ooit, maar daar was niets van te merken. Prima geluid ook voor een outdoor optreden.
Sanctuarium: band uit Spanje klonk ook goed.
Assumption: vervolgens door naar binnen naar het hoofdpodium. Italiaanse funeral doom en het klonk geweldig. Echt top geluid daar. Ik had de plaat weleens gecheckt, maar het klonk live vele malen beter. Kwam er toen ook pas achter dat de zanger en drummer ook in de traditionele doomband Bottomless zitten, waar ik ook alles van heb en die ik afgelopen april in Essen, Duitsland heb gezien.
Necrotic Ooze: typisch Finse death/doom sound, erg lekker.
Dusk: eigenlijk de reden waarom ik naar Kopenhagen ging. ...Majestic Thou in Ruin uit 1995 werd volledig gespeeld en dat vind ik een klassieker in het genre. Optreden begon wat zenuwachtig, maar ook hier weer prima geluid. Erg van genoten!
Moondark: ook hier weer een geval van live nog wat beter dan op plaat. De Zweden speelden veel nummers van The Abysmal Womb, dat eind vorig jarig jaar uitkwam. Top album, top optreden.
Trollcave: eerste band die wat tegen viel

Daarna wat gaan eten en de laatste bands gemist, waar ik verder toch niet voor was gekomen. Top dag, top weekend wederom.

---

Niet naar de Mephisto geweest? Daar ben ik met bakken zeldzame platen naar buiten gegaan

[Dit bericht is gewijzigd door mikkasscar op 12-09-2025 16:35]

quote:

---

Op 12 september 2025 16:34 schreef mikkasscar het volgende:
Niet naar de Mephisto geweest? Daar ben ik met bakken zeldzame platen naar buiten gegaan

---

Stond wel op de planning, maar was al dicht toen ik die kant op wilde gaan helaas.

Bintangs, Fluor Amersfoort. Leuk! Hele kleine zaal vol "oudere jongeren" en een band die gewoon een heel puik stukje rhythm & blues speelt. Niets spectaculairs, maar wel gewoon tof.

Prophecy fest. Eerste keer deze kant op. Het weer zit niet helemaal mee, maar erg mooie locatie. Buitenpodium en de camping op een glooiende heuvel tegen beboste berg aan. De Balver Höhle (de grot waarin het festival plaatsvindt) is groter, en daarmee indrukwekkender dan verwacht. Erg fan van de mammoet; mascotte van Balve.

Donderdagavond begon met Tir. Een dark ambient/dungeon synth-entiteit. De soundcheck werd met een stukje Burzum gedaan. Dubieus label, dubieus label..
Tir maakt de vorm (dark) ambient waar ik erg hard op kan gaan: simpele (infantiele?) composities exact in het straatje van Era I Mortiis en de twee gevangenis-ambient-albums van Burzum. Lieflijke, zoete melodieën die een sfeer van elfjes en trollen in een onbezorgd of -bezoedeld fris bos. De ritmesessies waren voorgeprogrammeerd, maar de laag daaroverheen werd keurig live gespeeld. Exact de muziek waar ik een zwak voor heb, maar kan me heel goed voorstellen dat mensen dit infantiele kitsch vinden. Zwaar genoten, in ieder geval.
Tweede band Nest. Had ooit in een grijs verleden een split met Agalloch. Folk ambient. Onderliggende muziek niet geheel ongelijk aan Tir, maar dan iets monotoner. Daaroverheen tokkelt meneer op een kantele. Volgens M-A bestaat de band uit twee personen. Dit was een éénmansoptreden. Er werd dan ook net iets teveel muziek niet live gespeeld. Helemaal niet onaardig, maar niet interessant genoeg om de aandacht het gehele optreden vast te houden.
Donderdag was bring your own. Dat had ik wel gedaan, maar mijn vriendin niet. Rond zes begon het toch wel te knagen. Wij het dorp in om wat te eten. Ruim optijd terug voor Vrîmuot; tijdje geleden door Zodiac Lung aangeraden klassieke neo-folk. Voor mij de band van de avond. Aangename verrassing dat Vrîmuot over een volwaardige live bezetting beschikt. Dat zien we wel eens anders in het genre. Er werd met Die Mær vom steinernen Mann afgetrapt. Hun nieuwe single. Het gehele optreden bestond uit nieuwe nummers. Zal dus wel een album aankomen. Ergens natuurlijk leuk, zo'n primeur. Aan de andere kant vind ik herkenning bij een band waarmee ik bekend ben juist ook wel erg fijn. Nouja, het was een goed, overtuigend en volwaardig optreden. De nieuwe nummers klonken iets minder 'militant', meer singer/songwriter. Ach, komt vast goed. De podiumpresentatie was wel lekker ambigu met runen, gezichtsbedekking, botten en rituale kenmerken.
Inmiddels flink doorweekt en koud was het tijd om naar ons huisje te gaan. Erg blij niet de nacht in een tent door te hoeven brengen.

