Sorry.

(Zet spirituele stem op) Het is je vergeven mijn zoon.

*plots klinkt er een Gregoriaans klinkend engelenkoor*

Aaaaaameeeeeeeeeeeeeeeeeeeen.

quote:

---

Op 8 augustus 2012 8:55 schreef Fusion het volgende:
insinuerende? Wat n moeilijk wmp woord. Weet je wel wat t betekent? Zo te zien niet.

---

Kijk, droeftoeter, hier doelde ik op toen ik in een ander topic schreef over die constante steken onder water (waar Bastianus een hele naieve ' ' bij plaatste). Je doet precies hetzelfde als waar je anderen van beschuldigd, maar gaat huilen als je daar op gewezen wordt. Ook nu weer. Hypocriet, laf stuk vreten.

quote:

---

Op 8 augustus 2012 10:54 schreef WMP het volgende:

---

quote:

---

Op 8 augustus 2012 9:05 schreef XXL het volgende:
Psssst, Fusion.

Niet zo happen

---

You're right!

Heren, heren! (excl. XXL)

Echt, is het zo lastig? Stijgt de zomer jullie collectief naar de bol, de afgelopen week? Wie er begint te provoceren of (zogenaamd) alleen reageert interesseert me allemaal niet want iedereen doet wel wat sneus, jullie weten topic na topic te verkloten en het is een gigantische kneuzenparade wat dat betreft. Kappen, nou! Praat maar gewoon normaal met elkaar of zoek de flamecage op.

Verder offtopic gezeik hier van de heren Fusion, Onweerwolf, Rotzak of WMP wordt de komende dagen gewoon met een ban beloond. Weekje afkoelen is denk ik wel genoeg dan

quote:

---

Op 8 augustus 2012 11:16 schreef Ascendant Grotesque het volgende:
Verder offtopic gezeik hier van de heren Fusion, Onweerwolf, Rotzak of WMP wordt de komende dagen gewoon met een ban beloond. Weekje afkoelen is denk ik wel genoeg dan

---

Zou standaard moeten zijn!

Anyway, vond dit een errug mooi artikel. Kan me erg met de schrijver (zie laatste alinea, vooral de eerste 3 zinnen) vereenzelvigen.

