Ik heb het snij plaatje nu ook in gif vorm gevonden voor extra duidelijkheid

juist...

bestaat er niet een forumregel tegen dit soort plaatjes?

Nee

gelukkig niet.

Zelfmoord is leuk

woei.

Hartstikke hip

Precies. Je hoort er echt niet meer bij als je het nog nooit gedaan hebt

Heeft iemand hier persoonlijk ervaring met het omgaan met mensen die zelfmoord hebben proberen plegen? Wij hebben in de familie nu iemand die op korte tijd twee pogingen heeft ondernomen. Ze is nu in opname voor therapie, maar ik merk bij het bezoeken dat het heel moeilijk is om de juiste dingen te zeggen. Kleine dingen vermelden (zoals dat ik mijn fiets heb platgereden) heeft soms een lange huilbui tot reactie, en dat zijn dingen die ik graag zou willen vermijden, maar hoe ik nu precies moet omgaan hiermee, weet ik niet, en ik heb zo ook het gevoel dat als je zoiets niet hebt meegemaakt, dat je het ook niet kunt weten. Ik had hier graag wat feedback over...

quote:

---

Op 25 april 2005 12:05 schreef DarknessThere het volgende:
Heeft iemand hier persoonlijk ervaring met het omgaan met mensen die zelfmoord hebben proberen plegen? Wij hebben in de familie nu iemand die op korte tijd twee pogingen heeft ondernomen. Ze is nu in opname voor therapie, maar ik merk bij het bezoeken dat het heel moeilijk is om de juiste dingen te zeggen. Kleine dingen vermelden (zoals dat ik mijn fiets heb platgereden) heeft soms een lange huilbui tot reactie, en dat zijn dingen die ik graag zou willen vermijden, maar hoe ik nu precies moet omgaan hiermee, weet ik niet, en ik heb zo ook het gevoel dat als je zoiets niet hebt meegemaakt, dat je het ook niet kunt weten. Ik had hier graag wat feedback over...

---

Het gaat er hier natuurlijk niet om dat ze zelfmoord heeft proberen te plegen, maar de reden waarom ze dit dan heeft geprobeerd. Het omgaan met mensen met een ernstige depressie kan heel moeilijk zijn, maar het komt er eigenlijk vaak wel op neer dat je gewoon niet overal rekening mee kan houden. Je kan nooit elk gespreksonderwerp vermijden dat bij haar zo'n huilbui triggert. Laten uithuilen, moed inpraten en een knuffel werkt vaak stukken beter.

Een maat van mij heeft zelfmoord gepleegd toen ie in de cel zat Met een broekriem zichzelf aan de deurhendel opgehangen...

quote:

---

Op 25 april 2005 13:10 schreef Zenial het volgende:
Het gaat er hier natuurlijk niet om dat ze zelfmoord heeft proberen te plegen, maar de reden waarom ze dit dan heeft geprobeerd. Het omgaan met mensen met een ernstige depressie kan heel moeilijk zijn, maar het komt er eigenlijk vaak wel op neer dat je gewoon niet overal rekening mee kan houden. Je kan nooit elk gespreksonderwerp vermijden dat bij haar zo'n huilbui triggert. Laten uithuilen, moed inpraten en een knuffel werkt vaak stukken beter.

---

Klopt wel, het is natuurlijk niet te voorzien dat ze heel zwaar gaat reageren op het feit dat mijn broer nog geen nieuwe lenzen heeft gekocht. Steun geven en dergelijke, spreekt van zich, maar alles wat ik lees over depressie/zelfmoord duid erop dat je zelf geen "psychiatertje" mag spelen. Zo weinig mogelijk raad geven dus, en zoveel mogelijk luisteren. Dat maakt het steunen, vind ik, toch een stuk moeilijker.

het enige wat je kunt proberen is een opening te zoeken met wat je weet. Als je de persoon kent weet je waarop ze positief kunnen reageren, begin het niet te zoeken als je het niet weet. Mensen met zelfmoordneigingen hebben ook wel soms clear moments, niemand , bijna niemand wil echt dood. Maar als je ergens in een gemoedstoestand geraakt bent is het niet makkelijk je daar soms uit te begeven, laat staan geholpen te worden.
Mensen hebben rust nodig, geen eenzaamheid of alleen zijn, maar rust, innerlijke rust, Ruhe, dat ze verdomme allemaal weg blijven met hun eisen, verlangens, verwachtingen en leegtes vol oppervlakkigheid en zwarte gevoelloze klootzakkerij

quote:

---

Op 25 april 2005 12:00 schreef BurZum het volgende:
Precies. Je hoort er echt niet meer bij als je het nog nooit gedaan hebt

---

ik trouwens gisteren nog! was echt vet! goed gelukt trouwens....

ow sorry , dacht dat dit geen onzin forum was. aaaaaargh, ik denk ik word weer black fucked up metaller, nihilistisch streven ligt mij beter dan alle genotsmiddelen afzweren en realistisch humanistisch zijn.

