Pas was No Country for Old Men op tv. Nog een half uur, dus ik denk, even afkijken. Want ik had geen idee meer hoe de film eindigde. Geweldige film, vooral door die Javier Bardem.

Nou weet ik het weer, wat een kut einde.

Korte film alert!

Vanmiddag gezien: The Procedure.
Absurd en uiterst komisch. 4 minuten.
https://vimeo.com/254765686

En het mooie is, er is ook nog een deel 2.
Nog grappiger.
https://vimeo.com/404075257

Kelere...

Gisteren Once Upon a Time in Hollywood gezien. Ik vond het misschien wel z'n beste tot nu toe. Kanttekening is dat ik wel klaar ben met wat doorgaans wordt gezien als typisch Tarantino. Het enige waar ik moeite mee had was de het stuk rond het einde. Misschien word ik oud, maar de grafische bruutheid droeg wat mij betreft helemaal niets bij aan de film.

Dat brute einde vond ik dan weer het enige interessante aan een voor de rest inhoudsloze film.

quote:

---

Op 14 april 2020 11:16 schreef PandroidJack het volgende:
Dat brute einde vond ik dan weer het enige interessante aan een voor de rest inhoudsloze film.

---

Case in point: het is effectbejag. Blijkbaar met succes.

Was zelf niet bekend met het verhaal. Ondanks dat enorm kut.

quote:

---

Op 14 april 2020 11:09 schreef Dirge for november het volgende:
Gisteren Once Upon a Time in Hollywood gezien. Ik vond het misschien wel z'n beste tot nu toe. Kanttekening is dat ik wel klaar ben met wat doorgaans wordt gezien als typisch Tarantino. Het enige waar ik moeite mee had was de het stuk rond het einde. Misschien word ik oud, maar de grafische bruutheid droeg wat mij betreft helemaal niets bij aan de film.

---

Vond zelf de film van begin tot en met het eind geweldig. Gedurende de film zitten al een paar stukken met sterk ingehouden spanning en qua geschiedenis IRL speelde het toch al door m'n hoofd dat er iets móest gebeuren. Ook zijn de twee mannelijke leads in de film (impliciet) op zoek naar iets wat ze uit gaat laten stijgen boven hun bestaan, waar ze duidelijk niet tevreden (meer) over zijn.

Dat alles maakte het eind, qua optreden van geweld an sich, voor mij een gepaste catharsis. Over het precieze niveau van het geweld, tsja, dat is wat minder evident. Vond ik ook gepast. Het contrast met de toch overwegend dromerige, emotionele of relaxte sfeer maakte de catharsis des te groot. Was deels ook ingebed omdat het deels refereert aan wat er eerder gebeurd is.

Denk ook z'n beste!

[Dit bericht is gewijzigd door Ascendant Grotesque op 17-04-2020 8:51]

quote:

---

Op 17 april 2020 8:51 schreef Ascendant Grotesque het volgende:
Vond zelf de film van begin tot en met het eind geweldig. Gedurende de film zitten al een paar stukken met sterk ingehouden spanning en qua geschiedenis IRL speelde het toch al door m'n hoofd dat er iets móest gebeuren. Ook zijn de twee mannelijke leads in de film (impliciet) op zoek naar iets wat ze uit gaat laten stijgen boven hun bestaan, waar ze duidelijk niet tevreden (meer) over zijn.

Dat alles maakte het eind, qua optreden van geweld an sich, voor mij een gepaste catharsis. Over het precieze niveau van het geweld, tsja, dat is wat minder evident. Vond ik ook gepast. Het contrast met de toch overwegend dromerige, emotionele of relaxte sfeer maakte de catharsis des te groot. Was deels ook ingebed omdat het deels refereert aan wat er eerder gebeurd is.

Denk ook z'n beste!

---

Van de week herkeken. Na de bios. had ik zoiets van "Ok, tja, mooi en vermakelijk kijkwerk, maar wat nou precies.. ?"
Maar het is echt een topfilm. Het schakelen van DiCaprio tussen zijn personage en de personages van zijn personage, echt gaaf.

Heb hem destijds in de bios gezien en kijk ernaar uit om dat thuis binnenkort nog een keer te doen. Vond hem de eerste keer echt fantastisch, maar Tarantino's films groeien vaak nog bij herhaalde kijkbeurten.

Denk dat The Hateful Eight nog steeds mijn favoriet is, maar dat ligt ook gedeeltelijk aan mijn voorliefde voor westerns. Hoe je drie uur in één hut toch zo boeiend kunt maken, dat vind ik echt meesterlijk.

