| Hypnos |
| Godmadeself |
 |
 |
|
 Posted 19-12-2006 22:44 by Hypnos (Hoofdredacteur) |
 |
|
quote:
Op 17 december 2006 1:25 schreef Hypnos het volgende:
Hypnos
In een duister appartement vindt de politie het bebloede lijk van een vrouw met naast haar een meisje in diepe shocktoestand. Twaalf jaar later krijgt de jonge psychiater Beatriz Varga een post toebedeeld in een afgelegen kustgebied, in een gerenommeerd sanatorium dat gespecialiseerd is in psychotherapie. Één van haar patiënten is het meisje, maar voor ze goed en wel met de therapie kan beginnen pleegt ze zelfmoord. Althans, daar lijkt het op. De mysterieuze patiënt Miguel wijst haar immers op de vele onopgehelderde zelfmoorden in het sanatorium en waarschuwt haar voor dokter Sanchez Blanch en zijn dubieuze hypnosetechnieken. Beatriz hecht er aanvankelijk geen geloof aan maar dag na dag doet ze steeds meer onthutsende ontdekkingen. Tegelijk lijkt ze zelf ook steeds meer onder de invloed te komen van dokter Blanch die haar perceptie en gevoelens bespeelt.
De verwarring tussen tijd en ruimte, droom en werkelijkheid, herinnering en verbeelding neemt steeds meer toe en culmineert in een verrassende onthulling. Verrassend in de zin dat het erg goed wordt aangebracht, iets minder verrassend omdat dit soort premisse ondertussen al tot op het bot werd uitgemolken in gelijkaardige films. (Dédales, Gothika, The Sixth Sense) Maar niet getreurd, want het hyperstilistische camerawerk en de broeierige soundtrack plaatsen Carreras (een voormalig documentairemaker) meteen op het niveau van de nieuwe lichting Spaanse kwaliteitsregisseurs waaronder Jaume Balaguero (winnaar van de Gouden Raaf in 2000) en vooral Aménabar. Zij bliezen het horrorgenre nieuw leven in met geësthetiseerde thrillers die geen bloed- of scream-momenten nodig hebben om een snijdende sfeer te creëren.
Carreras speelt vooral met de ruimte. Zo weerspiegelen de minimalistische decors van het sanatorium met zijn brede cirkelvormige gangen, de strakke lijnen, hoge muren en zijn helwitte therapieruimte op symbolische wijze de spiraal van paranoia en waanzin waarin niet alleen de personages maar ook de toeschouwer wordt meegesleurd.
De omgekeerde wereld, mijn nickname krijgt zin, deze film is één van de beste films die ik ooit zal zien, de empathische manier, de ondoordringbaar geachte gedachtengang van iemand die een trauma moet verwerken, met alle complottheorieën om de pijn niet te moeten voelen, komen eerst als een verhaal op zich naar voor. Pas achteraf wordt je je ervan bewust dat het een soort verwerkingsproces, een bewustwording was!!! In de film zelf is het superspannend
ik had echt iets van SHIIIIIIIIIIIIIt , toen de film gedaan was... echt onvergetelijk moment
deze film heeft op mij meer indruk nagelaten dan Lost Highway, The Matrix en alle sfeerfilms tegelijk
KIJKEN
echt... een wow-ervaring
signature
|
Veel te droog die jaren 80 humor!