Eigenlijk zijn er geen kant en klare antwoorden. Dat weet ik ook wel. Er zijn gewoon momenten dat ik dat moeilijk onder ogen kan komen. Maar ja, het zal geloof ik nog even doorbijten zijn. Bedankt alleszins voor de posts.

quote:

---

Op 25 april 2005 12:05 schreef DarknessThere het volgende:
Kleine dingen vermelden (zoals dat ik mijn fiets heb platgereden) heeft soms een lange huilbui tot reactie, en dat zijn dingen die ik graag zou willen vermijden, maar hoe ik nu precies moet omgaan hiermee, weet ik niet, en ik heb zo ook het gevoel dat als je zoiets niet hebt meegemaakt, dat je het ook niet kunt weten. Ik had hier graag wat feedback over...

---

Wel een typisch iets voor mensen met een ernstige depressie, huilen om de kleinste dingetjes (verliezen zichzelf). Niet dat ze het dan zo zielig voor jou en je fiets vind ofzo, maar elke emotie kan er een teveel zijn. Je kan die huilbuien niet voorkomen, als je weer teveel gaat vermijden kan het weer overkomen dat je dr abnormaal vind en daarom niet meer voor vol aanziet. Wat uiteraard ook weer een huilbui en eenzame gevoelens op kan roepen. Accepteer die huilbuien van haar, laat het open.. zodat je er over kunt praten. Maar goed, ook over die poging, het is moeilijk maar die dingen moet je wel proberen bespreekbaar te houden. Vraag hoe het met haar gaat, hoe zij zich voelt en luister vooral. Vraag door, toon interresse en laat merken dat je er voor haar bent. Mensen met een fikse depressie zijn zeer moeilijk om mee om te gaan, zolang je maar kunt onthouden dat zij momenteel drukker met zichzelf zijn dan met hun gesprekspartner.

Nouja succes dr mee, het is niet gemakkelijk. Tot zover mijn serieuze bijdrage.

(fuck de spelfouten, ik ben moe)

quote:

---

Op 25 april 2005 16:27 schreef Spuitpoep het volgende:
Mensen hebben rust nodig, geen eenzaamheid of alleen zijn, maar rust, innerlijke rust, Ruhe, dat ze verdomme allemaal weg blijven met hun eisen, verlangens, verwachtingen en leegtes vol oppervlakkigheid en zwarte gevoelloze klootzakkerij

---

Hehe klopt helemaal. Mooi omschreven

Maar kan je van ons dan verwachten dat wij helemaal geen verwachtingen hebben? Ik zal duidelijk zijn, het betreft hier mijn moeder. Sinds februari heeft mijn vader haar twee keer bijna dood gevonden. Wij willen dat ze beter wordt, voor ons maar in de eerste plaats voor haarzelf. Dus wij hebben haar laten opnemen en we verwachten nu wel dat ze daar een beetje meewerkt. Is dat dan verkeerd?

Ik merk dat ze een enorme weerstand heeft tegen haar (vrijwillige) opname. Ze is daar gewoon niet graag. Is volgens mij ook een normale reactie, ik zou daar ook niet graag zijn. Maar ik denk verder wel dat die barriere doorbroken moet worden, ook al wordt dat heel moeilijk voor haar. Eens ze aanvaardt dat ze haar daar wel degelijk gaan kunnen helpen, dan zou het in principe toch beter moeten gaan? Of denk ik daar ook verkeerd in?

Ze is ieder jaar, in de winter vooral dan, depressief geweest, maar alleen dit jaar tot dit extreem. Heeft ze dan de vorige jaren wel innerlijke rust kunnen vinden, die haar er van weerhielden om zoiets te doen? Ik weet het eerlijk gezegd niet.

