kwelgeest |
en de ladyboys |
 |
 |
|
Posted 30-04-2010 9:47 by kwelgeest |
  |
|
Groot-Brittannië heeft 85 sharia-rechtbanken
maandag 29 juni 2009 17:35
In Groot-Brittannië zijn zeker 85 sharia-rechtbanken actief waar islamitisch ‘recht’ wordt gesproken. De tribunalen in moskeeën doen uitspraken over financiële en familiezaken volgens islamitische principes. De rechtbanken opereren achter deuren die gesloten zijn voor onafhankelijke waarnemers en niet-moslims.
In de Swat-vallei in Pakistan werd de Sharia ingevoerd door de Taliban
Dat staat in een rapport van de Britse denktank Civitas.
Vijf rechtbanken
Eerder werd vastgesteld dat er slechts vijf sharia-rechtbanken waren in Groot-Brittanie. Dat blijkt onjuist volgens de Britse denktank.
De schrijver van het rapport onderzoeker Denis MacEoin stelt dat de rechtbanken kunnen leiden tot verschillende wettelijke standaarden voor moslims en niet-islamitische burgers. Zo zijn er uitspraken die ingaan tegen de rechten van de mens, aldus MacEoin.
Polygame huwelijken
Zo mocht bijvoorbeeld een moslima niet met een niet-moslim trouwen als die zich niet tot de islam bekeerde. In andere uitspraken werden polygame huwelijken goedgekeurd. Ook werden vrouwen gedwongen seks te hebben met haar echtgenoot wanneer hij dat wil.
De vijf rechtbanken waarvan eerder sprake was, worden erkend door de Britse wet. De uitspraken van deze sharia-rechtbanken zijn rechtsgeldig zodra alle betrokken partijen het tribunaal erkennen.
Door Arne Hankel
Moslimvrouwen Canada vrezen sharia-rechtbank
Van onze verslaggeefster Marjon Bolwijn op 15 juni '05, 00:00, bijgewerkt 21 januari '09, 01:56
Islamitische rechtspraak in een westerse rechtsstaat. Dat kan realiteit worden in Canada. Tegenstanders voeren fel campagne. 'Vrouwen en kinderen worden de dupe.'
Homa Arjomand houdt haar hart vast. Elk moment kan de regering van Ontario besluiten of moslims in de dichtstbevolkte provincie van Canada onderlinge geschillen mogen voorleggen aan een officiële islamitische rechtbank. Arjomand ontvluchtte eind jaren tachtig haar geboorteland Iran, waar zij als voorvechtster van vrouwenrechten, opgejaagd door de veiligheidsdienst, 'leefde als een zigeuner in eigen land'. Ze had niet durven bevroeden dat ze in haar nieuwe thuisland Canada dezelfde strijdbijl tegen politieke islam en achterstelling van vrouwen zou moeten oppakken. Vrouwenhulpverleenster Arjomand is het boegbeeld in Canada van de campagne tegen toepassing van de sharia in de rechtspraak.
De koran wordt in tal van islamitische landen, van Iran tot delen van Nigeria, als leidraad gebruikt in de rechtspraak. Maar de interpretatie van de leefregels uit de koran zijn zeer uiteenlopend. In al haar verschijningsvormen staat islamitische rechtspraak voor Arjomand gelijk aan achterstelling van vrouwen en kinderen en is daarom ontoelaatbaar in een land waarin de gelijkheid van mannen en vrouwen grondwettelijk is vastgelegd. 'Met een sharia-rechtbank wordt in Canada rechtsongelijkheid toegestaan.'
Een even zwaar argument tegen het toestaan van islamitische rechtspraak in Canada is voor haar dat daarmee de politieke islam vaste voet aan de grond krijgt in een westerse democratische rechtsstaat. 'De sharia bemoeit zich met alle aspecten van het persoonlijk leven, tot in de badkamer: met voorschriften hoe je je moet wassen. Religie mag thuis, in de kerk, de moskee of een synagoge worden gepraktiseerd, maar niet daar buiten. We willen één wet voor iedereen.'
Arjomand stelt dat regeringen in het Westen niet doorhebben dat achter de pogingen van conservatieve moslims in Canada een sharia-rechtbank op te richten een beweging schuilgaat die, met steun vanuit Saudi-Arabië, een machtspositie in westerse landen wil verwerven. Bewijzen heeft ze niet, maar wel sterke vermoedens. 'Toepassing van de sharia is voor deze beweging een begin, want daarmee krijgt ze de moslimbevolking in haar greep en maakt ze deel uit van de gevestigde rechtsorde, en dus officieel is geaccepteerd.
Volgens voorstanders, zoals de advocaat Hussein Hamdani, is er een ongegronde vrees voor 'Iraanse of Afghaanse toestanden'. 'We leven in Canada, dus we hebben ons te houden aan de grondwet', stelt hij.
Tegenstanders waarschuwen dat een sharia-rechtbank in Canada een precedent zal scheppen voor andere westerse landen met een grote moslimpopulatie. Ook daar zullen conservatieve islamitische krachten die politieke invloed willen, opstaan en een sharia-rechtbank eisen. 'De regering van Ontario moet die krachten stoppen voordat zij zich als een olievlek verspreiden', zegt Arjomand.