Vrijdag begon met Kall. Post-Lifelover-band in hetzelfde straatje. Beetje meer Ved Buens Ende-avant garde, vleugje jazz (op het meest recente album). Begon rommelig, slecht geluid. Tijdens/na het eerste nummer klaarde het geluid wel op, maar de verschillende instrumenten wisten niet tot één geheel te integreren. Het pakte niet. Wel overduidelijk goede muzikanten. Dominante en dynamische bas. Horen we niet vaak binnen 'black' metal. Meerdere goede gitaarlijnen. Drums vielen ook positief op. Alleen de zanger was uiterst matig. Halverwege wisten de lijnen/instrumenten elkaar opeens wel te vinden, en werd de muziek nog aardig swingbaar. Wel erg jammer dat de sax niet (live) mee is. De weer op Brand het geheel toch naar een hoger niveau te tillen. Wel erg gaaf de tune van Twin Peaks als outro (livee gespeeld). Dat was een schot in de roos!
Hangover in Minsk, kende de band geheel niet. Blijkbaar conceptuele gimmick act. De muziek hangt tussen DSBM en post-black/punk/new wave in. Zangeres met scherpe, hysterische en (bijna) overdetop vocalen, die maakten dat ik aan Amesoeurs moest denken. De gewone zang/cleane vocalen gingen haar wat minder goed af, maar ze wisselde op zich kundig tussen verschillende stijlen/stemmen. Geheel klonk flink post-punk/new wave-rig, met fijne repeterende, kille black metal-riffs. Positief verrast. Dikke tieten, ook wel.
De soundcheck van Antimatter klonk dermate beroerd dat het tijd was om weer even de buitenlucht op te zoeken. Tijd voor Darkher; band die ik wel eens vluchtig hen gecheckt, maar nooit echt in verdiept. Volgens de bovenonsgestelden van M-A is dit geen metal. Ik hoorde gloomy en doomy muziek die volgens mij als metal kwalificeert. Vleugje folk of singer/songwriter wellicht, maar vooral zware, lome, volle en duistere muziek. Mevrouw was goed bij stem, en het geheel deed bij wijlen eigenlijk best wel flink aan Chelsea Wolfe denken. Zowel qua de muziek, composities, als het stemgeluid en -gebruik. Indrukwekkende show zetten ze met z'n tweeën neer. Optreden van de dag voor mij.
Geprobeerd Autumnblaze te kijken, maar de soundcheck van The Vision Bleak tetterde er vol overheen. Zij speelden Carpathia integraal. Net als bij Empyrium is The Vision Bleak een band die ik eigenlijk wel leuk vinden, omdat het concept en de sfeer mij aanspreken, maar bij Empyrium lukt me dat eigenlijk al matig tot niet. The Vision Bleak maakt bombastische muziek zonder interessante diepgang, met saaie, bondige riffs, die nergens dissonant of 'gevaarlijk' wordt. Een eigen vorm van gothic metal. Best wel McDonalds dus. Hoewel men wel twee violistes meehad, kwamen andere details, zoals de keys, van een bandje. Best wel minpunten. Nouja, geen donder aan dus.
Toch nog een keer Autumnblaze proberen. Tja.., wat moet ik hiervan zeggen. Veel verschillende stijlen door elkaar heen. Het weet mij niet te boeien of overtuigen. Er werd een folky hoempapa-nummer van het debuut gespeeld. Ze sloten met een akoestisch nummer af.
Het meest recente album van Myrkur is een draak. De eerste nummers van het optreden waren dan ook verschrikkelijk. Bombastische gothic metal. Mevrouw Myrkur haar zang was wel verschrikkelijk goed. Zeer hoog, zuiver, intens. De tweede zangeres deed echter overigens niet (veel) voor haar onder. Verderop in de set werden meerdere oude 'black' metal-nummers gespeeld. Authentieke venijnige riffs, maar met die etherische vocalen mist het geheel toch wat scherpte. Gelukkig ook nog wat folknummers. Folkesange werd aangedaan. Toch wel haar beste en meest interessante werk.
Afsluiting Enslaved die Hordanes land integraal speelt. Het geluid is matig, maar acceptabel, zou echter niet meer significant beter worden. Wat wel echt jammer en hinderlijk is, is dat de synths slecht te horen zijn. Terwijl deze juist bij dit echt oude werk zo uniek en essentieel zijn! De band speelt verder goed, maar er mist een beetje vuur. Nou moet ik zeggen dat het publiek goed tam is, maar de gemiddelde leeftijd, die hebben de release 32 jaar geleden volop meegemaakt. Sowieso wel tof hoor, na 32 jaar jouw jeugdwerk op zo'n festival (kunnen/mogen) spelen. Hordanes land ging naadloos in Miðgarðs eldar; maar toen viel de synth helemaal uit. De toetsenist stond druk naar de geluidsman te gebaren, maar het mocht niet baten. Best wel kut, want voor een flink gedeelte van dat nummer is de synth het leidende en bepalende instrument. Daar bleef nu niets van over. Tijdens het Frost-nummer meende ik wel weer heel iel iets van toetsen te horen, maar daar bleef het ook wel bij. Het was wel duidelijk daar hierna nog een nummer van Eld gingen worden gespeeld, maar Slaget had ik niet verwacht! De intro kwam (gelukkig(?)) van een bandje, maar jezus wat gaaf om dit nummer nog eens live te mogen horen! Echt nooit verwacht. Grutle was (zeer) goed bij stem, maar de cleane vocalen van dit nummer had hij (begrijpelijk) moeite mee. Zoals jullie weten erg episch, erg gaaf, meerdere wisselingen qua tempo en compositie, maar aan het einde werd het spel erg slordig, meerdere fouten. Heel erg gaaf om deze oude en epische nummers eens live mee te maken, maar ik ga niet zeggen dat dit een goed live-optreden was.

[Dit bericht is gewijzigd door KwelgeestIV op 14-09-2025 8:35]

Leuk om te lezen! Kall vind ik sowieso heel tof. Jammer dat Enslaved rommelig was. Heb altijd het idee dat het een strakke geoliede machine is. 793 is misschien wel hun beste nummer.

https://enslaved.bandcamp.com/track/793-slaget-om-lindisfarne-cinematic-tour-2020

Tof verslag ja.