|
 |
|||||
 |
 |
        |
 |
|||
|
||||||
|
| Dit topic is 28 pagina's lang: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 | ||||
| Auteur: |
|
|||
|
The Dark Blood Rising heeft met Bloodspawn en The Song of Suffering toch wel een paar aardige nummers later op die plaat. Het outro daarentegen...  Hafgufa |
|||||||||
|
quote: Behexen ken ik wel ja. Fleurety nog niet maar dit is wel vet ja. Ik lees dat ie z'n stembanden permanent heeft opgeofferd voor deze performance.  "What a fantastic song video. I'm driven to tears. Hail Satan!" |
|||||||||
|
quote:Daar zijn verschillende lezingen over. Volgens mij houdt hij het er tegenwoordig zelf op dat hij ten tijde van deze opname de baard nog niet in de keel had. Hij was toen 16. |
|||||||||
|
Het klinkt in elk geval wel behoorlijk gestoord. https://rateyourmusic.com/list/SystemsEngineerofaDown/pandoras-voice-box-insane-esoteric-and-bizarre-vocalists/ Deze lijst ga ik ook ff checken "What a fantastic song video. I'm driven to tears. Hail Satan!" |
|||||||||
|
quote: Alles wat je daar aanhaalt ken ik, behalve die plaat van Frost. Eigenlijk niet echt bekend met die band. Ga ik zeker eens checken, thanks for the tip! GDoW is één van m'n favoriete black metal platen, samen met Ordo Ad Chao by far het sterkste werk van Mayhem. GDoW heeft iets industrial, maar ik zie het ook niet als een industrial black plaat. Eerder avant-garde black met een industrial productie voor mij. Vreemd genoeg heeft Blacklodge mij nooit kunnen bekoren. Heb ze meerdere kansen gegeven, maar ik heb het niet zo voor industrial black waar constant een zware pompende elektronische beat staat mee doen. Neigt voor mij wat teveel richting gabber ofzo op één of andere manier. Wat industrial black betreft heb ik het meer voor het machinale, steriele geluid. Dus dingen zoals de laatste twee albums van Spektr. Wat de industrial getinte platen van Blut Aus Nord betreft ben ik fan van The Work Which Transforms God en Deus Salutis Meae. Onlangs de 777 trilogie van hen/hem beluisterd en die is mij ook goed bevallen. Vooral het laatste deel in die trilogie. Enorm sfeervol en voor een groot deel vrij sereen en dromerig. Kan zo een dingen met ouder worden veel meer appreciëren tegenover toen ik jonger was. Van Mysticum heb ik Into The Streams of Inferno ooit 1 keer gehoord. Niet slecht maar ook niet echt memorabel ofzo. Wat Diabolicum betreft ben ik ooit aan The Dark Blood Rising begonnen. Maar kon mij toch ook niet echt overtuigen. Neo Inferno 262 ben ik fan van hun eerste plaat. Tweede album tijdje geleden aan begonnen maar kon mij absoluut niet boeien en na enkele nummers afgezet. En dan is er nog The Axis of Perdition. Daar heb ik de eerste twee platen van beluisterd. Eerste album klonk voor mij als een nog extremere variant van Anaal Nathrakh. Deleted Scenes from the Transition Hospital is dan weer lekker sfeervol en een pak trager dan die eerste plaat. Van Anaal Nathrakh was ik vroeger een grote fan van het Vanitas album. Maar ben mijn interesse in deze band wat verloren. [Dit bericht is gewijzigd door Steel Jaw op 11-06-2024 0:23] |
|||||||||
|
Misschien ken je deze nog niet. Met Kvohst van DHG. https://ukvoid.bandcamp.com/album/posthuman En Aborym is ook top wat industrial black metal betreft. Ik heb er ooit een topic over geopend hier, staan vast nog wel wat referenties in. Moet trouwens zeggen dat ik het eens ben met Kwelgeest dat zo’n Diabolos Rising in eerste instantie klinkt als het vetste en bruutste dat je ooit gehoord hebt, maar na een paar nummers ook meteen stoom verliest. In het verlengde daarvan kun je ook Bloodline - Werewolf Training nog eens checken. En niet industrial, maar wel avantgarde de latere platen van Abigor en de Flyblown Prince van Code. En Ruïm neem ik aan wel gecheckt? [Dit bericht is gewijzigd door Sater op 11-06-2024 9:23] one who puts salt in the sugarbowl is a misantrophe |