Artikel van Marc Van Tente, theoloog
in het nummer 2010/4 van TGL - Thema 'Stamelend geloven"
www.tgl.be
Het agnosticisme is een levenshouding die zich ergens tussen geloven en atheïsme bevindt. Een middenpositie, zeg maar. Een intrigerend boek over die houding is het vorig jaar verschenen “God heeft een brede rug.” De zoektocht van een religieus agnost1, van Jan Verachtert. Hoewel er ook 'taaie' stukken in voorkomen, heb ik het in één adem uitgelezen. Het boeide vooral omdat het zo herkenbaar was.
'Een boek voor de eeuwige zoekers onder ons, meer bepaald voor hen die mikken op een spiritualiteit die intellectueel relevant is en in sociale zin progressief. Voor mensen met een open geest, altijd bereid om oude opvattingen te herzien', zo heet het bij de introductie.
Vanuit zijn verleden ervaart de auteur een diepgaande kloof 'tussen de dagelijkse werkelijkheid en het discours van de traditionele, dogmatisch geketende bemiddelaars van geloof en spiritualiteit'. Wie van zo'n persoonlijk verleden werk wil maken, botst op de vraag: is er een alternatief voor enerzijds het kritiekloos aannemen van 'wat de kerk ons voorhoudt te geloven' en anderzijds het even onkritisch verwerpen van elke verwijzing naar een transcendente werkelijkheid? Aan de ene kant nemen we sinds de jaren '70, kort na het tweede Vaticaans concilie (1962-1965), in de officiële kerk een uitgesproken restauratietendens waar, die we overigens ook in heel wat nieuwe bewegingen en kloosterstichtingen onderkennen. Aan de andere kant voelen 'nieuwe atheïsten' zich geroepen om van de daken te schreeuwen dat er geen god is en dat godsdienst hopeloos verouderd is. Voorbeelden daarvan zijn wetenschappers als Richard Dawkins en Daniel Dennett. Daar tussenin voelen vele gelovige tijdgenoten zich verweesd achtergelaten. Een uit de hand gelopen secularisatie ondermijnt elke zin voor een diepere dimensie in het leven, terwijl de taal en de boodschap van de kerk(en) voor velen onverstaanbaar en ongeloofwaardig overkomen.
En toch zoeken ook vandaag, opnieuw, mensen naar houvast in het leven, naar zin en levensrichting, naar 'spiritualiteit', zij het dikwijls buiten de bestaande kerken. In newage-kringen, in tarot en spiritisme, in theosofie en sessies voor selfhealing en mindfulness. Met alle verwarring van dien. Daarom poogt Verachtert in de eerste twee hoofdstukken een aantal termen te verhelderen. Zo slaat spiritualiteit op 'een systematische houding, een instelling, een attitude van betrokkenheid op de diepste realiteit, hoe je die realiteit ook benoemt ( ... ) , een vorm van openheid op het sacrale, op het diepste in mens en kosmos, te weten: het Mysterie'. Religie 'staat voor de reacties die de mens geeft op het Mysterie ( ... ), een aantal inzichten, gevoelens, emoties, ervaringen, handelingen en instellin-gen, die de spiritualiteit bemiddelen, er vorm aan geven'. Godsdienst is dan 'één bepaalde manier om in een dienende relatie te staan tot een persoonlijk en transcendentaal wezen, dat men dan onder meer God noemt, of JHWH of Allah'. Die relatie drukt zich uit in termen van mythische verhalen, ver-bond, heilige schriften, leerstellingen en priesterlijk gezag.
In het tweede hoofdstuk verheldert de auteur 34 'aanverwante termen', zoals atheïsme, dogma, fundamentalisme, ietsisme, memen, mystiek, panentheïsme, postchristenen, reïncarnatie. soloreligieuzen en andere. Agnosticisme definieert hij als 'een zingevingssysteem, volgens hetwelk ons menselijk brein niet in staat mag worden geacht definitieve uitspraken te doen over het transcendente ( ... ), over "god”. In de volgende drie hoofdstukken behandelt Verachtert de 'agnostische spiritualiteit'. 'ethiek en moraal in agnostisch perspectief, en 'agnostische religiositeit', die vooral het vieren in de basisgroep De Vleugel in Antwerpen beschrijft.
Graag ga ik hier wat verder op in, vanuit mijn eigen zoeken in de context van theologiestudie en 36 jaar religieuze beleving in de gemeenschap De Regenboog waartoe ik behoor en in de groep die daar regelmatig over samenkomt.

