Kon beter, i know.

@Tieke:

Gezien beide ouders belast zijn denk ik dat een gedeelte doorgegeven is, en een gedeelte ontstaan is door trauma's. De ontwikkelingsstop op m'n 17e zal ook wel een rol spelen.

[Dit bericht is gewijzigd door G.I.R.L. op 27-11-2012 14:07]

Zijn je ouders dan ook 'problematisch' of gewoon wat zwaarder op de hand?

En wat bedoel je precies met ontwikkelingsstop?

Sta je bij je therapie eigenlijk vooral stil bij de oorzaak of de oplossing?
Zou idd ook depri worden van de factoren die je net noemde. Het beestje moet sowieso een naam hebben he!

quote:

---

Op 27 november 2012 14:15 schreef powertieke het volgende:
Zijn je ouders dan ook 'problematisch' of gewoon wat zwaarder op de hand?

En wat bedoel je precies met ontwikkelingsstop?

---

Ze slikken beide al decenia lang medicijnen en en zijn ook niet vreemd met opnames.

Ontwikkelingsstop in de vorm van: op m'n 17e opgenomen voor 18 maanden aan een stuk. Daarna enkel en alleen bezig geweest met psychiatrie. Op je 18e hoor je op oudjaarsavond niet in een separeercel te zitten.

quote:

---

Op 27 november 2012 14:17 schreef stigma het volgende:
Sta je bij je therapie eigenlijk vooral stil bij de oorzaak of de oplossing?

---

Beide. Maar de laatste reeks therapieën zijn alweer een flinke tijd geleden. Stilstaan bij de oplossing kan eigenlijk niet, want er is geen "de oplossing". Niet in de vorm van een pil, niet in de vorm van een psychiater, ook niet een combinatie van die twee. Succesvol leren leven met, dat is het hoogst haalbare.

wat ik mij voor kan stellen bij mensen die een lange weg kennen van hulp is dat een mens gewent kan raken aan een slecht gevoel.

vooral als je al tig diagnoses hebt en je hebt het allemaal wel een keer gehoord.

deze helpt mij ook vaak:

quote:

---

Op 27 november 2012 14:45 schreef G.I.R.L. het volgende:
Ze slikken

Beide. Maar de laatste reeks therapieën zijn alweer een flinke tijd geleden. Stilstaan bij de oplossing kan eigenlijk niet, want er is geen "de oplossing". Niet in de vorm van een pil, niet in de vorm van een psychiater, ook niet een combinatie van die twee. Succesvol leren leven met, dat is het hoogst haalbare.

---

Doelde vooral op cognitieve training oid met 'oplossing'.

Werkt dat niet bijna alleen maar met specifieke traumatische gebeurtenissen of gerichtte fobiëen?

Hmmm, heb zelf cognitieve gedragstherapie gehad een tijd lang, ook andere vormen van therapie, maar dat is de weg naar Rome niet hoor, net als meds dat niet zijn. CGT kan je wel handvatten geven, maar dan nog moet je er vrijwel constant aan blijven werken.
Dat bepaalde deel in jezelf blijft als het chronisch is, daar moet je idd mee leren leven zoals Girl al een beetje zegt. En dat gaat de ene dag een beetje makkelijker dan de andere.

quote:

---

Op 27 november 2012 15:39 schreef stigma het volgende:
Doelde vooral op cognitieve training oid met 'oplossing'.

---

<snip>

Het belangrijkste is om de depri periodes dragelijk en beheersbaar te houden.

[Dit bericht is gewijzigd door Mark op 28-11-2012 13:46]

Cognitieve training kan je gebruiken als handvat idd en volgens mij ben je dan vooral bezig met een soort van herstel en juist niet de oorzaak.

quote:

---

Op 27 november 2012 16:28 schreef Mark het volgende:
<snip>

Het belangrijkste is om de depri periodes dragelijk en beheersbaar te houden.

---

Ook voor jou lijkt me. Als je het zelf niet hebt is het inderdaad niet te begrijpen. Ik heb ook nog teveel de neiging te zeggen 'Kop op, Kin vooruit en doorgaan', omdat dat bij mij werkt (blijkt).

Maar je kan er niet voor kiezen een beter zelfbeeld te krijgen, want dan deed je het wel...

[Dit bericht is gewijzigd door Ascendant Grotesque op 28-11-2012 13:53]

Klopt. Het is soms erg frustrerend als 'buitenstaander' en soms kan ik het geduld simpelweg ook niet opbrengen. Maar ik doe mijn best, en zij ook. Echt begrijpen zal ik het echter helaas nooit, vrees ik.

.

[Dit bericht is gewijzigd door stigma op 27-11-2012 18:07]

hahaha, prachtige topic titel!

Respect dat je het volhoudt, Mark. Mijn vorige relatie is mede naar de kloten gegaan door de psychische problematiek van mijn ex. En aangezien ik vroeger al heel veel zorg heb moeten dragen voor psychische problematiek binnen het gezin waar ik uit kom, had ik daar al snel tabak van.
Op mijn werk begeleid ik borderliners, autisten en ADHD-ers als de beste, maar thuis moet ik dat soort volk zo min mogelijk hebben. Sociaal zijn vind ik prima, maar dan wel in de baas zijn tijd.