|||||||||
|
quote: Void ken ik. Wel enkel één van hun demo's gehoord. Die was wel nice. Posthuman spreekt mij minder aan. Moet wel hun latere avant-garde werk nog eens checken. Aborym ken ik uiteraard ook. Fire Walk With Me vind ik hun vetste plaat. Bloodline ooit gecheckt maar niet m'n ding. Ja, ik ben een vrij moeilijke mens wat muziek betreft  Met de latere platen van Abigor ben ik bekend. Grote fan van! Van Code is de EP Under The Subgleam mij goed bevallen. Hun eerste album heb ik ooit eens beluisterd maar is lang geleden. Moet nog eens werk maken van hun andere platen. Laatste plaat heb ik wel iets van gehoord, maar was niet zo m'n ding. En Ruïm ken ik uiteraard ook. Blasphemer staat in mijn top 3 van favoriete (black) metal gitaristen  Edit: kwam hier toevallig 2 nummers tegen van Code die vorig jaar samen zijn uitgebracht als single. Klinkt goed! Ben nu nog eens wat nummers van The Flyblown Prince aan het checken en heb mij misschien toch wat vergist toen ik zei dat het mij niet beviel. Binnenkort heel die plaat maar eens draaien [Dit bericht is gewijzigd door Steel Jaw op 12-06-2024 0:45] |
|||||||||
|
quote:Best wel veel gemakkelijke en veilige acts nog. Maar Silencer, Stalaggh en Weakling zouden nog best wel kunnen zijn waar jij naar op zoek bent. Peste Noire heeft op dát album indd een paar hysterische stukken. Paar andere extreme (vocale) acts waar ik van de week aan moest denken: |
|||||||||
|
Niet representatief voor de rest van de muziek op dit album, maar de zang op deze plaat vind ik ook altijd erg moeilijk te verteren. one who puts salt in the sugarbowl is a misantrophe |
|||||||||
|
quote: https://forum.zwaremetalen.com/forum_topic/883875 one who puts salt in the sugarbowl is a misantrophe |
|||||||||
|
quote: Onlangs de hele boel van verkocht. Mensen blijken er nog serieus geld voor over te hebben. |
|||||||||
|
quote:Op vinyl of CD? Ik heb het op CD. Voor een juiste prijs mag het zeker weg, maar voor 7 euro per CD heb ik helemaal geen zin in al het gedoe dat dat verkopen met zich meebrengt. |
|||||||||
|
quote:Goeie dit. Ik moet die CD nog eens scoren. |
|||||||||
|
quote: CDs. Pure Misanthropia brengt best wat op, de rest een tientje ofzo. Pakketje van gemaakt, mooi die zooi in 1x het huis uit. |
|||||||||
|
quote:Ik heb ook nog de DVD en de Gulaggh-CD. Edit: De eerste persing digipack(?) lijkt op DisCogs indd wat waard. De jewelcase RP niet. Andere CD's gaan toch ook voor meer dan ik had verwacht. Dacht: "Daar wil iedereen wel voor knaak en twee kontharen vanaf." [Dit bericht is gewijzigd door KwelgeestIV op 12-06-2024 12:50] |
|||||||||
|
Die Gulaggh had ik er ook bij zitten ja. DVD geloof ik het enige dat ik niet had. |
|||||||||
|
Ik had ook zo'n Stallagh EP. Overgewaardeerde meuk vond ik. Beetje ambient en dan het geschreeuw van een of andere low life erin plakken. Nounou, hard hoor! De nieuwe Tsatthoggua trek ik wel goed. Dat Osmose cirkeltje brengt vaak goede muziek uit. "What a fantastic song video. I'm driven to tears. Hail Satan!" |
|||||||||
|
quote:Ik zou het eigenlijk echt weer eens moet herluisteren. Het was natuurlijk een groot theater, gimmick en grap. Als er van al die verhalen ook maar íéts waar is, dan zou mij dat oprecht verbazen. Zou best wel goed kunnen dat ik het eigenlijk wel als achtergrondmuziek tijdens werk kan waarderen. Mijn favoriete achtergrondmuziek tijdens werk is noise, power electronics, ambient en/of bepaalde neo-folk. Kabbelt lekker monotoom weg. quote:Ik heb Tsatthoggua altijd met een passie genegeerd wegens te tokkie; maar vorig jaar in Arnhem met Denial of God waren ze best goed. Vind je? Ik vind Osmose echt al bijna twintig jaar niet meer wat het geweest is. Vroeger hadden ze Marduk, Angel Corpse, Immortal, Abominator, Enslaved... [Dit bericht is gewijzigd door KwelgeestIV op 14-06-2024 15:48] |
|||||||||
|