Eindeloze zoektocht

De eerste generaties christenen ervaren zich als mensen die een 'weg' (proberen te) gaan, namelijk de weg of de levenswijze van Jezus, zij het in nieuwe situaties. Ook vandaag, meer dan ooit, is geloven een nooit eindigende zoektocht, een vermoeiende maar boeiende weg die wordt gegaan, iets waarmee men bezig blijft. Veel tijdgenoten zijn des chercheurs de vérité - het woord is van Lanza del
Vasto- zoekers naar zin, naar wegen van zinvol leven op deze aarde die ons toevertrouwd is. Niet zomaar een vanzelfsprekende 'schittering van de Waarheid', zoals die in de encycliek van Johannes Paulus 11 (1993) geponeerd wordt.
Immers, de levende, evoluerende, reële waarheid schittert niet, is nooit vanzelfsprekend, maar ligt verborgen in de evolutie van een eindeloze kosmos, in fossielen en prehistorische artefacten, in heilige schriften en tradities, in de ervaringen van' mystici en het woord van profeten. En zeker ook in het dagelijks leven van concrete mannen en vrouwen: op het werk, thuis met de kinderen, in de intimiteit van de slaapkamer, in ruzies en verzoeningen, in het helpen van buren en de strijd om gerechtigheid, in de contacten met andere culturen en andersdenkenden.
In de ervaren werkelijkheid worden waarheid en zin gezocht, soms gevonden, voor mij, voor ons, hier en nu. In dat zoeken werkt de kracht van de grote tradities van de mensheid door, maar ook het vertrouwen in de nieuwe mogelijkheden van onze zo nieuwe cultuur en wereldsituatie.
Met andere woorden: in die feitelijke werkelijkheid, die wij allen beleven, breekt openbaring door. Geen sprake dus van een goddelijk mededelen van eeuwige waarheden vanuit een andere, goddelijke wereld. Veeleer een moeizaam aanvoelen, vermoeden van een diepere dimensie, van een grond of zin die ons transcendeert. Gelukkige gebeurtenissen brengen ons soms op dat spoor. Maar ook 'contrastervaringen' (Schillebeeckx), ervaringen van onzin en dood. Zij confronteren ons met grensvragen: is het leven 'maar' dát? Of is er méér? Dan breekt - soms - de werkelijkheid als het ware open, 'baart' zij het zicht op een diepere dimensie die wij in de intuïties van de grote religies terug-vinden. Een dimensie die wij, net als de mystici, evenwel alleen in beelden en beeldverhalen kunnen benoemen.
Want ondanks alle theologie en ideologie 'weten' wij niet wat wij vermoeden. Dat noemt Marcel Braekers het 'niet-wetende weten'3.
Vanzelfsprekend is dat 'openbarend' gebeuren niet. Het vraagt aandacht voor de werkelijkheid, liefdevolle betrokkenheid en mededogen. Voor de mens naast mij. Voor het massale lijden, zoals in Haïti begin dit jaar. Voor de slachtoffers van schrijnend onrecht en moordende economische en politieke systemen. Voor onze aarde 'die als in barensweeën kreunt en lijdt' en die 'er reikhalzend naar uitziet dat openbaar wordt wie Gods kinderen zijn' (Rom 8,22.19). Velen horen niet hoe in die werkelijkheid een Stem weerklinkt die alle kosmische en menselijke begrenzingen overstijgt. Anderen voelen, soms even, zoiets aan, maar de zorgen van het leven, de jacht op het werk, financiële moeilijkheden, tragische gebeurtenissen, de stress van verre vakanties en het ontvangen van de vele 'vrienden' beletten hen er werk van te maken. Enkelen worden dieper geraakt. Wat zij aanvoelden, intuïtief, laat hen niet los.
Dan wordt in hen de monnik wakker. De monnik, man of vrouw, 'gefascineerd door het uiteindelijke, het absolute', in de verwoording van Raimon Panikkar.4 Maar nooit los van de feitelijke werkelijkheid van onze aarde en van de mensen die er leven. Het brengt een levenswijze mee die je contemplatief, biddend kunt noemen. Een levenswijze die geenszins gebonden is aan een kluis of een abdij, een klooster of een missiepost, maar vorm kan krijgen in elke gestalte waarin 'menswording' zich voltrekt. Daar openbaart zich, in korte flitsen of bijna onbewust in een heel 'gewoon' leven, de dieptedimensie van al wat is, de uiteindelijke zin van het leven. Daar wordt de Stem gehoord en neemt het Woord concrete gestalte aan. Daar gebeurt 'incarnatie'. Daar openbaart zich de Allerhoogste, de Onnoembare, het Mysterie dat ons doordringt en ons voortdurend ontsnapt. Daar wordt Jezus, voor christenen, inderdaad als de Levende ervaren. Daar breekt de heilige Koran doorheen de letter van de woorden en voelen we hoe 'iedere atoom van het heelal trilt onder de aanwezigheid van Allah', zoals sjeik Bentounès het ooit in Brussel beeldrijk uitdrukte. 5
Wat ik hierboven met eigen woorden beschrijf, vind je in soortgelijke en andere termen terug bij Verachtert. Spiritualiteit houdt in: 'eigen diepte verkennen, maar in groeiende aandacht voor de andere en het gans Andere'. Wat overeenkomt met 'wijsheid, mededogen en openheid voor het tran-scendente ( ... ) waarop een bedacht, betrokken en betrouwbaar leven wordt gegrondvest'. En verder, heel herkenbaar voor mij, voor ons in De Regenboog en voor veel anderen: 'Waarbij het richtsnoer zal zijn: het Mysterie mysterie te laten. Er woordeloos voor op de knieën te gaan, zonder het te willen benoemen, omschrijven, laat staan te vatten in eeuwig geldige formules. ( ... ) Het is de meditatieve ingesteldheid, en - met een groot woord - de mystiek, die ons het mysterie doen ervaren. We betreden hier het terrein van 'de grote stilte' - met verwijzing naar de film Die Grosse Stille over de kartuizermonniken van La grande Chartreuse, uit 2006.