Herkenbaar, Mark. Fijn dat jullie er zo goed over kunnen praten, dat is het halve werk (zo niet, meer). Het 'begrip' mis ik ook af en toe. Ik snáp het allemaal wel, maar écht begrijpen? Dat blijft gewoon moeilijk.

quote:

---

Op 27 november 2012 16:28 schreef Mark het volgende:
<snip>

Het belangrijkste is om de depri periodes dragelijk en beheersbaar te houden.

---

Zo ontzettend, verschrikkelijk herkenbaar.
Alsof je gewoon over mij zit te typen, klein beetje akelig.

Misschien te persoonlijk, maar zijn gedachten over suicide een issue bij haar?

[Dit bericht is gewijzigd door Ascendant Grotesque op 28-11-2012 13:52]

quote:

---

Op 27 november 2012 16:42 schreef Mark het volgende:
Klopt. Het is soms erg frustrerend als 'buitenstaander' en soms kan ik het geduld simpelweg ook niet opbrengen. Maar ik doe mijn best, en zij ook. Echt begrijpen zal ik het echter helaas nooit, vrees ik.

---

Blijven praten. Áltijd naast haar blijven staan, nóóit tegenover haar.

quote:

---

Op 27 november 2012 17:25 schreef Herrie Records Inc. het volgende:
hahaha, prachtige topic titel!

---

Ik snap echter niet waarom mensen het willen begrijpen. Als dat zo zou zijn, da zou je dezelfde soort gedachtengangen of patronen hebben als iemand met de stoornis. En dat wil je niet.

.

[Dit bericht is gewijzigd door Mark op 28-11-2012 13:47]

Allemaal check, check, en nog eens check.

Heeft ze een diagnose?

quote:

---

Op 27 november 2012 17:58 schreef bastianus het volgende:
Respect dat je het volhoudt, Mark.

---

Mwoah, zo zie ik het niet. We houden van elkaar en we weten van elkaar waar we staan en hoe we reageren op zaken. Er zijn 2-3 momenten geweest dat onze relatie afgebroken had kunnen worden zonder al te veel schade en we als vrienden uit elkaar hadden kunnen gaan, wat overigens net zo hard mijn fouten of acties waren als haar fouten (dus niet specifiek vanwege haar depressie), maar we hebben het allebei actief niet zo ver laten komen en nu zijn we 9 jaar verder en getrouwd. Fantastische meid met zo nu en dan een handleiding, net als ik zo mijn trekjes heb waar zij ongetwijfeld soms geduld mee moet hebben.

.

[Dit bericht is gewijzigd door Mark op 28-11-2012 13:48]

quote:

---

Op 27 november 2012 19:13 schreef Mark het volgende:
Mwoah, zo zie ik het niet.

---

Niks mee te maken, dat respect krijg je gewoon, gast

quote:

---

Op 27 november 2012 19:19 schreef Mark het volgende:
<snip>

---

Ok, ja, had ik gelezen, maar om een of andere rede dacht ik dat dat 1 van de aandoeningen was.

Regelmaat en gezondheid werken bij mij ook heel goed, daarom gedij ik altijd prima op een afdeling. Thuis gaat alles de deur uit als ik qua gemoedstoestand naar beneden ga. En bewust ongezond eten is dan mijn suicide safety net.

Stress-vrij leven, is dat een keuze? =/

[Dit bericht is gewijzigd door Ascendant Grotesque op 28-11-2012 13:53]

Goh, dat klinkt allemaal weer verdomd herkenbaar. Ik ga maar eens eten maken, anders blijf ik teveel "hangen".

quote:

---

Op 27 november 2012 19:25 schreef G.I.R.L. het volgende:
Stress-vrij leven, is dat een keuze? =/

---

Voor mij wel. Heb zelf een AIO-schap from hell achter de rug en in die periode heb ik besloten dat geen enkele baan zulke stress en ellende rechtvaardigt. Dus heb nu een baan die wellicht een treetje lager is (hoofdanalist in plaats van postdoc), maar die garandeert dat ik een vaste baan heb en mijn werk op het werk kan laten en genoeg verdien om comfortabel van te kunnen leven. Dat heeft haar vervolgens de vrijheid gegeven om terug te gaan naar de uni en ze heeft de wetenschap dat ze wat ons betreft op elk moment kan kappen als het haar te veel wordt. Dus de enige druk die ze hoeft te voelen is de druk die ze zichzelf oplegt, al laat ze naar mijn mening helaas nog te vaak de opinie en de verwachtingen van anderen (haar mentoren, haar ouders, directe omgeving) haar bezwaren. Voordeel van haar huidige baan/opleiding is bovendien dat ze veel thuis kan werken en zelf haar tijd kan indelen. En als ze klaar is, dan zien we dan wel weer wat er gebeurt.