World Domination verzamelaar! #1995 Deel II heb ik stukgedraaid [Dit bericht is gewijzigd door Ravnajuv op 14-06-2024 15:46] Hafgufa |
|||||||||
|
Black metal is natuurlijk een enigszins paradoxaal genre. Ten eerste is het een manifestatie van een drang naar rauwere, snellere, hardere en meer ‘evil’ muziek dan er tot dan toe was gemaakt. Contradictoir genoeg moest deze meer simpele en primitieve vorm van muziek uit innovatie voortkomen. Probleem met essenties en ideaaltypen is dat deze historisch gezien nooit bestaan (hebben). Er was niet ooit een vorm van proto-metal die meer ‘puur’ was dan de NWOBHM en Speed metal die aan black metal voorafgingen. Een soort regressieve progressie dus. Ten tweede maakten de bands die veelal tot de eerste wave black metal worden geschaard (naar huidige) maatstaven helemaal geen black metal. Notabene de naamgever van het gehele genre, Black Metal van Venom, bevat helemaal geen black metal en beoogde ook helemaal niet dat te zijn wat Euronymous zichzelf later met Mayhem ten doel stelde. Naar mijn mening zijn er twee bands vanuit de eerste wave die ((ook) naar huidige maatstaven), muzikaal gezien, black metal maakten: Bathory en Celtic Frost. En Celtic Frost dan eigenlijk ook alleen maar To Mega Therion. Andere bands die vaak tot de eerste wave worden gerekend (en we hebben het hier over een onafgebakend, formeel non-existent genre, dus dit is hartstikke subjectief en open voor debat) zoals Mercyful Fate, Venom, Hellhammer, Sepultura, Sarcophago, Possessed, Kreator, Destruction, Sodom, et cetera, et cetera, maakten meer een brakken en duistere mengelmoes van speed, thrash, punk en death metal; eventueel aangevuld of afgewisseld met heavy metal of hard core. Het pre- De Mysteriis Dom Sathanas-werk van Mayhem is voor mij de overgang naar de tweede wave. Al waren een Tromentor ( Anno Domini is van 1989(!)) en Blasphemy er zeer zeker ook vroeg bij. De grote esthetische en muzikale omslag en bevestiging van dat wat wij nu black metal noemen is natuurlijk A Blaze in the Northern Sky. Brurzum (Burzum), Immortal ( Diabolical Fullmoon Mysticism), maar ook het Nederlandse Bestial Summoning ( The Dark War Has Begun volgden daar echter zeer kort op. Er daarna ging het snel. In Noorwegen zal het veel ons kent ons zijn geweest, maar daarbuiten vraag ik me toch af in hoeverre deze vroege acts, die in 1992 en ’93 met albums kwamen, elkaar echt hebben beïnvloed, en het niet óók toeval betrof van eenzelfde idee dat zich tegelijkertijd om meerdere plekken manifesteert. Er was immers geen internet met snelle verbinding, fora en download-mogelijkheden. Quorthon heeft bijvoorbeeld beweerd dat hij Venom niet kende tijdens het schrijven en opnemen van Bathory. En veel later claimt Neige dat hij tijdens het werken aan Souvenirs d'un autre monde nog nooit, van, het genre shoegaze (of de muziek) had gehoord (waar hij overigens tegenwoordig wel fan van zegt te zijn). Euronymous wordt geprezen als de man die het idee achter en de esthetica voor (de tweede wave) black metal heeft bedacht. Als degene die het idee, dat waarschijnlijk bij meerdere mensen speelde, gezien hoe het aansloeg, dat de death metal van de eind jaren’80/begin jaren’90 te vriendelijk, commercieel en politiek (links) geëngageerd was geworden vocaliseerde. Deze bands werden gekscherend “Life metal” genoemd. Dat extreme metal/muziek om een “serieuzer”, duisterder, obscuurder, misantropisch en “gevaarlijk”/kwaadaardig antwoord vroeg (wat black metal moest worden). De Mysteriis Dom Sathanas is echter in ‘92/’93 opgenomen en kwam pas betrekkelijk laat in 1994 (toen “The day Burzum Killed Mayem” zich reeds had voltrokken) uit. We kennen natuurlijk allemaal (de verhalen van/over) “truë” gatekeepers die het genre puur will/den houden, maar dat verlet niet dat veel bands van de tweede wave al vroeg halverwege de jaren’90 opnieuw aan het experimenteren sloegen. Enslaved