Het kan met het weer te maken hebben, of iets anders lichamelijks zijn, het kan allemaal. Daar kunnen ze dat uitvinden. HEt ding is wel, als je haar niet laat opnemen en het niet uitzoekt en ze pleegt zelfmoord dat je het nooit zult weten.

Er is geen twijfel bij mij dat opname de juiste manier van handelen is. Waar ik over twijfel, is of ik er goed aan doe dat, wanneer ze het een keertje moeilijk heeft, dat we haar er aan herinneren waarom ze hier zit, dat we willen dat ze terug beter wordt, en dat we daarom willen dat ze daar blijft... Het is moeilijk om op zo'n moment andere dingen te zeggen, maar als ik zo de reacties lees, lijkt wat we nu doen niet de beste manier van handelen.

Mij moeder heeft om dezelfde reden "opgesloten" gezeten. En wat ik wel weet is dat wanneer ze er eerder uit gaat dan dat ze beter is (wat zij wilde en gedaan heeft) ze niet beter wordt en steeds terugvalt.
Je vind je zelf al snel beter terwijl de doktoren daar anders over denken.

quote:

---

Op 26 april 2005 11:38 schreef DarknessThere het volgende:
Er is geen twijfel bij mij dat opname de juiste manier van handelen is. Waar ik over twijfel, is of ik er goed aan doe dat, wanneer ze het een keertje moeilijk heeft, dat we haar er aan herinneren waarom ze hier zit, dat we willen dat ze terug beter wordt, en dat we daarom willen dat ze daar blijft... Het is moeilijk om op zo'n moment andere dingen te zeggen, maar als ik zo de reacties lees, lijkt wat we nu doen niet de beste manier van handelen.

---

Hoe lang zit ze daar al? Want iets waar je wel rekening mee moet houden is dat er veeeel tijd overheengaat voordat er verbetering is, en dat depressies vaak nooit helemaal overgaan. En als ze daar weg wil terwijl het nog niet goed met haar gaat, lijkt het me wel een goed idee om haar ervan te overtuigen dat ze er nog moet blijven. Ook al vind ze dat kut. Het is nu gewoon het belangrijkst dat ze geholpen wordt, en dat kan je het best aan de professionals overlaten. Dat is nu niet jouw taak, je kan er hooguit voor zorgen dat ze die hulp krijgt die ze nodig heeft.

ja daar heb je een goed punt, mijn ma heeft er bijna 10 jaar in en uit gelopen omdat ze steeds te vroeg weg was gegaan. 2 jaar is in dit soort gevallen dus niet lang ofzo.

het duurt meestal een behoorlijke tijd voordat de behandeling aanslaat en dat ze echt mee gaat werken.
gelukkig zit ze op vrijwillig dan zal ze zich wat minder verzetten.

veel sterkte ermee!

quote:

---

Op 26 april 2005 12:13 schreef Zenial het volgende:
Hoe lang zit ze daar al? Want iets waar je wel rekening mee moet houden is dat er veeeel tijd overheengaat voordat er verbetering is, en dat depressies vaak nooit helemaal overgaan. .

---

en het kutte is dat wanneer je eenmaal een zware depressie hebt gehad je 80% kans hebt om ergens in je leven weer een depressie te krijgen. bijvoorbeeld bij kinderen is het zo dat 26% van depressieve kinderen binnen een jaar na herstel een neiuwe depressieve periode doormaakt. Twee jaar na herstel is dit naar 40 % opgelopen en vijf jaar na herstel heeft meer dan 70% van de kinderen een nieuwe depressievee stoornis gehad. In een onderzoek werden kinderen die een depressieve stoornis hadden gehad gedruende 18 jaar gevolgd. De kans dat zij in dei tijd 1 of meerdere nieuwe depressieve priodes hadden bedroeg maarliefst 95%.

Moet je nagaan hoe heftig dit is.

De duur van een depressieve priode kan lang duren. de gemiddelde duur is een periode van ongeveer 9 manden.

Ze is er echt nog niet lang. De tweede zelfmoordpoging was drie weken terug. Ze is er nu twee weken. Ik verwacht ook nog geen verandering te zien, nu al. Ik weet gewoon niet wat ik nu kan doen dat het beste is voor haar. Er voor zorgen dat ze behandeling krijgt, en haar overtuigen om te blijven, okee. Maar is dat dan niet strijdig met die 'innerlijke rust' waar je het gisteren over had?