Transreligieuze tijden

Aanhangers van religieuze of humanistische tradities zijn overtuigd van wat zij belangrijk achten en verkondigen. De Verlichting zwoer bij de menselijke rede als enig betrouwbaar kennisinstrument. Het communisme had het over de socialistische maatschappij als enig geldig toekomstperspectief. Voor veel economisten, bankiers en politici is het neoliberalisme de enige filosofie die de mensheid kan redden. De officiële kerken zien in de Godmens Jezus de definitieve openbaring, ja de incarnatie van God zelf. De islam leest de Koran meestal als het enige ongeschapen Woord van Allah. De baha'i-traditie ziet in Baha'u'lah de uiteindelijke profeet van deze aeon. Enzovoort. Allen zijn overtuigd van hun Groot Gelijk. Maar: wie hééft nu de echte, 'enige' Waarheid?
Met een eenvoudig beeld heeft Raimon Panikkar in een IKON-Estafette-interview van 1997 een weg gewezen die ruimte schept en elke traditie eerbiedigt. Ik kijk naar het landschap vanuit het venster van mijn huis. Mijn buur kijkt ook naar dat landschap, vanuit zijn venster dan. Ik kan niet anders zien dan wat ik zie, en hij ook. Maar als we het aan elkaar vertellen, beseffen we dat ieder van ons een beperkt zicht op het landschap heeft, en dat dit veel ruimer en rijker is dan ieder van ons dacht. We hebben elkaar dus nodig. En er is méér. Een vuil venster verhindert een klare kijk op de dingen. Hoe zuiverder het glas is, hoe scherper ik zie en hoe enthousiaster ik ben over wat ik zie. Des te meer wanneer ook mijn buur zijn venster schoonmaakt. Panikkar besluit: 'Je zegt wat je hoort en gelooft en je vertelt jouw ervaring. En tegelijkertijd sta je open voor het verhaal van de ander die over andere ervaringen vertelt. En dan voeren wij dialoog.'
Christenen van allerlei kerken, orthodoxe en liberale joden, moslims van verschillende strekkingen, beoefenaars van zen of van het Tibetaans boeddhisme en ook andere religies en levensbeschouwingen zijn buren geworden in onze stad, in onze straat. Onvermijdelijk roept dat nieuwe fenomeen vragen op. Hoe daarmee omgaan? Ook met de onvermijdelijke irritaties wegens het anders zijn van de andere. Een uitdaging waar we evenwel niet omheen kunnen, de religies niet en evenmin de politieke verantwoordelijken, ja elke gelovige, elke burger.
Op leerstellig vlak luidt de vraag: JHWH, de Adonaï van gelovige joden, Abba, de universele God van Jezus en de christenen, en Allah, de Erbarmer van de moslims - gaat het over dezelfde God? Ja, misschien, maar ... En, dan komen leerstellingen, dogma's, instituties en wetten naar boven. Zij incarneren immers 'onze' Waarheid. Van daaruit gaan we de 'anderen' beoordelen - die natuurlijk fout zijn of een onvolledige openbaring hanteren. Op die manier wordt elke waarachtige dialoog onmogelijk gemaakt.
Vandaag en morgen zullen we niet ontkomen aan de vraag of we bereid zijn te aanvaarden dat overtuigingen, geloofspunten en instituties ook maar menselijke, beperkte en beperkende uitdrukkingen zijn van een 'Waarheid', een Werkelijkheid, een Mysterie dat ons eindeloos overstijgt. Zijn wij bereid om wat wij eventueel als 'goddelijke openbaring' beschouwen, te bevragen en te relativeren vanuit een diepere eerbied voor een Mysterie waar we niets met stelligheid over kunnen 'wéten' - als agnosten?
In Brussel hebben we jarenlang een bescheiden ervaring meegemaakt van interreligieuze ontmoetingen. Na kennismaking met elkaars tradities en toen wederzijds' diep vertrouwen was gegroeid, kwamen we uit op de existentiële vraag: wat betekent mijn geloven voor mijn leven? Hoé geloof ik of geloof ik niet? - want er waren ook een paar vrijzinnige zoekers bij, vrijmetselaars. Er groeide aarzeling om op een zo directe wijze onze overtuigingen te delen. Angst voor onontwijkbare vragen? Angst voor 'ketterij' of verraad aan de 'traditie'? Angst voor het besef van een te oppervlakkig geloven? Of voor het delen van eigen kwetsbaarheid? De groep is, tenminste voorlopig, niet meer samengekomen. Persoonlijk geloof ik weinig in een 'dialoog' tussen geïnstitutionaliseerde religies. Immers, er is nog geen bereidheid om eigen dogma's en structuren te bevragen, te relativeren en te herinterpreteren. Dat is zelfs zo in de interkerkelijke oecumene, tussen christenen onderling, die zich allen beroepen op dezelfde openbaring in Christus. 6
Wel heb ik veel vertrouwen in de reële ontmoeting met elkaar op het fundamentele vlak van het geloven. Geloven als werkwoord: vervuld worden van, overgave aan het of de Uiteindelijke, waardoor heel onze levenshouding gekleurd wordt, met alle zoeken en kwetsbaarheid die daarmee gemoeid zijn. Die of dat Uiteindelijke alléén is absoluut.
De Bijbelse en islamitische tradities herinneren er ons aan: 'Maak geen godenbeelden' (Ex 20,4); 'Jullie God is één god. Er is geen god dan Hij, de erbarmer, de barmhartige' (Kor 2,163). Al het andere, al wat niet-God is, alle leerstellingen, wetten, structuren, organisaties - alles is relatief. Dit wil
zeggen dat alles maar zin heeft en "waarheid" uitdrukt voor zover het in relatie staat tot het ene Absolute. Alle mystici in alle religies hebben dit Absolute uiteindelijk als Liefde, Mededogen, Erbarmen benoemd. Het of de ene Absolute wil immers het leven, dat van de kosmos, van de mensheid en van ieder mens. Zonder uitzondering, onvoorwaardelijk. Wie daaraan grenzen wil stellen wegens menselijke overtuigingen of instanties, hoe sacraal en heilig verklaard ook, bezondigt zich aan idolatrie, dé zonde in Bijbel en Koran.