laat op Hordanes land (1993) en Vikingligr veldi (1994) direct al, bedoeld of onbedoeld, behoorlijk psychedelische jaren’70 key’s en repeterende krautrock-achtige stukken horen (krautrock is sowieso niet ver weg, Conrad Schnitzler (Tangerine Dream) schreef de intro van Deathcrush en Fenriz begint in 1993 Neptune Towers, een space ambient/kraurock-project dat hij aan Klaus Schulze opdraagt). Met Frost leveren ze een kille black metal-plaat, maar bij Eld (1997) slaan ze al de progressievere vikingweg in, die met Mardraum (2000) en Monumension (2001) gewoon echt progressief en zelfs licht avant-garde wordt. Ulver heeft bijvoorbeeld met Bergtatt (1995) een licht-progressieve hybride van folk en black metal afgeleverd. Hun tweede album, Kveldssanger (1996), is puur akoestische folk muziek, en met The Marriage of Heaven and Hell (1998) hebben zij het metaldomein alweer definitief verlaten. Borknagar wordt al in 1994 opgericht om een minder conventioneel black metal-geluid te (kunnen) laten horen (hoewel dat volgens mij op de eerste twee albums wel meevalt). Ved Buens Ende levert met Written in Waters (1995) pure avant-garde af, waarvan ik eigenlijk nooit zo goed heb begrepen waarom het black metal moe(s)t heten. Fleurety komt in 1995 met Min tid skal komme, een avant-gardistisch black metal-album. Het Japanse Sigh slaat met Ghastly Funeral Theatre en Hail Horror Hail in 1997 vol aan het experimenteren en produceert in 2001 met Imaginary Sonicscape een zeer progressief album, waar nog maar weinig black metal in valt te horen. Iets vergelijkbaars geldt voor In the Woods…, dat in 1995 met Heart of the Ages de definitie van black metal aardig oprekt, om nog voor het einde van het millennium ook geen black metal meer te maken. Ondertussen zijn Emperor (In the Nightside Eclipse 1994), Cradle of Filth (V Empire 1996), Dimmu Borgir ( Stormblåst 1996) en Covenant ( In Times Before the Light 1997) druk bezig met het ontwikkelen van ‘symfonische’ black metal. Een Ancient (Svartalvheim 1994) en Arcturus (Aspera Hiems Symfonia 1996) maken beide vanaf hun debuut tierlantijntjes-black metal. Dødheimsgard is in 1999 met 666 International de weg kwijt. In datzelfde jaar verrast Satyricon met Rebel Extravaganza. En een band die mijns inziens altijd te weinig aandacht voor hun vernieuwende drive krijgt is Forgotten Woods. Op het eerst gehoor zijn As the Wolves Gather (1994) en The Curse of Mankind (1996) meer dan degelijke/sterke kille, Noorse black metal-albums; maar al vanaf de eerste tonen van het debuut hoor is hier veel aanzetten tot post-rock/metal in. Zachte aanslagen, langgerekte noten, lieflijk gitaarspel in plaats van ijzige riffs. En vanaf het nummer With Swans I'll Share My Thirst zijn ze met TCoM hun tijd tien jaar vooruit. In datzelfde jaar brengen ze als Joyless Unlimited Hate uit. Een post-black metal-release avant la lettre. In 2000 komt, aangevuld met een zangeres, het poppy Wisdom & Arroganceuit. Later zullen ze zich beklagen over alle aandacht die Neige/Alcest krijgt voor iets dat zij allang hadden gedaan. Niet onterecht. Nog een paar grensverleggende platen die ik wil hebben genoemd zijn The linear Scafold (1997) van Solefald, Zîrnindu-să (1997) van Negura Bunget, Supreme Immortal Art (1998) van Abigor, In the Streams of Inferno (1996) van Mysticum, de DSBM avant la lettre van Strid (1993/94), Midnattens widunder (1999) van Finntroll, The Symmetry of I - The Circle of O (1999) van …And Oceans, De Totem (1999) van Lugubrum, en de split tussen Emperor en Thorns (1999). Hiernaast leverde Burzum met Filosofem natuurlijk eigenlijk ook een best vernieuwende black metal/ambient-hybride af, en waren LLN in Frankrijk met diverse obscure noise black ambient-projectjes en -demo’s de grenzen van muziek aan het verkennen. Met Grand Declaration of War (Mayhem, 2000), Prometheus (Emperor, 2001), en The Codex Necro (Anaal