Django Unchained is, tot nu toe, de enige film ooit geweest waarbij in in de bios eigenlijk in de pauze naar huis wilde. daar vond ik echt niets aan. Het is dat mijn partner het wel leuk vond.
Dat straalt voor mij sinds dien om zijn gehele oeuvre af, en op Hateful Eight in het bijzonder. Deze beschrijving trekt mij echter wel. Wellicht och eens bekijken dan.

Da xiang xi di er zuo (2018)



Prachtig en deprimerend meesterwerk van Bo Hu. Zijn enige werk ook, en vlak na het voltooien van deze film zelf uit het leven gestapt.

In the northern Chinese city of Manzhouli, it is said that there is an elephant that simply sits still and ignores the world. Manzhouli becomes an obsession for the protagonists of the film, a longed-for escape from the downward spiral in which they find themselves (the film is set in Jingxing County, Hebei province).

Hongaars meester Béla Tarr prees de film en terecht. Overigens duidelijke overeenkomsten in stijl met Tarr zijn werken ook

quote:

---

Op 17 april 2020 10:00 schreef Ralph het volgende:
Denk dat The Hateful Eight nog steeds mijn favoriet is, maar dat ligt ook gedeeltelijk aan mijn voorliefde voor westerns. Hoe je drie uur in één hut toch zo boeiend kunt maken, dat vind ik echt meesterlijk.

---

Interessant! Ik vond het een typische zelfingenomen Tarantino drol. Bijna niet door te komen haha. Maar wellicht moet ik ook die nog eens kijken.

quote:

---

Op 17 april 2020 8:51 schreef Ascendant Grotesque het volgende:
Dat alles maakte het eind, qua optreden van geweld an sich, voor mij een gepaste catharsis. Over het precieze niveau van het geweld, tsja, dat is wat minder evident. Vond ik ook gepast. Het contrast met de toch overwegend dromerige, emotionele of relaxte sfeer maakte de catharsis des te groot. Was deels ook ingebed omdat het deels refereert aan wat er eerder gebeurd is.

Denk ook z'n beste!

---

Kan ik me ook wel in vinden, maar wat me dwarszat was de toon van de violence. De muziek eronder gaf een sfeer van verheerlijking. Dan had ik Von Trier achtige narigheid of zelfs Franse narigheid beter kunnen hebben waarschijnlijk. Begrijp me niet verkeerd, ook voor de comic consumable violence-keuze valt van alles te zeggen, het is alleen m'n persoonlijke reactie naar aanleiding van de eerste kijkbeurt.

Gisteren Possession (1981). Ongelooflijk, wat een film. En af en toe lijkt het alsof je naar modern ballet zit te kijken met hoe de film non-stop in beweging is. edit: niet nu, maar deze film moet ik echt nog een keer zien.


https://www.imdb.com/title/tt0082933/?ref_=nv_sr_srsg_0



[Dit bericht is gewijzigd door Dirge for november op 21-04-2020 10:40]

quote:

---

Op 18 april 2020 16:07 schreef Dirge for november het volgende:
alleen m'n persoonlijke reactie naar aanleiding van de eerste kijkbeurt

---

Idem

Zelf vond ik het niet 'verheerlijkend' als in dat het geweld als ding op zich als iets goed gepresenteerd wordt, maar het wordt inderdaad wel positief geframed. Op mij kwam dat gepast over als reactie op 1) wat de personages in de film willen gaan doen (de slachtoffers verdienen het), 2) wat de 'personages' in het echt gedaan hebben (de real life personen hadden dit verdiend). Nou ja, 'gepast' op een niveau van (de intentie tot) extreem geweld beantwoorden met extreem geweld / slechteriken worden extreem hard gepakt / etc. Niet gepast in de zin van beschaafd, wel gepast in de context van fantasie, escapisme, wat je wil. Of, heel kort samengevat, symbolische wraak voor Sharon Tate in het echt.