Ben ik nog een christen?

'In deze fase van mijn spirituele reis zou ik mezelf wellicht ook kunnen benoemen als humanistisch-boeddhistisch(post)christen', aldus Verachtert in het afsluitend hoofdstuk van zijn boek. Met grote eerbied voor elke andere situering of zelfbepaling. Omdat hij blijft zoeken naar het 'onbenoembare Mysterie' en daar zijn leven naar richt, noemt hij zich 'gelovig'. Maar zonder zekerheden: 'Ondertussen blijf ik sporen zoeken van transcendentie in de immanentie, en van emergentie van het absolute uit de materie'.
Een gevoelige snaar raakt hij wanneer hij zijn zoekproces terugplaatst in de veertien miljard jaar lange evolutie van de kosmos: 'De spirituele reis, en de transformatie die ze oplevert, ligt alzo in het verlengde van de opgang van de kosmos van materie naar leven, en van leven naar bewustzijn. Spiritualiteit (al dan niet godgelovig) wordt dan een hogere graad van bewustzijn. ( ... ) In onze meest "verlichte" momenten komt de kosmos tot ervaring van zichzelf, en openbaart de Eeuwige Energie die het al doorademt zichzelf in ons. Aan het eind van deze opgang zou de mystieke ervaring liggen.'
Zelf beschouw ik mij zonder aarzelen, en wellicht uitdrukkelijker dan Verachtert, als christen. De figuur van rabbi en profeet Jesjoea van Nazaret blijft voor mij een gids, een vriend, een broeder. Voor mij is hij nog altijd de centrale referentie naar het Mysterie, naar 'God'. Maar wie of wat die God is, weet ik niet. Ik zie mij dus, op dit moment van mijn zoektocht, als een agnostisch christen. iemand die ook naar andere stemmen luistert, vanuit de overtuiging dat andere profeten, mystici, religieuze mensen en tradities de rijkdom van de christelijke traditie aanvullen en bevruchten. Zoals het ook omgekeerd gebeurt. Ik ervaar dit alles als een bevrijdende, dynamiserende verruiming, als een diepe vreugde die ik graag deel met anderen in de 'gemeenschap en langs mijn werk met groepen zoekende mensen. Die vrijheid en vreugde vermoed ik ook bij Jezus wanneer hij, 'vervuld van de heilige Geest, begon te juichen en zei: "Ik loof u, Vader, omdat u deze dingen voor wijzen en verstandigen (voor hen die greep willen hebben op het leven, het geloven, het geweten van mensen) hebt verborgen, maar ze aan eenvoudige mensen (zij die zich vrijmaken van afgoden, ook van religieuze of sacrale afgoden) hebt onthuld!''' (Lc 10,31).
1. JAN VERACHTERT, De zoektocht van een religieus agnost, Antwerpen/Apeldoorn, Garant, 2009.
2. De stichter van de gemeenschappen van L'Arche, de Ark, in Frankrijk, in 1948 in La Borie Noble ontstaan. De Ark staat voor radicale geweldloosheid in de lijn van Gandhi. Zie o.a. L. DEL VASTO, L'arche avait pour voilure une vigne, Paris, Denoël, 1978.
3. In het schitterende maar soms moeilijke boek “Meister Eckhart. Mysticus van het niet-wetende weten”, Averbode, Altiora, 2007.
4. R. PANIKKAR, Éloge du simple Le moine comme archétype universel,
Paris, Albin Michel, 1995, p. 141.
5. Sjeik Khaled Bentounès staat aan het hoofd van de Alawiyya-soefibroederschap. Zie o.a. BENTOUNÈS Kh., Soefisme, hart van de islam, Haarlem, Altamira-Becht, 2006.
6. Voor een uitdagende en realistische benadering, zie R. PANIKKAR, Le dialogue spirituel, Paris, Aubier, 1985; ID., Dieu, Yahweh, Allah, 5hiva: l'inévitable dialogue, Gardes, le Relié, 2003.