Nathrakh, 2001) is black metal vlak na de eeuwwisseling een genre waarin progressiviteit, avant-gardisme en grensverleggend experiment volop mogelijk zijn. Maar eigenlijk ligt de kiem hiervoor al veel eerder. Daarvoor komen we wederom bij Celtic Frost en Bathory uit. Celtic Frost levert in 1987 met Into the Pandemonium een vreemd avant-gardistisch album af. Extreme metal, maar dan zwaar door post-punk/new wave beïnvloed, en een belangrijke grondlegger voor het gothic metal-genre later. Op de volgende twee platen laten de heren het experimenteren ook niet achterwege. Bathory slaat met Blood Fire Death(1988) een meer epische, licht-progressieve weg in die van grote invloed zal zijn op latere viking/pagan (black) metal-bands. En natuurlijk onmiskenbaar op het eerder genoemde Eld terug te horen is. Net als Celtic Frost laat ook Quorthon het niet na lekker zijn eigen gang te blijven gaan en zichzelf verder te ontwikkelen. Noorwegen is, in de jaren’90, onmiskenbaar het land van de grote innovatie. Eerst met de kliek rondom Euronymous/Mayhem. En vanaf ‘94/’95 deze early adopters die de grenzen van genre juist weer in een algemeen progressieve zin gaan verleggen. Als je kijkt wat voor een reeks bands zich die jaren in dat land hebben ontwikkeld, en waarvan de albums nu nog steeds veelal noemenswaardig zijn, dat is echt bijzonder: Mayhem, Darkthrone, Burzum, Immortal, Enslaved, Emperor, Kvist, Gorgoroth, Aeternus, Malignant Eternal, Obtained Enslavement, Satyricon, Gehenna, Ulver, Manes, Ved Buens Ende, Fleurety, Dimmu Borgir, Arcturus, Thorns, Zyklon-B, Borknagar, Solefald, Carpathian Forest, In the Woods…, Taake, Ragnarok, Helheim, Dødheimsgard, Ancient, Strid, Fimbulwinter, Troll, Covenant, Mysticum, Isvind, Trelldom, Hades, Sort Vokter, Ildjarn, Aura Noir, Nocturnal Breed, Einherjer, Forgotten Woods, en dan vergeet ik er vast nog wel een paar… Maar dat betekent niet dat er na (Noorwegen) 1999 niets meer is gebeurd, er geen goede of vernieuwende black metal meer is uitgekomen. Natuurlijk waren er in de jaren’90 en begin ’00 bepaalde lokale scenes met een specifiek geluid. Brazilië sprong er eigenlijk zelfs in de jaren’80 al uit met Sepultura, Sarcofago, Vulcano en Holocausto die ben hun brakke thrash/death een duidelijke indruk op het war/bestial metal-(sub)genre. Finland had met Impaled Nazarene en Beherit ook vrij vroeg twee eigenzinnige bands. Beherit had met The Oath of Black Blood (1991) een brakke cult release die muzikaal raakvlakken met Von en Blasphemy vertoonde. Drawing Down the Moon bevatte in die zin conventionelere muziek, maar de twee albums die daar kort op volgden een vorm van electronische wave/dark ambient. Impaled Nazarene Maakt vanaf hun debuut (1993) een eigenzinnige hybride van black metal met punk/hard/grindcore. Tegenwoordig wordt de Finse scene door het kenmerkende gitaargeluid en de riffs van de kliek rondom Satanic Warmaster, Sargeist, Horna, Behexen en Aegrus gekenmerkt. Les Légions Noires uit Frankrijk, met als meer bekende leden Vlad Tepes, Mütiilation, Belketre en Torgeist, waren er met diverse demo’s in 1992 en 1993 ook betrekkelijk vroeg bij. Waar de jongens in Noorwegen echter stiekem toch een (groter) publiek zochten, bleef dit collectief zich bewust met extreem brakke productie en gelimiteerde demo’s in de nevelen van de ondergrond verhullen. Latere projecten fabriceerden noise/black ambient waarmee er meer en meer richting de anti-muziek dan metal gingen. Een andere Franse cirkel, Concilium (van rond/net na de eeuwwisseling), leverde met bands als Seigneur Voland, Kristallnacht en geassocieerde acts als Bekhira en Osculum Infame messcherpe en haatvolle muziek af die het daglicht niet kan verdragen. Heden ten dage kennen we Frankrijk van innovatieve bands als Blut aus Nord, Deathspell Omega en Peste Noire. Het clubje rondom Rob Darken heeft met Graveland (debuut 1994), Infernum (idem), Veles (debuut 1995) en Capricornus (2004) de weg geëffend voor de (politiek georiënteerde) pagan/viking/folk black bands zoals Dub Buk, Temnozor en Nokturnal Mortum die in de jaren’00 in het gehele oud-Oostblok te kop opstaken. Dergelijke epische composities met pogingen (authentieke) folk in black metal te integreren werd ook al op een subtiele manier door het reeds genoemde Negura Bunget (Roemenië) beoefend. Zij deden het echter apolitiek en subtieler. Tegenwoordig zijn het de mannen achter Mgła, Blaze of Perdition en Kriegsmaschine die Polen met een geheel andere sound op de kaart zetten. In Griekenland ontwikkelde zich halverwege de jaren’90 een erg specifiek en kenmerkend geluid met Necromantia en Varathron. Later aangevuld door eigenzinnige bands als Macabre Omen en Kawir. De Australische sound werd jarenlang bijna uitsluitend door bestial/war of thrash metal-bands als Bestial Warlust, Gospel of the Horns, Destoryer666, Razor of Occam, Rok en Sadistik Exekution gekenmerkt. En ook de VS had met Absu, Grand Belial’s Key, Demoncy en Havohej/Profanatica een handjevol bands die toch echt meer deden dan Darkthrone of Burzum naspelen. En hoewel Euronymous zich waarschijnlijk in zijn graf omdraait, kent black metal trends en hypes. En daar hebben we er sinds de eeuwwisseling meerdere van gehad. Ik zal er vast een paar zijn vergeten, maar de eerste die zo in mij opkomt is de Depressive and Suïcidal (DSBM)/Funeral Doom met bands als Xasthur, Shining, Forgotten Tomb en Silencer. Trage, melancholische bands met een flinke dosis doom invloeden, vaak getergde vocalen en zwaar op Burzum leunend. Post-black metal/black gaze. Voornamelijk bekend van Neige en alles waar hij in heeft gespeeld (Alcest, Amesoeurs, Lantlôs, Les Discrets), maar ook Lifelover, Deafheaven, Altar of Plagues en Fen. Net als DSBM een wat langzamere en (licht-)melancholische variant van black metal, maar dan met invloeden uit post-rock/metal, shoegaze en post-punk/new wave. Waar DSBM zwaar en zwartgallig probeert te zijn, zijn deze bands veelal toch wat lichtvoetiger (op Lifelover na wellicht, die qua thematiek eigenlijk meer DSBM is). Met Wolves in the Throne Room werd ‘Cascadian’ black metal geboren. Net als post-black gaze een atmosferisch sub-genre dat zich kenmerkt door uitgesponnen, epische composities waarin enkele noten, op een niet-negatieve manier, flink worden uitgemolken (maar dan veelal op een iets hoger tempo), wat meeslepend en ‘hypnotiserend’ werkt. Andere voorbeelden zijn Ash Borer, Fell Voices, Skagos, Fauna, Krallice en L' Acephale. Dan hadden we nog de ‘religieuze’/’orthodoxe’ black metal. Niet zozeer een muzikale vernieuwing, maar meer bands die zichzelf als waarlijke/serieuze satanisten/luciferisten wilden profileren. Naast een serieuzere pose deden ze echter ook qua muzikaal spel, productie en esthetica een schepje bovenop. Denk aan Deathspell Omega, Watain, Ofermord, Funeral Mist, Ondskapt, en Marduk schuurde hier met Plague Angel en Rom 5:12 ook wel tegenaan. En er is tegenwoordig zelfs een (naar het schijnt) oprecht occulte katholieke black metal-band die muzikaal die in dit straatje past: Reverorum ib Malacht. Zijn trouwens ook nog redelijk experimenteel/avant-garde qua het inmixen van elektronica, noise en ambiance. Op een gegeven moment waren bands van de met allemaal tierelantijntjes helemaal in. De stroming heeft volgens mij nooit echt een naam gekregen, maar werd/wordt gekscherend ‘traingel core’ genoemd. Nightbringer, Αχέροντας, Hetroertzen, Dødsengel en met hoogte/dieptepunt Batushka. Veel geblaat, weinig wol allemaal. Meerdere van die bands blijken in retroperspectief toch niet zo sterke en zijn inmiddels alweer vergeten. Laatste hype/trend die mij zo te binnen schiet is de brown/bronze metal. Een stroming die op dit forum volgens mij amper is aangeraakt. Een soort van NSBM/pagan black metal voor/door