De discussie in Ontario barstte een jaar geleden los, toen de advocaat en imam Syed Mumtaz Ali een officieel verzoek indiende tot de oprichting van een shariarechtbank. Onredelijk was dit verzoek niet. Een speciale wet maakt het sinds 1991 in Ontario mogelijk zakelijke en familiegeschillen op te lossen via arbitrage. Deze wet had als doel de overbezette rechterlijke macht te ontlasten. Als de strijdende partijen er beiden mee instemmen, kunnen zij hun conflict voorleggen aan een arbiter, doorgaans een advocaat, die een bindende uitspraak doet. Joodse Canadezen in Ontario maakten op grond van die nieuwe wet gebruik van de mogelijkheid onderlinge conflicten zoals echtscheiding in eigen kring op te lossen, met religieuze leefregels als leidraad. Daartoe bestaat een joodse rechtbank, de Beth Din. Dus waarom zouden moslims niet hetzelfde doen? En dat deden ze ook. Ook binnen moslimkringen in Ontario worden conflicten in zakelijke en familiekring opgelost, vaak met een juridisch geschoolde imam als arbiter.
De volgende stap was de oprichting van een islamitische rechtbank. Zodra de wens van Syed Mumtaz Ali bekend werd, was de wereld te klein in Ontario, en in de rest van Canada. Mumtaz Ali vindt het onredelijk dat er geen haan naar kraait als joden hun eigen religieuze wetten toepassen, en men 'moord en brand schreeuwt' zodra moslims hetzelfde willen. Een moslim is geen goede moslim als hij zijn conflicten niet voorlegt aan een sharia- rechtbank, zegt hij .
Onduidelijk is op welke schaal in Ontario conflicten met een islamitische arbiter zijn opgelost. Enkele honderden, schat Arjomand. 'Ik krijg dagelijks ongeveer tien meldingen
binnen. Gisteren bijvoorbeeld kwam een Iraanse vrouw, Malihih, op mijn kantoor. Ze had een vel papier bij zich, daarop stond de uitspraak van de arbiter, een mullah, die de echtscheiding van haar en haar man had geregeld. Er stond geschreven dat Malihih ermee instemde afstand te doen van al haar rechten. Ze kreeg daardoor geen deel van hun gemeenschappelijk bezit, geen alimentatie, en de twee oudste kinderen werden toegewezen aan de vader.
'Ze zei dat ze haar handtekening had gezet omdat ze bang was dat ze anders door haar man zou worden teruggestuurd naar Iran, zonder haar kinderen. Het geval Malihih is exemplarisch voor veel zaken die op mijn kantoor binnenkomen. Willen we dit soort toestanden in Canada? De overheid
moet zijn burgers beschermen tegen dit soort praktijken,' zegt Arjomand .
De regering van Ontario hult zich in stilzwijgen. Zij huurde een adviseur uit onverdachte hoek. De als feministe bekend staande juriste en voormalige minister van Vrouwenzaken in de dichtstbevolkte provincie van Canada, Marion Boyd, deed onderzoek naar de voors en tegens en de wettelijke mogelijkheden van islamitische rechtspraak in Ontario. Zij heeft begrip voor de wens onder moslims conflicten in familieverband op te lossen volgens regels in de koran. Omdat de seculiere samenleving waarin zij leven hun gewoonten niet accepteert, opereren zij buiten het traditionele juridische systeem om.
Tijdens haar onderzoek heeft zij geen inzicht kunnen krijgen op welke schaal de sharia wordt toegepast in Ontario. In haar rapport, dat december vorig jaar verscheen, pleit zij voor het toestaan van een sharia-rechtbank. Dit is volgens haar in overeenstemming met de vrijheid van godsdienst in Canada en past binnen de traditie van multiculturalisme dat het land hoog in het vaandel heeft staan. Zij wijst er op dat religieuze rechtspraak al eeuwen bestaat in het overgrote deel van de wereld, een ook kan bestaan in een democratische r e ch t s t a a t .
De Council of Muslim Women, waarin Canadese moslimvrouwen zijn verenigd, vindt de aanbevelingen van Boyd 'naïef'. 'Vrouwen en kinderen worden geofferd op het altaar van het multiculturalisme,' meent Alia Hogben van de deze organisatie. Boyd op haar beurt vindt de aanname dat moslimvrouwen niet voor zichzelf zouden kunnen opkomen 'beledigend'. De tegenstanders voelen zich gesterkt door het unanieme besluit van het parlement van Quebec eind mei, om een sharia-rechtbank in de provincie niet toe te staan. Er lag geen verzoek daartoe, maar het parlement wilde dat voor zijn met een principiële uitspraak. Alia Hogben van de Council of Muslim Women hoopt dat de regering van Ontario, die talmt met een besluit, snel door de zure appel heen bijt en religieuze rechtspraak in de ban doet. 'Ontario heeft nog geen moed getoond. Politici hinken van het ene been op het andere, bang om iemand te beledigen. De hele wereld kijkt toe wat zij besluiten.'
 |