http://www.emmaushuis.org/pdf/Een%20Agnostisch%20christen%20-%20Marc%20Van%20Tente%20-%20artikel%20in%20TGL.pdf

Argh! Fuck stichting Sila. Waarom heeft dat enge genootschap toegang tot het GBA? Had alweer een wijkouderling van een of andere kerk aan de deur.

Edit:
Zo, digitaal een verzoek tot geheimhouding ingediend. Vind het absurd dat anno 2012 deze stichting nog persoonsgegevens krijgt aangeleverd.

[Dit bericht is gewijzigd door Ohneschwanz op 08-08-2012 19:50]

Ben je niet toevallig gedoopt en / of lid van een kerk?

Volgens mij geeft je eigen kerk namelijk je gegevens door aan Sila.

[edit]

Google is je vriend:

http://www.sila.nl/3-Vragen/01-Vragen.html

Je bent dus lid danwel lid geweest van een kerk en staat daarom geregistreerd.
Indien je je bij de kerk hebt uitgeschreven heben zij dit niet aan Sila doorgeveven en kun je dit alsnog zelf doen.

[/edit]

[Dit bericht is gewijzigd door XXL op 08-08-2012 20:17]

Andersom. Sila geeft gegevens door aan kerkgenootschappen. Als je ooit ergens ingescheven hebt gestaan en je verhuist, dan staat in notime weer de kerk van die woonplaats op de stoep. Ben ik nu wel een beetje zat van.

Ga nu toch eens volledig uitschrijven. Dat kost een brief naar de huidige kerk en een centraal orgaan en dan is het hopelijk eens klaar.

Steek gewoon alle kerken en sila registers in de brand, is iedereen gelijk van dat geneuzel af.

Check.

Heb dit in mijn vriendenkring ook al meegemaakt en ik heb het hele sila verhaal kennelijk nooit echt helemaal goed begrepen.

Succes ermee in elk geval.

quote:

---

Op 8 augustus 2012 20:18 schreef Ohneschwanz het volgende:
Andersom. Sila geeft gegevens door aan kerkgenootschappen. Als je ooit ergens ingescheven hebt gestaan en je verhuist, dan staat in notime weer de kerk van die woonplaats op de stoep. Ben ik nu wel een beetje zat van.

Ga nu toch eens volledig uitschrijven. Dat kost een brief naar de huidige kerk en een centraal orgaan en dan is het hopelijk eens klaar.

---

Volgens mij moet je 5 of 6 brieven schrijven naar verschillende instanties om je uit te schrijven bij de kerk. Het schijnt een heel gedoe te zijn.

Wat n verschil allrmaal met de kerk waar ik naar toe ga zeg...