Native Americans en latino’s die hun precolumbiaanse cultu(u)r(en) middels black metal vieren. Zit best aardige bands tussen die mij muzikaal vaak erg aan Grand Belial’s Key, met hun aparte riffs, melodieën en maten, doen denken, maar ook door bands als Absurd zijn beïnvloed. Bijvoorbeeld Volahn, Blue Hummingbird of the Left en Xibalba Itzaes. Black Twilight Cricle en acts als Black Braid en Infernach zijn hier ook wel relevant om te benoemen. Naast meerdere reeds hierboven genoemde namen, zijn er legio bands die sinds 2000 sterke releases hebben neergezet. Bijvoorbeeld de dronende space black metal van Darkspace. Of de atmosferische en epische doom black van The Ruins of Beverast als voortzetting van Nagelfar. Eveneens Duits en muzikaal in hetzelfde straatje als Nagelfar: De sterkere albums van Lunar Aurora (Zyklus, Hoagascht). Hoewel Lunar Aurora niet bepaald een eigenzinnige unieke stijl speelde, springen ze er wel echt uit qua sfeervolle, licht melodieuze midtempo black metal. Het gitzwarte en verwrongen Tentacles of Whorror van Leviathan, of juist het subtiele en lieflijke Bloem van Fluisteraars. Het reeds genoemde Deathspell Omega is natuurlijk een fenomeen! Met het innovatie Si Monvmentvm Reqvires, Circvmspice kleuren ze nog netjes binnen het black metal-hokje, maar met Fas leverden ze een moeilijk avant-gardistische math plaat, terwijl Paracletus juist groovy en swingende jazz bevat. België heeft tegenwoordig ook een interessante scene met de avant-gardisten van Lugubrum of de uitgesponnen bezweringen van Wiegedood. Net als overigens IJsland. Het dissonante geweld van Svartidaudi, of de oi!-beïnvloede muziek van Misþyrming zijn beide zware aanraders! Paar echt goede, sfeervolle, duistere acts zijn Odz Manouk, Negative Plane, Cult of Fire, en natuurlijk Funeral Mist! Die laatste sloeg wel echt in als een bon met Salvation! Wat een plaat, wat een sfeer, wat een agressie en haat! Dit zijn natuurlijk allemaal bands die zich profileren door het genre enigszins op te rekken, te vernieuwen. Maar ook voor de gatekeeper is er na de eeuwwisseling nog genoeg te ontdekken en genieten. Het keiharde 666 van Katharsis bijvoorbeeld. Het eerder al aangestipte Mgła’. Sowieso komt er tegenwoordig uit Polen en Finland veel echt sterke authentieke black metal. Förgjord is ook zo’n voorbeeld. Necrofrost, Svartsyn, Nehemah. Sterke bands zonder poespas. Maar goed, wat wil ik nou zeggen met de TL:DR vol Wikipedia/Metal-Archives- en Lords of Chaos-kennis (naast dat het gewoon een essayprobeerseltje voor mezelf is)? Aan de ene kant dat black metal altijd al een bepaalde vorm van avant-gardisme belichaamde en dat progressieve en avant-gardistische black metal al bijna net zo oud is als de tweede wave zelf. Ik denk dat de echt grensverleggende albums (Ved Buens Ende, Sigh, Dodheimgsgard, Solefald) al vorige eeuw zijn uitgekomen. En aan de andere kant dat al je beweert dat het genre na 2000 eigenlijk niets meer te bieden heeft een try hard tough guy bent en/of je oren eens moet laten uitspuiten. Op maandelijkse basis komen er nog sterke albums uit. Niet iedere zal je je over vier jaar nog herinneren. Maar een Deathspell Omega, Funeral Mist, Leviathan, Wolves in the Throne Room et cetera, et cetera hebben monumentale albums afgeleverd die een permanente afdruk op het genre hebben achtergelaten. |
|||||||||
|