Verder is het een soort herrijzenis van de twee mannelijke hoofdrolspelers, die wel een boost van hun ego kunnen gebruiken. Ook positief geframed dus. Die hebben hier dan een enigszins gerechtvaardigde uitlaatklep voor hun frustraties / falen gevonden, en gaan daar lekker los op. Logisch, in de context van de film, maar komen wel wat vraagtekens bij wat ze nu echt bereikt hebben.

quote:

---

Op 21 april 2020 10:40 schreef Dirge for november het volgende:
Gisteren Possession (1981). Ongelooflijk, wat een film. En af en toe lijkt het alsof je naar modern ballet zit te kijken met hoe de film non-stop in beweging is. edit: niet nu, maar deze film moet ik echt nog een keer zien.


https://www.imdb.com/title/tt0082933/?ref_=nv_sr_srsg_0

---

Oh cool, Sam Neill. Ik schrijf hem op.
Ik heb nou al zo vaak Stalker positief bejubeld zien worden in dit topic, dat ik hem heb gekocht.. Binnenkort maar eens opleggen

quote:

---

Op 21 april 2020 10:40 schreef Dirge for november het volgende:
Gisteren Possession (1981). Ongelooflijk, wat een film. En af en toe lijkt het alsof je naar modern ballet zit te kijken met hoe de film non-stop in beweging is. edit: niet nu, maar deze film moet ik echt nog een keer zien.

---

Eind vorig jaar in de bios gezien. Heel erg gaaf, die scène in de metrotunnel, de setting in West-Berlijn, het mysterie, Sam Neill, de soundtrack, het wezen, het doppelgängermotief. Wil hem ook zeker nog eens herzien zonder continu met open mond te staren naar wat er nu weer gebeurt.

ACteerprestatie van jewelste. Ondanks dat ik niet van dit soort films hou kan ik t acteren niet anders dan prijzen

quote:

---

Op 21 april 2020 11:04 schreef spectre het volgende:
Ik heb nou al zo vaak Stalker positief bejubeld zien worden in dit topic, dat ik hem heb gekocht.. Binnenkort maar eens opleggen

---

Geweldige film! Is ook hier een favoriet.

quote:

---

Op 21 april 2020 10:42 schreef Ascendant Grotesque het volgende:
Idem

Zelf vond ik het niet 'verheerlijkend' als in dat het geweld als ding op zich als iets goed gepresenteerd wordt, maar het wordt inderdaad wel positief geframed. Op mij kwam dat gepast over als reactie op 1) wat de personages in de film willen gaan doen (de slachtoffers verdienen het), 2) wat de 'personages' in het echt gedaan hebben (de real life personen hadden dit verdiend). Nou ja, 'gepast' op een niveau van (de intentie tot) extreem geweld beantwoorden met extreem geweld / slechteriken worden extreem hard gepakt / etc. Niet gepast in de zin van beschaafd, wel gepast in de context van fantasie, escapisme, wat je wil. Of, heel kort samengevat, symbolische wraak voor Sharon Tate in het echt.

Verder is het een soort herrijzenis van de twee mannelijke hoofdrolspelers, die wel een boost van hun ego kunnen gebruiken. Ook positief geframed dus. Die hebben hier dan een enigszins gerechtvaardigde uitlaatklep voor hun frustraties / falen gevonden, en gaan daar lekker los op. Logisch, in de context van de film, maar komen wel wat vraagtekens bij wat ze nu echt bereikt hebben.

---

Thanks for taking the time!

quote:

---

Op 21 april 2020 17:56 schreef Dirge for november het volgende:
Thanks for taking the time!

---

Met liefde!

Nogmaals, uiteraard slechts een mening, maar had sinds ik hem gezien had best wat nagedacht over de film. Vandaar dat er nu veel uitkomt

https://www.nu.nl/film/6046524/groen-licht-voor-vijfde-film-in-the-hunger-games-reeks.html

quote:

---

Het verhaal van The Ballad of Songbirds and Snake speelt zich 64 jaar voor de gebeurtenissen uit de eerdere delen af en richt zich op het personage Coriolanus Snow op achttienjarige leeftijd.

---

Geen Katniss Everdeen dus. Neigt nu al naar uitmelken van een concept wat al aan z'n max zit.

En dat terug in de tijd springen is ook een hype zo lijkt.

Afgelopen nacht eens naar The Hidden gekeken. Een horror/actiefilm uit 1987 met Kyle MacLachlan en Michael Nouri in de hoofdrollen.
Vermakelijk filmpje over een buitenaards wezen die lichamen van mensen als host gebruikt.
De film wordt wel op geen enkel moment creepy, dus heb het er een beetje moeilijk mee om dit te bestempelen als horror. Sci-fi/actiefilm zou misschien een betere omschrijving zijn



[Dit bericht is gewijzigd door Steel Jaw op 22-04-2020 21:22]

In Polen wilden ze hun eigen 'Seven' maken. Ondanks het niet zo fantastische acteerwerk (zeker van het hoofdpersonage) zitten er wel best goede vondsten bij, en de gruwel is niet van de poes. Leuk tussendoortje op Netflix.