Zijn er ook heel relaxte, ja? Zo van, doe niet zo moeilijk, jongens. Zo niet, gat in de markt, imo.

Rastafari.. Alleen jammer dat ze geen echte gebedshuizen kennen anders dan de verruimde geest.

quote:

---

Op 8 augustus 2012 22:42 schreef De Tegenpartij het volgende:
Zijn er ook heel relaxte, ja? Zo van, doe niet zo moeilijk, jongens

---

Ehm ja dus

quote:

---

Op 8 augustus 2012 22:42 schreef De Tegenpartij het volgende:
Zijn er ook heel relaxte, ja? Zo van, doe niet zo moeilijk, jongens. Zo niet, gat in de markt, imo.

---

Ja, gewoon je eigen leven leiden en je geloof praktiseren op de manier zoals jij dat wilt zonder kerkbezoek en bijbehorende verplichtingen.
Een 'heilig' boek van welke religie dan ook kun je zo ook wel aanschaffen.

Alsof je een kerk of naar de kerk gaan nodig hebt om te geloven...

quote:

---

Op 9 augustus 2012 7:52 schreef Forever After het volgende:
Ja, gewoon je eigen leven leiden en je geloof praktiseren op de manier zoals jij dat wilt zonder kerkbezoek en bijbehorende verplichtingen.
Een 'heilig' boek van welke religie dan ook kun je zo ook wel aanschaffen.

Alsof je een kerk of naar de kerk gaan nodig hebt om te geloven...

---

en als je nou zelf naar de kerk wilt gaan? En wat zijn dan die verplichtigingen vlgs jou?

Als je zelf naar de kerk wilt gaan is Wim zijn probleem er toch niet?

Zolang je je maar niet verplicht voelt om vanwege de kerkstroming waar je al dan niet gedwongen toe behoort en of vanwege familie, vrienden, de mensen uit je straat of whatever gedwongen voelt om iedere zondag in de kerk te gaan zitten lijkt het me prima voor desbetreffende persoon.

quote:

---

Op 9 augustus 2012 8:11 schreef Forever After het volgende:
Als je zelf naar de kerk wilt gaan is Wim zijn probleem er toch niet?

Zolang je je maar niet verplicht voelt om vanwege de kerkstroming waar je al dan niet gedwongen toe behoort en of vanwege familie, vrienden, de mensen uit je straat of whatever gedwongen voelt om iedere zondag in de kerk te gaan zitten lijkt het me prima voor desbetreffende persoon.

---

naar de kerk gaan moet iets spiritueels zijn, niet iets culureels dat door peer-pressure wordt afgedwongen.

quote:

---

Op 8 augustus 2012 20:18 schreef Ohneschwanz het volgende:
Andersom. Sila geeft gegevens door aan kerkgenootschappen. Als je ooit ergens ingescheven hebt gestaan en je verhuist, dan staat in notime weer de kerk van die woonplaats op de stoep. Ben ik nu wel een beetje zat van.

Ga nu toch eens volledig uitschrijven. Dat kost een brief naar de huidige kerk en een centraal orgaan en dan is het hopelijk eens klaar.

---

Uitschrijven ja, heel goed! maar ik wens je bij deze alvast veel succes

quote:

---

Op 9 augustus 2012 10:15 schreef Fusion het volgende:
naar de kerk gaan moet iets spiritueels zijn, niet iets culureels dat door peer-pressure wordt afgedwongen.

---

Ja precies.

En daar hoort je kinderen 25km laten fietsen naar een christelijke school ipv deze naar eenzelfde niet-christelijke school die maar 5km verderop is niet bij, puur vanwege die 2 uurtjes godsdienst per week.

Of je kinderen perse naar catechisatie sturen terwijl ze dat helemaal niet willen. Da's ook dwang.

En als gelovigen tegen niet/anders gelovigen over het geloof beginnen wordt ook vaak als opdringen opgevat en dan botst er nog wel eens wat. Zie ook dit topic.

Voor mij mag iedereen geloven wat ie zelf wil, als ik er maar niet mee lastig gevallen word. Hou het lekker voor jezelf of deel het enkel met geinteresseerden denk ik dan.


Edit:
ik wordt :')

[Dit bericht is gewijzigd door Forever After op 09-08-2012 12:06]