Mooi stuk man!  Ik reageer even op je laatste alinea, die is voor mij bedoeld. Ik ben geen gatekeeper, en zit niet vastgeroest in nostalgie, vroeger was niet alles beter, maar wel een heleboel. Voor mij dus. 1996/97 heeft een onvoorstelbare reeks aan topplaten opgeleverd. Daarna kwamen de door jou benoemde afslagen van DHG (die juist totaal niet de weg kwijt waren met 666 International) en het beste Satyricon album ooit: Rebel Extravaganza. Ik heb niks met Mayhem, maar GDoW is veruit hun beste werk. Nogmaals, voor mij. En ja, natuurlijk zijn er goede bands en releases van na 2000, maar bij lange na niet zoveel als die paar jaar in de jaren 90 voortbrachten. Ik ben gek op de snelle Darkspace nummers (3.12 en 3.16 vooral), ik vind Voices of Steel van Nokturnal Mortum waarschijnlijk het beste album dat na 2000 is uitgebracht en ik weet ook wel zeker dat ik nu 20 bands vergeet die ik op zich wel leuk vind, maar lang niet alles wat ze doen, oa Mgla, Funeral Mist en Wolves in the Throne Room. Abigor, da's wel een mooi voorbeeld. Fractal Possesion is gaaf, maar die laatste drie albums, die intellectuele richting die ze inslaan zeg maar, daar kan ik niks mee. DsO idem. 1349 idem. Mijn Black Metal thuis ligt in de tweede helft van de jaren 90 en ondanks dat ik dus echt wel nieuwe muziek luister, vind ik het 'gewoon' niet zo goed als wat er toen is uitgebracht. Hafgufa |
|||||||||
|
Bedankt voor het samenvatten van Evolution of the Cult! Ik pik deze er even uit: quote: Ik kan het net als jij niet uit de eerste hand vertellen, maar ik heb het gevoeld dat je het tapetrade circuit hier iets onderschat. Juist Euronymous had met gelijkgestemden van over de hele wereld contact en als ik mij niet vergis ging een opname als Live in Leipzig (een concert uit 1990) al vroeg rond en droegen dat soort dingen zeker bij aan wederzijdse beïnvloeding. Verder eens met de teneur van jouw schrijfsel dat black metal altijd al gevarieerder was dan het Burzum/Darkthrone/zwartwittehoes-archetype wil doen geloven. In the Nightside Eclipse, Bergtatt, De Mysteriis en Those of the Unlight klinken echt heel erg verschillend. Maar zonder voor gatekeeper te willen doorgaan, kan ik wel begrijpen dat mensen platen als 666 International, Kveldsanger en Mardraum niet meer als black metal zien. Die zijn dan misschien toch net iets te ver van de (fictieve) oervorm afgeweken. one who puts salt in the sugarbowl is a misantrophe |
|||||||||
|
quote:Tuttut. Ik raak in een post veel meer (bands) dan dat boek in honderden pagina's.  quote:Tuurlijk ben ik met tapetraden bekend. Maar dat heeft toch echt wel heel wat meer voeten in de aarde dan Bandcamp. En als je kijkt hoe snel de albums elkaar in 1992 en 1993 elkaar opvolgden.., lijkt mij qua tijdslijn onwaarschijnlijk dat ze elkaar door en door kenden. Ik vermoed toch echt wat gelijktijdige serendipiteit. quote:Ik zeg nergens dat mensen het als black metal moeten zien. Zoals ik al schreef zie ik zelf Written in Waters (ook) niet als black metal. Ik schrijf dat avant-gardisme binnen, vanuit en voorbij het genre minstens zo oud zijn De Mysteriis... zelf. [Dit bericht is gewijzigd door KwelgeestIV op 14-06-2024 21:23] |
|||||||||
|
quote: Dat boek is trouwens best wel matig leesbaar vind ik. Je zo ook kunnen zeggen dat er door die plotse explosie van releases juist wél sprake was van een internationale scene. Maar aan welke niet-Noorse releases denk jij dan uit die jaren? Ik zei ook niet dat jij dat zei. Was meer een hersenspinsel over hoe divers bm kan zijn. Diverser dan alleen Burzumklonen, maar er zit gevoelsmatig ook een grens aan. Al zijn er ook mensen die een band als Monumentum tot de black metal rekenen vanwege de gedachte erachter en de DSP-connecti. Maar dat vind ik persoonlijk te weinig. Overigens noem je VBE in je slotalinea wél als voorbeeld van avantgardistische bm. one who puts salt in the sugarbowl is a misantrophe |
|||||||||
|
| Dit topic is 28 pagina's lang: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 |
 |
Index / Heavy Metal | |
 |
 |
Vorige pagina | Volgende pagina |
 |
http://www.zwaremetalen.com
Powered by ZwareMetalen [PHP] Forum Versie 2.15.0
Optimized for Internet Explorer 6.0 SP2+ / Opera 8+ / Firefox 1+
© 2001 - 2024 Stichting ZwareMetalen
Powered by ZwareMetalen [PHP] Forum Versie 2.15.0
Optimized for Internet Explorer 6.0 SP2+ / Opera 8+ / Firefox 1+
© 2001 - 2024 Stichting ZwareMetalen